De Germaanse en dieren

Het dier mist een helper die zijn conflict kan herkennen en het kan adviseren om dit conflict in de toekomst te vermijden. Het dier moet doorgaans zijn conflict verdragen tot dit conflict in werkelijkheid is opgelost of het dier sterft aan het onopgeloste conflict en kanker. Wij hebben reeds gezien dat in de natuur de zogenaamde "kanker" geen ongelukje van de natuur is, geen uit de hand gelopen cel die nu door het lint gaat, maar een zeer verstandige gebeurtenis die als een onmisbaar moment is opgenomen in het totale plan van de natuur. Bij de dieren zien wij wat wij bij de mensen slechts heel voorzichtig kunnen laten doorschemeren, namelijk dat de hulp van buitenaf, dus niet in de natuur voorzien, om het conflict te overwinnen, voor de afzonderlijke rassen geen plus aan kwaliteit betekent, maar hoogstens een kwantitatieve plus, maar een kwalitatieve min. Zo is het ook met de mens, beschouwd als een ras.

Maar als we kijken naar de natuur, die nog niet door de mens gemanipuleerd is, dan zien we daar dat de dieren hun conflict, dat ze in een DHS hebben geleden, moeten oplossen, en dus hun kanker in reële termen. Het verlies van een of meer jongen, het verlies van een territorium kan voor de dieren niet "psychotherapeutisch" worden opgelost, maar alleen in werkelijkheid! We zien echter al zoiets als een cultus bij conflictoplossing bij hoogontwikkelde dieren. Denk maar aan de doodsrituelen van olifanten, die we allemaal kennen, heel duidelijk een poging om het conflict van verlies te verzachten of op te lossen voor de bijzonder getroffen dieren of de hele kudde! Wat doen wij mensen anders op onze begrafenissen? De olifanten verzamelen zich dagenlang rond een overleden kameraad, die zij tevoren hebben begraven en bedekt onder takken en kreupelhout, en rouwen om hem.

Afgezien van deze "cultische hulp" in het geval van de meer ontwikkelde zoogdieren, moet het dier in het algemeen zelf door de kanker gaan, in veel gevallen zelfs op gezette tijden als een regelmatige test van kwaliteit of kwalificatie, anders wordt het individu "uit de kwalificatie gehaald".

Het oude hert bijvoorbeeld moet elk jaar opnieuw de kwalificatietest afleggen tegen het jonge hert, en op een bepaald moment slaagt het niet meer voor de kwalificatietest, dan moet het sterven.

Daarom is de "therapie" van het biologische conflict in het algemeen de werkelijke oplossing van het conflict. Deze echte oplossing kan ofwel het herstel van de vorige toestand zijn, ofwel een levensvatbare alternatieve oplossing. Dus, bijvoorbeeld, ofwel eist het oude hert zijn territorium terug, ofwel verjaagt het een ander hert uit zijn territorium. Een teef die een jong heeft verloren, zal ofwel het jong wegjagen van het roofdier, ofwel zich troosten met haar overgebleven jongen, ofwel zal zij snel weer drachtig worden - en dit is waarschijnlijk het merendeel van de gevallen. Tijdens de zwangerschap heerst er dan algemene conflictvrede, d.w.z. dat er geen conflictactiviteit mogelijk is, omdat een zwangerschap na het eerste derde deel in principe in vagotonie verloopt, en na het werpen van de nieuwe pups zou het conflict automatisch opgelost zijn.

Aangezien dieren, in tegenstelling tot wij mensen, normaal hun natuurlijk ritme beleven, is bijvoorbeeld het verlies van een dierenwelp reeds grotendeels als "normaal" in dit natuurlijk ritme opgenomen en evenzo de oplossing van een dergelijk "normaal conflict" door de daaropvolgende hernieuwde zwangerschap.

Wij mensen mogen niet vergeten dat wij onderworpen zijn aan verregaande beperkingen die ons door een of andere godsdienststichter of sociale hervormer zijn opgelegd, maar die heel weinig met biologie te maken hebben. Er is nauwelijks een sociaal hervormer te vinden die als een normaal mens kan worden omschreven. In wezen waren zij een crux voor de mensheid; er kon geen sprake zijn van wijsheid als men als basis voor wijsheid zou nemen dat men zoveel mogelijk moest leven in overeenstemming met de gegeven code van de hersenen en dus ook die van de psyche of de ziel.

Voor mij zou de meest wijze persoon diegene zijn die ons mensen zou leren leven in overeenstemming met de code die ons door de natuur is gegeven, in plaats van perversies te verwezenlijken in oorlogen om het menselijk leven uit te roeien.

Als we zeggen dat mensen en (zoog)dieren op dezelfde manier aan kanker lijden, dan zullen velen het ermee eens zijn dat kanker op het orgaan hetzelfde of vergelijkbaar is. De Hamerse Haarden in de hersenen, op dezelfde plaats als bij de mens, is ook hetzelfde of vergelijkbaar. Maar als deze twee niveaus hetzelfde of vergelijkbaar zijn, dan is er veel dat erop wijst dat het psychologische niveau ook hetzelfde of op zijn minst vergelijkbaar is. Als ik beweer dat het dier een conflict heeft gehad, en daarmee bedoel ik een biologisch conflict, dan kan dit meestal nog worden aanvaard. Als ik zeg dat het dier geen eetlust heeft zoals de mens, niet kan slapen zoals de mens, sympathicotonie heeft zoals de mens, dan wordt dat nog net aanvaard, maar als ik zeg dat het dier dag en nacht aan zijn biologisch conflict denkt en 's nachts van zijn conflict droomt, dan wekt dat verontwaardiging en afwijzing op. Dit, denkt men, zijn eigenschappen van het denken die alleen aan mensen zijn voorbehouden. Maar dit is niet waar. Conflicten doen zich voor bij mensen en dieren, op alle drie niveaus. Heeft u uw hond nog nooit horen zuchten in zijn slaap (droom)?

Voor velen van ons, vooral de religieus of ideologisch gefixeerden, is het een harde noot om dit te erkennen. Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld. Het is waar dat de inhoud van het voedselnijd-conflict bijvoorbeeld bij dieren van een iets andere aard is dan bij mensen, afhankelijk van het ras, maar het menselijke conflict wordt slechts getransformeerd. Maar zelfs de getransformeerde biologische conflicten van de mens zijn altijd terug te voeren op zijn archaïsche basispatroon. 

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep