Neurodermatitis - en haar reproduceerbare oorzaak

De Germanische Heilkunde is een systeem voor de hele geneeskunde, gebaseerd op 5 biologische natuurwetten, geenszins een psychologische hypothese theorie voor kanker. Het is een empirische natuurwetenschap en berust op 5 empirisch gevonden natuurwetten die in strikt wetenschappelijke zin op elk ziektegeval bij mens en dier, bij planten en zelfs bij eencellige organismen toegepast kunnen worden. En het is gebleken dat het helemaal geen "ziekten" zijn in de betekenis die we tot nu toe geloofden, maar dat de symptomen die we tot nu toe "ziekten" noemden tweefasige "Zinvolle Biologische Speciale Programma's van de Natuur" zijn, waarvan de veronderstelde "ziekte" in elk geval slechts één fase vertegenwoordigt.

De "koude ziekten" waren die waarbij de patiënten koude verschijnselen hadden: koude huid, koude handen en voeten, gewichtsverlies, gebrek aan eetlust, moeite met inslapen en doorslapen, d.w.z. voortdurend in stress waren, zoals bijvoorbeeld bij angina pectoris (Tabel: r.r. + l.a.3 ), maagzweer (tabel: r.r.a.4), kanker, motorische verlamming (tabel: r.r. + l.b.3) of neurodermatitis; daarna gokten we op genen, stress, voeding, bacteriën of auto-immuun oorzaken.

Bij de "warme ziekten" hadden de patiënten meestal koorts, grote vermoeidheid, maar goede eetlust.

Zo dachten we ongeveer 1000 zogenaamde ziekten te kennen. Maar nu zien we dat dit alles niet waar was. De "koude en warme ziekten" waren geen op zichzelf staande ziekten, maar slechts een van de twee fasen. Namelijk, er is altijd een koude fase, de conflict-actieve fase, en een warme fase, de conflict-opgeloste fase. Tot nu toe hadden we niet alleen alle vermeende "ziekten" verkeerd gezien, maar we hadden ook geen enkele van die vermeende "ziekten" causaal juist kunnen behandelen.

Elke zogenaamde ziekte begint met een DHS (Dirk Hamer Syndroom). Het is een ernstige, zeer acute dramatische en isolerende conflict-ervaringsschok die het individu "op het verkeerde been zet". Wanneer we door zo'n krachtige conflictschok getroffen worden, wordt niet alleen het conflict zelf gedeprogrammeerd op het moment van de DHS, maar wordt in die seconde ook een Hamerse Haard gevormd, die een bepaalde plaats in de hersenen markeert en de lokalisatie van de kanker of met kanker gelijk te stellen ziekte bepaalt (dit slaat op alle andere zogenaamde ziekten).

Alle conflicten of zinvolle biologische speciale programma's lopen altijd synchroon op 3 niveaus: De psyche - de hersenen - de organen. Want voor elke speciale soort conflictschok, die we een biologisch conflict noemen, is ook een heel speciaal gebied van onze hersenen verantwoordelijk en tegelijk ook een heel speciaal orgaangebied. Mensen en dieren echter, "markeren" in de seconde van het DHS, zonder zich ervan bewust te zijn, ook de begeleidende omstandigheden van het DHS. Alles wat het individu op het moment van DHS in zich opneemt, visueel, akoestisch, door reuk of tastzin, maar ook de verschillende zogenaamde "aspecten" van een conflict, worden op het moment van DHS opgenomen. Als een van de begeleidende omstandigheden hem later weer overkomt, dan kan het hele conflict als een zogenaamde recidief terugkeren. Dit betekent dat men van zo'n zijspoor steeds opklimt naar het hele spoor. Vandaar de naam spoor. Deze samenloop van omstandigheden leidt later tot de zogenaamde allergie. Er bestaat niet zoiets als een allergie op de manier waarop we ons die tot nu toe hebben voorgesteld. Alle allergieën die we met onze allergietesten kunnen aantonen zijn altijd "secundaire sporen" in verband met een DHS. Daarom moeten we een heel nieuw begrip ontwikkelen rondom zogenaamde allergieën.

Maar zonder de bepaling van links- of rechtshandigheid kan men niet in de Germanische Heilkunde werken, d.w.z. vanaf de kleine hersenen krijgen ook rechts- en linkshandigheid hun betekenis. De klaptest is de eenvoudigste manier om rechts- en linkshandigheid te testen. Als men applaudisseert, zoals in het theater, dan is de hand die bovenop ligt de leidende en beslist over de handigheid. De vraag hoe een conflict wordt waargenomen (mannelijk of vrouwelijk) en waar het dan toeslaat in de hersenen hangt niet alleen af van de huidige hormonale situatie (postmenopauze, zwangerschap, anticonceptiepil, enz.), maar ook van de handigheid van de patiënt. Het verband tussen hersenen en orgaan is echter in ieder geval eenduidig.

Volgens de 3e Wet van de Germanische Heilkunde®, het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalente ziekten, zijn er twee soorten huid die op elkaar liggen, maar van totaal verschillende histologische (cel)vorming zijn, die daarnaast verschillende taken hebben en bovendien aangestuurd worden door totaal verschillende hersenrelais: 

1. Het zogenaamde corium of hypodermis, met zweet- en talgklieren en grove prikkelwaarneming, wordt aangestuurd door de kleine hersenen en zorgt voor celvermeerdering in de conflict-actieve fase.
2. De opperhuid (of epidermis) met haar fijngevoeligheid, die door de grote hersenen aangestuurd wordt zorgt voor celvermindering in de conflict-actieve fase (ca-fase).

Neurodermatitis is een "ziekte" van de opperhuid. De opperhuid heeft een bovenzijde en een onderzijde. De onderkant grenst aan het corium. De bovenkant is wat we kunnen voelen als de buitenste huid. Deze buitenste huid bestaat uit plaveiselcellen en wordt aangestuurd door het sensorische cortexcentrum van onze hersenschors. Psychologisch is er altijd een scheidingsconflict, d.w.z. een verbreken van lichamelijk contact met de moeder, familie/kudde, vrienden, zelfs dieren. In een conflictschok van het gescheiden raken, nemen we zweren in de huid waar, die we meestal alleen microscopisch als zodanig kunnen herkennen. We moeten ons dit proces vrij realistisch voorstellen, alsof deze individuen met lijm aan elkaar vastgeplakt zitten en er een stukje van de buitenste huid afscheurt als ze gescheiden worden. We voelen nu dat de huid daar niet meer fluweelzacht is. We noemen dit "klinische beeld" neurodermatitis (conflict-actief).

In deze conflict-actieve fase ontstaan vlakke huidzweren die macroscopisch niet te zien zijn. De huid voelt ruw aan, is bleek, slecht doorbloed, koud. Deze zweren zijn slechts één symptoom. Het andere symptoom is gevoelsverlamming. De gevoeligheid van de huid wordt steeds meer beperkt of gaat helemaal verloren, d.w.z. het gebied is gevoelloos, de patiënt ervaart/voelt weinig of niets. Bovendien heeft hij stoornissen in het kortetermijngeheugen (het moederdier herkent haar jong niet). Afzondering is heel belangrijk in het dierenrijk, en neemt zelfs 4-5 maal de ruimte van de motorische functie in de menselijke hersenen in, omdat het het hele sociale gedrag van de individuen onderling regelt. In de natuur is een verlies van contact met de familie/kudde meestal fataal, dus dit conflict is heel belangrijk! Als kind van de kudde gescheiden worden of van de moeder gescheiden worden betekent een vrijwel zekere dood. Daarom kan iemand het zich in principe niet veroorloven om op dit gebied ook maar één keer een fout te maken.

De lokalisatie van de zweren wordt bepaald door de aard van het conflict of de inhoud van het conflict. Onze zuigelingen die abrupt van de moederborst gescheiden worden, b.v. door spenen, reageren bij een biologisch scheidingsconflict vrijwel allemaal met neurodermatitis van de wangen, omdat het contact met de moeder daar verbroken wordt. In de pcl-fase wordt vaak een zogenaamde "melkallergie" gediagnosticeerd. Neurodermatitis van de hand omvat de moeder, het kind, de partner(s) uit iemands handen glippen. Buigende kant van de arm, de binnenkant van de benen, een (intieme) afscheiding van de (partner's) omhelzing. Zo heeft elk getroffen deel van het lichaam altijd een heel specifieke conflictinhoud. Hiervan af te zonderen zijn respectievelijk de buitenkanten van de hand, de arm of de benen, die een opzettelijke afscheiding met gelijktijdige verdediging betekenen, d.w.z. dat men een tegenstander wil afweren.

Kinderen die met verlamming geboren worden, bijvoorbeeld, hebben in de baarmoeder een ernstig conflict DHS opgelopen dat het motorische of zintuiglijke centrum getroffen heeft. Intussen heeft de zwangere moeder in onze beschaving haar instincten grotendeels verloren. Ze staat bijvoorbeeld nietsvermoedend naast een draaiende cirkelzaag of zaagt zelfs zelf mee, niet wetend dat haar kind in haar baarmoeder in vreselijke paniek raakt. Afhankelijk van hoe het embryo het biologische conflict in dit DHS ervaart, zien we na de geboorte motorische of zintuiglijke verlammingen of beide gecombineerd, vaak ook zogenaamde schizofrene constellaties. Het gevaar bestaat dat het kind vele jaren in deze constellatie blijft omdat de ouders, bijvoorbeeld, nietsvermoedend de kinderwagen steeds weer langs een cirkelzaag rijden (recidieven). Schizofrene constellatie betekent hier dat dit kind links en rechts een corticale actieve Hamerse Haard in de hersenschors heeft opgelopen. 

Een ander voorbeeld: Als een kind bij de scheiding van de ouders een scheidingsconflict met de vader krijgt omdat hij aan de moeder wordt toegekend, zou het, als dit conflict langer actief bleef, neurodermatitis in de ca-fase krijgen en afwezigheid (absence) = epileptische crisis in de pcl-fase. Het kind ervaart de vader meestal als een partner. Een rechtshandig kind zou daarom het scheidingsconflict met neurodermatitis aan de rechterkant van het lichaam oplopen, namelijk daar waar het de verbinding met de vader het meest of het typischst voelt, b.v. aan de binnenkant van de rechterarm en op de rechterwang. Als het kind echter, omdat de moeder ziek is, voor een paar weken weggebracht moest worden, b.v. naar oma of een kennis, dan zou het het scheidingsconflict van de moeder (uitgaande van het DHS) op de tegenovergestelde hersenhelft, d.w.z. de rechter hersenhelft, en aan de linkerkant van het lichaam oplopen en onmiddellijk in een sensorisch-schizofrene constellatie terechtkomen. Bovendien zou neurodermatitis nu op beide lichaamshelften voorkomen.

Hoeveel zintuiglijke of motorische conflicten het kind ook ondervindt rond de vader (partner) of de moeder, ze treffen het rechtshandige kind altijd aan de rechterkant van het lichaam (voor de vader) en aan de linkerkant van het lichaam (voor de moeder). Bij het linkshandige kind zou alles andersom zijn.

De schizofrene constellatie zelf heeft ook een biologisch doel. Het zal zeker nog enige tijd duren voordat we voor elke schizofrene constellatie in detail redelijk zeker het "biologische doel" van de schizofrene constellatie kunnen benoemen.

Hier is belangrijk: Vanaf de schizofrene constellatie ontstaat er bijna geen conflictmassa meer. Dit is heel belangrijk als moeder en partners (bv. vader) gescheiden zijn! 

Bovendien stopt de ontwikkeling van rijpheid bij het kind. Dit betekent dat een kind dat van moeder en vader gescheiden is, buiten de verplichting valt voor taken die als ouder kind van hem verwacht zouden kunnen worden. Het blijft "klein".

Maar als de omstandigheden in het voordeel van het kind veranderen (het vindt moeder en/of vader terug), kan het snel weer inlopen. Tot nu toe hebben we ontwikkelingsachterstand gedeeltelijk opgevat als een "hersenen-organisch proces", b.v. als hersenbeschadiging in de vroege kinderjaren. Ook hier geeft de Germanische Heilkunde ons een plausibele, op feiten gebaseerde verklaring: het individu wacht gewoon op "beter weer" tot het de conflicten kan oplossen.

In de conflict-opgeloste fase wordt de huid rood, heet, jeukerig en gezwollen. Nu begint de grote genezing. We noemen deze manifestaties of uitbloeiingen exantheem, dermatitis, urticaria, bloeiende neurodermatitis of eczeem. De huid is blijkbaar "ziek". Daarom hebben dermatologen uit onwetendheid over de Germanische Heilkunde de meeste huidziekten van de opperhuid altijd pas ingecalculeerd vanaf de conflictoplossing.

In werkelijkheid echter was de vorming van de zweren daaraan voorafgegaan. Maar omdat de conflict-actieve fase lang geduurd kan hebben, kan de genezingsfase ook een navenant lange tijd duren. Bovendien kunnen (onopgemerkte) recidieven opnieuw optreden, waardoor nieuwe pcl-fasen kunnen ontstaan met een overeenkomstige verlenging van het genezingsproces (zogenaamde terugvallen). Stoornissen in het kortetermijngeheugen strekken zich ook uit tot in deze oedeemfase (door dissociatie van de hersencellen).

Iedere ziekte waarbij conflictoplossing plaats vindt, heeft ook een ca-fase. En elke pcl-fase heeft, tenzij onderbroken door een conflict-actieve terugval, een epileptische of epileptoïde crisis op het diepste punt van de vagotonie. Elk biologisch speciaal programma heeft zijn eigen specifieke soort en vorm van epileptoïde crisis. In het geval van motorisch conflict is het bijvoorbeeld de typische epileptische aanval, in het geval van territoriaal conflict is het de hartaanval.

Maar in principe hebben alle ziekten in de hele geneeskunde een epileptoïde crisis.

Epileptoïde betekent epilepsie-achtig. Bij epileptoïde crises zijn er echter geen tonisch-klonische aanvallen, maar bestaat de epileptoïde crisis, b.v. in de genezingsfase na een sensorisch scheidingsconflict, uit een afwezigheid, die zelfs dagenlang kan aanhouden zonder dat de patiënt echt in coma ligt. Psoriasis betekent ook de gelijktijdige aanwezigheid van een conflict-actief scheidingsconflict en een opgelost scheidingsconflict, die elkaar op een of meer delen van de huid overlappen. Dit resulteert in een schubvormige huid (ca-fase) op een rode achtergrond (pcl-fase).

Het hele vakgebied van de dermatologie moet zich heroriënteren, want het had tot nu toe vrijwel geen wetenschappelijke basis, maar was min of meer alleen een symptoomgericht vak. Tegelijk werden de symptomen telkens verkeerd geclassificeerd, omdat we de genezing of bloei van exantheem, eczeem of neurodermatitis altijd als speciale "ziekten" of "ziekteverergeringen" beschouwden, terwijl we meenden bij een conflictactiviteit met ulcera (zweren) een verbetering te zien, wat echter precies het tegenovergestelde was.

De schoolgeneeskunde had dit niet ingezien, vooral niet dat de coriumhuid en de opperhuid, wat celvermeerdering of celvermindering betreft, zich tegengesteld gedragen, in de respectievelijke conflict-actieve of -opgeloste fase.

Door het gebrek aan inzicht in deze verbanden, die voor het eerst in de Germanische Heilkunde werden beschreven, is geen enkele dermatoloog er ooit in geslaagd meer te zien dan symptoomgedrag. Daarom is zijn therapie altijd zuiver "symptomatisch" geweest, d.w.z. zalven, poeders, tincturen en in het ergste geval - diep in het gezonde gebied weg opereren.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep