Darmkanker - Dikke darm, rectum (endeldarm), sigmoïd, dunne darm

Darmkanker behoort tot het binnenste kiemblad (endoderm), het bijbehorende relais bevindt zich in de hersenstam en vormt daardoor compacte tumoren van het adenocel type in de conflict-actieve fase.

De hersenstam-aangestuurde adeno-carcinomen ontstaan altijd als we een brok niet kunnen assimileren, slikken, verteren of uitscheiden. Deze biologische conflicten zijn ontwikkelingsgericht op te vatten, als archaïsche conflicten die in principe analoog zijn bij mens en dier. 

Dieren voelen de meeste van deze biologische conflicten nog steeds op een echte manier, wij mensen voelen ze vaak getransformeerd (figuurlijk), quasi gecultiveerd, je zou bijna zeggen paranoïde. We ervaren bijvoorbeeld een pakket aandelen, een briefje van duizend mark of een mislukte zakendeal als een brok en lijden aan een biologisch conflict als we het verliezen. In de natuurlijke context zou het pakketje papier natuurlijk volkomen waardeloos zijn.

Maar voor het dier gaat een brok die het niet kan doorslikken of verteren in werkelijkheid over een stuk voedsel.

Voorbeeld: Een dier heeft te gulzig een brok met daarin een stuk bot verorberd, het stuk bot zit nu dwars in de darm, niets gaat meer vooruit of achteruit - een werkelijk onverteerbaar conflict. Het dier lijdt daardoor aan koliek. Samen met deze koliek, die de DHS (conflictshock) is, schakelt nu een verstandig biologisch speciaal programma in. En dit speciale programma zorgt ervoor dat proximaal (in het geval van een rivier zou men zeggen stroomopwaarts) uit deze brok een darmkanker groeit, een als bloemkoolachtige compacte tumor.

Zolang de conflictactiviteit voortduurt, groeit dit gezwel. Tegelijkertijd vermenigvuldigen de mycobacteriën (tuberculosebacteriën) in het bloed zich even snel, mits het individu deze tenminste in voorraad had (wat in de natuur echter vanzelfsprekend is), en slechts zoveel als er nodig zijn om de tumor later in de genezingsfase af te breken.

De tumor, die nu voor deze brok groeit, zorgt ervoor dat er een enorme hoeveelheid spijsverteringssap geproduceerd wordt. En dit spijsverteringssap maakt deze brok kleiner, alsof je een ijsblokje in warm water legt en het dan laat ontdooien. En zo ontdooit deze brok (het botje) en op een gegeven moment is het zover ontdooid dat het klein genoeg is dat het er doorheen kan glijden. Zodra de brok erdoor glipt, treedt conflictolyse in. De tumor, die nu geen functie meer heeft, verkaast door middel van tuberculose, d.w.z. mycobacteriën, schimmelbacteriën, en verdwijnt weer. Het conflictgebeuren is daarmee voltooid.

Men zou misschien kunnen vragen wat hier überhaupt kwaadaardig aan is? Antwoord: Niets is kwaadaardig! 

Want alles wat Moeder Natuur doet is goedaardig! Alleen wij zijn "kwaadwillig onwetend" geweest. We stelden ons de microben altijd voor als een enorme vijandige armada die door ons immuunsysteem bestreden moest worden. Dit was niet waar, want de microben waren nooit onze vijanden, maar altijd onze vrienden, onze helpers, die we in onze domheid bijna uitroeiden.

Natuurlijk is deze onverteerbare brok voor ons mensen tegenwoordig meestal geen voedselbrok meer, maar bijvoorbeeld een auto, een huis, een erfenis, een zakendeal die mislukte, een verloren rechtszaak, een baan of iets dergelijks Maar we reageren nog steeds biologisch-archaïsch alsof het de voedselbrok was die ons het "onverteerbare biologische conflict" had bezorgd,

b.v. in het geval van darmkanker een

• lelijke, onverteerbare last of ergernis (dikke darm),
• lelijk, stiekem (achter de ellebogen), verachtelijk "shit-conflict" (rectum),
• lelijk, gemeen shit-conflict (sigmoid).

De patiënt moet nu begrijpen hoe hij dit in biologische taal kan vertalen. Om zich aan te passen aan de archaïsche conflicten, om ze te kunnen begrijpen, moet men ze ontwikkelingsgewijs kunnen terugvoeren, samen met de manifestatie (uiting) er van in het orgaan.

Voorbeeld: Iemand dacht dat hij de loterij gewonnen had en had al zijn vrienden en familieleden al uitgenodigd. Uiteindelijk bleek dat de loterijjuffrouw "vriendelijk" een lotnummer had veranderd omdat de man al jaren steeds dezelfde nummers had gekozen. En nu moet je het je zo voorstellen: De patiënt had deze brok, de 30.000 mark eigenlijk al opgemaakt, want hij had zijn kaartje juist getipt, en uiteindelijk moest hij de brok teruggeven.

De hond zou zeker niet geïnteresseerd zijn in 30 duizend mark (DM), hij zou één snuif nemen en zeggen: "dat is niks, geen interesse", maar voor een mens die weet dat hij er van alles voor kan kopen, is dat een brok, en hij krijgt een gehemelte carcinoom.

De hond, die zou dat alleen krijgen met een echte brok die je hem weer afneemt. Maar er is niet veel fantasie voor nodig om je deze loterijwinst voor te stellen als een brok, wat mensen doen.

Of een patiënt lijdt aan een onverteerbaar conflict omdat hij een brok al heeft ingeslikt, maar het niet kan verteren; hij heeft bijvoorbeeld al een huis gekocht en beseft plotseling dat het koopcontract ongeldig is, dat hij bedrogen is, en dat hij het huis weer zal verliezen.

De patiënt moet de DHS leren vinden, het juiste moment ervoor en natuurlijk de typische conflictinhoud die er ook bij hoort. Dan zal hij met blijde verbazing zien dat er duidelijk een systeem is, zodat hij niet langer in paniek hoeft te raken, omdat hij niet alleen de oorzaak, maar ook het hele proces in zichzelf kan zien en begrijpen.

Want de hypothese sprookjes dat de kankercellen zelfs onderweg, op hun nooit waargenomen weg door het bloed, veranderd zouden zijn, en dat b.v. een dikke darm kankercel die in de darm een bloemkoolachtige, compacte tumor gevormd heeft, plotseling naar het bot gemigreerd zou zijn waar hij in een botatrofie zou kunnen veranderen, zijn pure waanzin en van middeleeuws dogmatisme. Wat de artsen als metastasen hadden beschouwd, waren nieuwe kankers, ontstaan uit nieuwe conflictschokken, d.w.z. in de eerste plaats uit iatrogene, d.w.z. door de geneeskunde veroorzaakte diagnose- en prognose-schokken. Geen enkele onderzoeker heeft ooit een kankercel kunnen vinden in het arteriële bloed van een zogenaamde kankerpatiënt, want daar zouden ze moeten zitten, willen ze naar de periferie zwemmen, d.w.z. de buitenste delen van het lichaam.

Maar als een patiënt te horen krijgt dat hij een colon (darm) carcinoom heeft dat geopereerd moet worden, krijgt hij meestal te maken met twee nieuwe conflicten: een mentale aanval tegen de buik, die opengesneden moet worden (zo'n biologisch conflict veroorzaakt een mesothelioom, een peritoneaal (buikvlies) carcinoom), en een eenmalig levercarcinoom, en altijd aan de rechter dorsale kant.

Het drukt de biologisch-archaïsche angst uit dat er geen voedsel meer door de darm zal gaan omdat daar zogenaamd een carcinoom zit. Dit betekent dat de patiënt een echte archaïsche angst heeft om te verhongeren, of om een ileus (darmafsluiting) te krijgen en te verhongeren, omdat hij zich inbeeldt dat het voedsel er niet meer door kan.

Als er enige tijd verstrijkt tussen de diagnose en het tijdstip van de operatie, vindt de chirurg meestal zogenaamde "metastasen" in de vorm van stippels op het buikvlies, en als hij kort voor of na de operatie een tomogram van de lever laat maken, vindt hij ook deze solitaire leverknobbel aan de rechter dorsale zijde. Helaas zijn er genoeg voorbeelden van zulke patiënten die als inoperabel, ongeneeslijk, d.w.z. in de steek gelaten worden beschouwd. Terwijl we nu vrij systematisch en biologisch verantwoord kunnen begrijpen dat de patiënt iatrogeen, d.w.z. door de diagnose en de aankondiging van de operatie, de biologische gevolgconflicten en ziektes leed, geloofde men vroeger het "metastase sprookje".

Het is ook overbodig te melden dat de chirurg, misschien uit onwetendheid over de correlaties, dan ook deze solitaire leverknobbel weg haalt tijdens de operatie en zoveel mogelijk van de "peritoneale metastasen" wegschraapt, zoals tegenwoordig vaak het geval is.

Het is ook zinloos te vermelden dat de patiënt na de operatie denkt "nu is hij bevrijd van zijn kwaad", en als teken van de oplossing van zijn buik-aanval-conflict krijgt hij nu ascites (vocht in de buikholte) als teken van genezing, wat op zijn beurt de chirurg en de oncoloog nu samen als het begin van het einde beschouwen, omdat geen van beiden op de hoogte is van de biologische verbanden.

Vanaf dan is een vicieuze cirkel gesloten, in zoverre dat alles wat in de toekomst met de darm te maken heeft, recidieven van dit levercarcinoom veroorzaakt.

Het feit dat er een tweede of zelfs een derde carcinoom is, wordt niet betwist, maar de evaluatie van dit feit wel.

In het algemeen brengt dit ons bij de vraag wat de bedoeling van de tumoren oorspronkelijk was, of nu nog is? 

Deze kankers of tumoren waren niet iets zinloos, ze waren iets heel nuttigs. Want als de brok al in de maag of darm zit, d.w.z. al doorgeslikt is, maar niet verteerd kan worden omdat hij te groot was, maakte het organisme een enorme zogenaamde tumor. Dit gezwel is echter niet iets zinloos, maar het zijn spijsverteringscellen, darmcellen, "wegwerpcellen" voor eenmalig gebruik, die een enorme hoeveelheid spijsverteringssap produceren en zo de klomp verteerbaar maken, zodat ze dan in het dierenrijk naar beneden gebracht en verteerd kan worden.

Op grond van de nieuwe bevindingen van de Germanische Heilkunde moeten we precies nagaan wat zin heeft, wat we moeten doen, b.v. in gevallen waar ileus echt dreigt en waar men natuurlijk profylactisch zou opereren, en wat we niet meer hoeven te doen. Want op het moment dat conflicten opgelost worden, schakelt het speciale programma terug naar de genezingsfase.

Nu komen onze welgezinde microben, in dit geval de mycobacteriën (mits de patiënt die al vanaf het begin van de DHS had, want daarna hebben we er niets meer aan) weer en zij verkazen deze tumor wat meestal gepaard gaat met af en toe een bloeding. En als we na ¼ jaar of 4 maanden in de darm kijken, zien we alleen een littekenplaat waar vroeger deze tumor zat. Moeder Natuur heeft het zelf chirurgisch verwijderd, d.w.z. microbieel verwijderd. Dat is de ingreep van de natuur! Heeft de patiënt echter geen mycobacteriën, dan moet men samen met hem overwegen of hij de kleine darmtumor misschien toch wil laten opereren, als hij zeker weet dat het bijbehorende conflict definitief is opgelost.

Colitis ulcerosa is altijd de genezingsfase van een uitgebreid colon carcinoom van het zgn. resorptieve type (d.w.z. dat het voedsel uit de darm in het bloed en het lymfestelsel wordt opgenomen). Colitis ulcerosa is eigenlijk een volledig verkeerde benaming voor terugkerende colon-tbc, d.w.z. frequente conflictrecidieven gevolgd door tuberculose genezing. Het conflict was altijd een lelijk, semi-genitaal conflict, waarin men een ding niet definitief kon heropnemen (innemen). Wanneer de patiënt weer conflictactiviteit had, werd dit "remissie" genoemd, en de eventueel daaropvolgende pcl-fase, d.w.z. genezingsfase "ziekte" of colitis ulcerosa. De klinische symptomen: diarree, bloed bij de ontlasting, slijmvliesfragmenten, nachtelijk zweten, vermoeidheid - met een goede eetlust.

De therapie bestaat erin het conflict te herkennen om verdere herhaling te voorkomen.

Het bijzondere kenmerk van een abces dat het rectum aantast is dat een compacte platte tumor onder het bedekkende rectale epitheliale slijmvlies groeit. Het is voelbaar maar niet zichtbaar. Als de tumor onder het rectumslijmvlies op een caseuze (verkazende), necrotiserende manier is afgebroken, hebben we een submucosaal abces. Deze abcessen worden meestal ook beschouwd en aangeduid als zogenaamde hemorroïden (aambeien) = para-anaal abces.

Het eigenlijke rectum "Ca" of de rectale zweer behoort echter tot het buitenste kiemblad (cerebrum), en vormt in de conflict-actieve fase geen tumor maar zweren, die in deze fase nooit bloeden, maar ook geen spasmen en pijn veroorzaken. Na het oplossen van conflicten worden deze zweren met behulp van virussen (als ze bestaan!) weer opgevuld, met zwelling. Nu maken ze de zogenaamde dikke aambeien met bloeding, hyperaesthesie, pijn. Ze zijn vooral sterk bij het syndroom. Spierkrampen worden veroorzaakt door de pijn!

Terwijl in het geval van de hersenstam conflicten de handigheid van de patiënt nog geen rol speelt, is dat in het geval van de cerebrum en cerebellum conflicten van het grootste belang. Even belangrijk is hier de huidige hormonale situatie, de menopauze, de anticonceptiepil, enz.

Met een eenvoudige klaptest kan men vaststellen of iemand rechts- of linkshandig is: bij een rechtshandige ligt de rechterhand bovenop bij het klappen, bij een linkshandige is het andersom. Bovendien verplaatst linkshandigheid het conflict naar de andere kant van de hersenen, zodat in plaats van een rectale (Ca), dan een maag- of galblaaszweer ontstaat.

Zowel bij de bovenste dunne darm Ca (jejunum) als bij de onderste dunne darm Ca (ileum), die weer tot de hersenstam behoren, is er ook een onderliggend conflict van "het niet kunnen verteren van de brok" (onverteerbare ergernis), meestal met het bijkomende aspect van verhongering.

Hetzelfde geldt voor ileumkanker (in de genezingsfase ook wel de ziekte van Crohn genoemd), waar ook bloedende slijmvliesfragmenten en slijm in de ontlasting worden uitgestoten en verteerd.

Veel kankers worden pas ontdekt als ze al in de genezingsfase zijn, omdat ze dan het meeste ongemak veroorzaken. Dit geldt ook voor darmkankers, die meestal pas ontdekt worden als ze beginnen te bloeden. Dan beschouwen de dokters deze genezende symptomen als de symptomen van de kanker.

Nu kunnen we ook begrijpen waarom we het ontstaan van kanker nooit konden doorgronden zolang we de correlaties en vooral het ontwikkelingsmechanisme van onze biologische conflictprogramma's niet begrepen hadden. Daarom hadden we in onze onwetendheid altijd beweerd dat kanker "kwaadaardig" was, dat het een wild en lukraak voortwoekerend ongecontroleerd gebeuren was dat niemand kon begrijpen. Niets van dit alles was waar!

Ze waren altijd zinvolle biologische speciale programma's van de natuur volgens de "kwintessens", de 5e biologische natuurwet.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep