Testiculair carcinoom - teratoom, testiculaire necrose (interstitieel)

De ontdekking van de Germanische Heilkunde begon met de dood van mijn zoon Dirk, die op 18 augustus 1978 bij dageraad door de Italiaanse kroonprins dodelijk werd neergeschoten. Hij werd dodelijk neergeschoten door de Italiaanse kroonprins voor de kust van het Mediterrane eiland Cavallo bij Corsica. Drie maanden later, op 7 december 1978, stierf hij in mijn armen in het universiteitsziekenhuis van Heidelberg onder vreselijke omstandigheden.

Tijdens deze schokervaring kreeg ik te maken met een biologisch conflict, een zogenaamd verliesconflict met teelbalkanker. En ik dacht toen bij mezelf, omdat ik nog nooit ernstig ziek was geweest, dat deze teelbalkanker iets te maken moest hebben met de dood van mijn zoon.

Tegen het advies van de professoren in Tübingen in, stond ik erop dat de gezwollen testikel geopereerd zou worden. De snelle incisie onthulde een terato Ca (= teratoom) en interstitiële necrose (pcl-fase).

Na mijn herstel besloot ik dit vermoeden tot op de bodem uit te zoeken zodra ik de gelegenheid had. Deze gelegenheid deed zich voor in 1981 toen ik als hoofdarts interne geneeskunde in een kankerkliniek werkte. Vanaf toen noemde ik deze schokervaring DHS (Dirk Hamer Syndroom), naar mijn overleden zoon Dirk. Intussen is de DHS de spil geworden van de hele Germanische Heilkunde.

Dit DHS omvat niet alleen de acute dramatische conflictschok die ons op het verkeerde been zet, maar ook de inhoud van het conflict, die bepalend is voor de lokalisatie van de zogenaamde Hamerse Haard (HH) in de hersenen en de lokalisatie van de kankertumor of necrose op het orgaan. En precies vanaf deze DHS heeft de patiënt een zogenaamde permanente sympathicotonie, een permanente stress; d.w.z. hij heeft erg koude handen en voeten, hij heeft geen eetlust meer, verliest gewicht, hij kan 's nachts niet meer slapen, hij denkt dag en nacht aan zijn conflict en deze toestand verandert pas weer als de patiënt dit conflict heeft opgelost.

Het is ook altijd een conflictueuze ervaring, niet een speling van het lot of een gebeurtenis die de patiënt toch niet had kunnen veranderen. Zelfs de dood van een ander, zelfs van een geliefde, is alleen conflictueus als men er enig verwijt over voelt.

Zoals ik nu weet, loste ik zelf mijn conflict van verlies, waarvan het conflictueuze deel was dat ik mezelf het ergste verweet dat ik mijn zoon Dirk niet uit het universiteitsziekenhuis van Heidelberg had gehaald toen er nog tijd was, op door intensieve gesprekken met mijn vrouw, die een ervaren vriendelijke arts was. In die tijd werd ik geopereerd, vandaag zou ik me zeker niet meer laten opereren nu ik de IJzeren Regel van Kanker (ERK) ken. Met de toepassing van de Ijzeren Regel van Kanker (ERK) ordent de hele geneeskunde en biologie zich als vanzelf.

De IJzeren Regel van Kanker, ontdekt in de zomer van 1981, leek aanvankelijk alleen te gelden voor gynaecologische kankers. Maar al snel bleek dat het op alle soorten kanker toegepast kon worden. Uiteindelijk besefte ik dat alle zogenaamde ziekten ofwel kanker waren, ofwel kankerequivalenten, d.w.z. iets dat op kanker leek. Daarom was het niet meer dan logisch dat de Ijzeren Regel van Kanker voor alle ziekten van alle geneeswijzen zou gelden. Het geldt dus voor de hele geneeskunde.

De ontdekking van de samenhangende verbindingen zelf is zo dramatisch als alleen het leven zelf kan schrijven. Zonder de dood van mijn zoon en mijn eigen daaropvolgende kankerziekte zou kanker in zijn verbanden waarschijnlijk vele tientallen jaren niet ontdekt zijn, omdat de traditionele geneeskunde of de zogenaamde schoolgeneeskunde zich "van het geheim" verwijderde.

De Germanische Heilkunde omvat echter niet alleen het verband tussen psyche, hersenen en organen, maar geeft ook de embryologisch-ontogenetische verklaringen om te kunnen begrijpen waarom de afzonderlijke relaiscentra zich bevinden op de plaatsen in de hersenen waar we ze vinden. Want elk biologisch imaginaire gebied heeft een specifiek relaiscentrum in de hersenen, dat we in het geval van ziekte de Hamerse Haard (HH) noemen. En deze HH markeert in de seconde van het DHS het gebied, de lokatie of de plaats in de hersenen waar het DHS "ingeslagen" is, d.w.z. datgene waarmee het individu in die seconde de conflictinhoud geassocieerd heeft.

Het verklaart ook op voorbeeldige wijze de verbindingen tussen de verschillende kiembladen, en de daaruit voortvloeiende verschillende histologische formaties van de kankergezwellen, net als van de normale weefsels. Want op elke plaats van de kanker vinden we het histologische patroon van weefsel dat daar embryologisch thuishoort.

Daarom is al het weefsel dat uit het binnenste kiemblad voortkomt adenoïde weefsel, dus bij kanker zorgt het voor een adeno-carcinoom, terwijl al het weefsel dat uit het buitenste kiemblad voortkomt (behalve de hersenen, die geen hersenceltumoren kunnen maken) voor de typische “kanker” plaveiselcelvermeerdering zorgt, omdat het oorspronkelijke weefsel ook plaveiselepitheel heeft. Daartussen zit het weefsel van het middelste kiemblad, dat in de conflict-actieve fase voor een "vermindering" zorgt, d.w.z. osteolyse, necrose van het bindweefsel, bloedvormingsonderdrukking enz. en in de genezingsfase buitensporige littekenwoekering van bot of bindweefsel, die dan onzinnig "sarcoom" genoemd wordt, hoewel het eigenlijk volkomen ongevaarlijk is.

Er zijn twee soorten testiculaire carcinomen, die ook uit verschillende kiembladen afkomstig zijn: Het teratoom en de interstitiële testiculaire necrose (bij mij werden beide gediagnosticeerd). Het teratoom, gelegen in het schedeldeel van de middenhersenen (uitzondering), veroorzaakt compacte tumoren in de conflict-actieve fase (ca-fase).

Naarmate het conflict vordert, vordert ook de Hamerse Haard (HH) in de hersenen, d.w.z. dat een steeds groter gebied wordt aangetast, of dat het eenmaal aangetaste gebied intensiever veroudert, tegelijk vordert ook de kanker op het orgaan, d.w.z. dat de tumor groter in massa wordt door echte celmitose. Het is altijd gebaseerd op een ernstig conflict van verlies, meestal de dood van een geliefde, zoon, beste vriend, maar ook van een dier.

In de conflict-opgeloste fase stopt de kankergroei, al is het maar langzaam, want elk embryonaal weefsel heeft de "embryonale groeispurt" (uitzondering).

Ingevolge het biologische doel staat het teratoom voor het oude menselijke vermogen tot parthenogenese in een biologische noodsituatie, d.w.z. het organisme probeert dit oude biologische programma in te schakelen bij het verlies van een naaste verwant.

Het interstitiële testiculaire Ca, in werkelijkheid een necrose in het testikelweefsel, heeft zijn hersenrelais in het hersenmerg van de grote hersenen en heeft behalve het verliesconflict over een persoon die sterft of vertrekt, ook een lelijk, semi-genitaal aspect, met een vrouw, maar dit wordt zeldzamer waargenomen.

In de conflict-actieve fase gebeurt hier precies het omgekeerde als bij het teratoom, namelijk er vormt zich een necrose, d.w.z. een weefselmindering in het testiculaire weefsel. Behalve een licht trekkend gevoel in de aangedane testikel is er echter uitwendig niets te zien.

In de genezingsfase, d.w.z. nadat het conflict is opgelost, vormt zich dan een testiculaire cyste, een woekering van het interstitiële, hormoon-producerende testikelweefsel. Het biologische doel ligt hier in de genezingsfase, want de geïndureerde testikelcyste produceert veel meer mannelijk geslachtshormoon (testosteron) en stimuleert zo de voortplantingscapaciteit en het verlangen van het mannelijke wezen om te paren, en vervangt zo het verlies van het kind of de partner.

Dit in tegenstelling tot de watertestis, die meestal veroorzaakt wordt door het buikvlies, hetzij door het buikvlies in het geval van ascites met een open lieskanaal, hetzij door het eigen buikvlies, voorafgegaan door een aanval tegen de testis.

Omdat de testis laat in zijn ontwikkeling naar het scrotum migreerde en eigenlijk thuishoort in de segmenten van de bovenste lendenwervelkolom, was het in zulke gevallen vaak zo dat later vergrote lymfeklieren werden gevonden op het niveau van L1 of L2, waarvan men aannam dat ze het gevolg waren van uitgezaaide cellen die daarheen gemigreerd waren. In werkelijkheid ervaart een patiënt echter heel vaak een inbreuk op het gevoel van eigenwaarde vanwege het ontbreken van de testikel, op het niveau van de 1e en 2e lendenwervel.

Maar zelfs de aankondiging van een operatie kan bij een patiënt een aanvalsconflict uitlokken en leiden tot een mesothelioom in het buikvlies, zoals bij mij het geval was, en waaraan ik op een haar na zou zijn gestorven, namelijk aan een etterende, tuberculeuze peritonitis (pcl-fase na een abdominaal aanvalsconflict). Men gaf mij minder dan 1% kans op overleven omdat "alles vol met uitzaaiingen zat".

Maar ook combinaties zijn mogelijk: bv. teratoom en teelbalnecrose, of veroorzaakt door twee verliesconflicten (bv. vrouw en kind), necrose in elke teelbal.

In dit geval zou de patiënt een schizofrene hersenmerg constellatie hebben met waanvoorstellingen over seksuele superioriteit. We kunnen ook zeggen met seksuele grootheidswaanzin, met tegelijkertijd verlaagde voortplantingspotentie.

Naar een bordeel gaan is vaak niets anders dan instinctief de archaïsch-biologische speciale programma's en speciale combinaties van Moeder Natuur volgen om de verloren roedel weer op te bouwen. Natuurlijk is het voor christelijke moralisten niet aanvaardbaar dat dit ook niet "zondig" en slecht zou zijn.

Zo'n dramatische gebeurtenis als een conflict van verlies, kunnen de mensen om ons heen als een ervaringsschok begrijpen. 

Maar de meeste van zulke of soortgelijke ervaringsschokken vinden onopgemerkt door de omgeving alleen binnenin de patiënt plaats. 

Het is daarom niet minder dramatisch en niet minder effectief voor het organisme van de patiënt, want het enige dat belangrijk is, is wat de patiënt voelt of gevoeld heeft. Hij kan er meestal met niemand over praten, hoewel hij eigenlijk niets liever zou willen dan zijn conflict van zich afzetten.

De ontwikkelingsgeschiedenis is sindsdien voor mij een trouwe gids gebleven. Ik denk niet dat je iets in de geneeskunde echt kunt begrijpen als je niet steeds opnieuw de geschiedenis van de ontwikkeling van mens en dier voor ogen houdt. Alleen als je met nieuwsgierigheid over de schouder van de grote meester van de schepping meekijkt, kun je niet alleen begrijpen wat er is, maar ook waarom het zo is.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep