Maagkanker - bloemkooltachtig en zweervormig

Embryologen verdelen de embryonale ontwikkeling in het algemeen in de 3 zogenaamde kiembladen:

• het endoderm (binnenste),
• het mesoderm (midden) en
• het ectoderm (buitenste kiemblad).

In de leerboeken van de toekomst zullen ziekten ook niet meer geordend worden naar vakgebieden, maar naar verwantschap met het kiemblad. Deze orde is de biologisch-natuurlijke orde van de zogenaamde ziekten of speciale programma's van de natuur.

Niemand in de schoolgeneeskunde was nog geïnteresseerd in de zogenaamde kiembladen. Niemand had geraden hoe belangrijk ze zijn. Dit is eigenlijk de reden waarom geen enkel systeem ooit in de hele ontwikkeling van kanker is gebracht.

Rangschikt men ze zoals vermeld in onze tabel Psyche - Hersenen - Orgaan, dan blijkt dat de ziekten met dezelfde kiemblad verwantschap (in het geval van het middelste kiemblad wordt onderscheid gemaakt tussen de door de kleine hersenen aangestuurde en de door het hersenmerg van de grote hersenen aangestuurde mesoderm verwantschap) ook andere kenmerken, eigenaardigheden, bijzondere histologische overeenkomsten, naburige lokalisaties in de hersenen en overeenkomsten met conflicten hebben, die zich allemaal heel duidelijk als vanzelf rangschikken volgens deze kiemblad verwantschap. Bovendien horen bij elke kiemblad-gerelateerde orgaangroep - zonder uitzondering in de genezingsfase - specifieke kiemblad-gerelateerde microben.

Als we nu kijken naar de ziekten die bij het binnenste kiemblad horen, zien we dat ze allemaal door de hersenstam aangestuurd worden, en dat ze daar ook een ordelijke lokalisatie hebben, want ze beginnen rechts dorsaal met de ziekten van de mond, de nasofarynx en rangschikken zich dan tegen de klok in en volgens het maag-darmkanaal en eindigen met het sigmoïd en de blaas.

We zien dus dat ook de daarmee gepaard gaande conflicten gelijkaardig zijn, d.w.z. dat het er steeds om gaat de brok te krijgen, door te slikken, verder te vervoeren, te verteren en tenslotte weer uit te kunnen scheiden. Histologisch zijn al deze carcinomen adeno-carcinomen en zonder uitzondering! Natuurlijk groeien ze allemaal in de conflict-actieve fase met celvermeerdering en worden ze in de genezingsfase afgebroken - allemaal door schimmels of schimmelbacteriën, als die in het DHS aanwezig waren.

Vanaf dit moment mogen namelijk de mycobacteriën, aangestuurd door de hersenen, (maar ook door vele miljoenen jaren ervaring uit zichzelf wetende), welke van de (wegwerp)cellen wel en welke niet mogen worden afgebouwd, en ze ruimen uitsluitend de wegwerpcellen op, d.w.z. de tumor. Het hele gebeuren gaat gepaard met een sterk, typisch nachtelijk zweet tegen de ochtend en een subfebriele (lichte) temperatuur, maar een hoge temperatuur in het begin. De microben zijn dus niet de oorzaak van ziekten, maar ze optimaliseren de genezingsfase.

Door de kennis die de Germanische Heilkunde opdeed over de spontane natuurlijke afbraak van al deze soorten carcinomen in de genezingsfase, is een chirurgische ingreep zelfs voor bijna alle carcinomen onnodig, zolang er een conflictoplossing optreedt en zolang de patiënt schimmels of schimmelbacteriën, i.e. tuberculose - zuurvaste staafjes heeft.

Diagnostiek en de hele therapie zullen daardoor grondig veranderen. Niets is meer juist wat in het verleden blijkbaar juist was, hoewel de feiten nog steeds dezelfde zijn. Maar door de zinvolle nieuwe samenhang van deze feiten te begrijpen, komen we nu tot geheel nieuwe resultaten. De beslissing van een histopatholoog over goedaardigheid en kwaadaardigheid die we nu hebben, wordt volkomen overbodig.

Om zich aan te passen aan de archaïsche conflicten, om ze te kunnen begrijpen, moet men ze ontwikkelingsgewijs (evolutiegewijs) kunnen terugvoeren, samen met de orgaanuiting.

Als bijvoorbeeld een patiënt die dacht dat hij de loterij gewonnen had het plotseling niet meer krijgt, dan moet je je kunnen voorstellen dat die loterijwinst als het ware een brok is dat de patiënt al in zijn mond gestopt had maar toen niet meer kon doorslikken en als gevolg daarvan een gehemelte adenocarcinoom ontwikkeld heeft. Natuurlijk zou een dier alleen aan zo'n gehemelte carcinoom lijden als het een echte brok had. Maar er is niet zo veel fantasie voor nodig om je juist deze loterijwinst als een brok voor te stellen, wat mensen doen.

Of als een patiënt een onverteerbaar conflict heeft omdat hij al een brok heeft ingeslikt, maar het niet kan verteren; hij heeft bijvoorbeeld al een huis gekocht en realiseert zich plotseling dat het koopcontract ongeldig is, dat hij bedrogen is en dat hij het huis weer zal verliezen. Dan kan hij een maagcarcinoom krijgen, d.w.z. een enorme vermeerdering van cellen in de maag. 

We noemen dit een adenocarcinoom, een bloemkoolachtig groeiend adenocarcinoom van de maag. Bij ons is dit "onverteerbare conflict", vanwege de onverteerbare brok, meestal geen voedselbrok, maar een "onverteerbare brok in de figuurlijke zin". Dus een auto, een huis, een erfenis, een mislukte zaak of een verloren rechtszaak. Maar we reageren nog steeds biologisch-"archaïsch" alsof het nog steeds de onverteerbare brok voedsel was die ons het "onverteerbare biologische conflict" veroorzaakt had.

Als een brok die te gulzig verorberd werd zodat de concurrent het niet zou krijgen in de darm blijft steken omdat het te groot is, dan krijgt het individu koliek. Samen met deze koliek, die het DHS is, schakelt nu een Zinvol Biologisch Speciaal Programma (SBS) in. Een colon groeit nu proximaal, d.w.z. naar boven of naar de mond (in een rivier zou men zeggen stroomopwaarts). Dit betekent een snelle celvermenigvuldiging (in de schoolgeneeskunde: sterk mitotisch groeiend, zeer kwaadaardig)! Tegelijkertijd vermenigvuldigen de mycobacteriën zich even snel (op voorwaarde dat het individu ten minste één van de soort in voorraad had). De Biologische Zin: De darmkanker bestaat uit miljoenen bijzonder sterke spijsverteringssap-producerende "wegwerpcellen" voor eenmalig gebruik. Liter na liter spijsverteringssap wordt geproduceerd en de te grote brok wordt verteerd, verkleind in omvang. Uiteindelijk is hij klein genoeg en glipt er doorheen. Dit is conflictolyse.

De patiënt moet nu leren begrijpen hoe hij dit kan verdragen. Hij moet leren het juiste moment te vinden (DHS) en natuurlijk op zoek gaan naar de typische conflictinhoud die erbij hoort. Dan zal hij met vreugdevolle verbazing zien dat er kennelijk een inherent systeem is, zodat hij niet meer in paniek hoeft te raken, want hij kan niet alleen de oorzaak, maar ook het hele proces in zichzelf zien en begrijpen! 

De iatrogene bangmakerij over het natuurlijke proces van kanker komt tegenwoordig precies overeen met de middeleeuwse bangmakerij over de boze duivel, een verzinsel van de inquisiteurs.

Een voorbeeld: 35 jaar geleden moest een patiënt een maagoperatie ondergaan wegens een enorme maagkanker die de hele maag vulde. De dokters openden het, bekeken het en sloten het weer. Hij werd met pensioen gestuurd zonder dat hem de waarheid was verteld. Het onderliggende conflict loste op nadat hij van zijn vrouw gescheiden was. De "maagkanker" houdt nog steeds aan. Niettemin is de man vandaag kerngezond, ziet eruit alsof hij 60 jaar oud is en weet nog steeds niet dat hij "zoiets ergs als kanker gehad heeft moeten hebben". Alleen zijn tweede vrouw heeft de documenten nauwkeurig bekeken. Ze zegt: "Wat hij niet weet zal hem niet deren".

Maar er zijn ook organen die functioneel samengesteld zijn uit verschillende delen van verschillende kiembladen. Deze omvatten in het bijzonder het hoofd- en longgebied met het hartgebied, maag, lever, pancreas, twaalfvingerige darm en het vesico-vagino-anale gebied met inbegrip van het nierbekken. Sommige van deze later functioneel samengevoegde orgaansdelen behoren tot het buitenste kiemblad en hebben hun relaiscentra in de hersenschors van de grote hersenen, het jongste deel van onze hersenen, en ze ondergaan allemaal een celversmelting (celfusie) in de vorm van zweren of ulcera in het geval van kanker, of anders een verlies van functie op organisch niveau, b.v. diabetes of verlammingen.

In de genezingsfase wordt alles omgedraaid. Hier worden de gaten en zweren met behulp van virussen (als ze bestaan!) weer opgevuld onder zwelling. De virussen (als ze bestaan) zijn geen zelfstandige levende wezens zoals de bacteriën, maar slechts ingewikkelde lichaamseigen eiwitmoleculen die zich vermenigvuldigen - en alleen in de genezingsfase, als het conflict opgelost is - en helpen de zweren van de huid en de slijmvliezen weer op te bouwen. 

Huid en slijmvliezen betekent hier uitsluitend plaveisel-epitheelmembranen en slijmvliezen van het buitenste kiemblad.

Het feit dat er twee verschillende soorten kanker in de maag bestaan, een zweerachtige kanker en een bloemkoolachtige kanker, is op het eerste gezicht alleen wat moeilijk te begrijpen.

De schoolgeneeskunde kende de verbanden niet, kon geen onderscheid maken tussen conflictactiviteit en genezingsfase, en beschreef eenvoudig alles wat celvermeerdering of weefselveranderingen veroorzaakt als kwaadaardig. Daarentegen werden zweren, die celvermindering in de conflict-actieve fase veroorzaken, als goedaardig beschreven. In werkelijkheid was alles zo en zo fout.

Mensen hebben altijd het gevoel gehad dat er een verband bestaat tussen psychologische conflicten, emoties en ingrijpende ervaringen, schokken in het leven van mensen, zoals de dood van een partner of kind, en ziektes. 

Niemand betwist dat maagzweren iets te maken hebben met conflicten, en hetzelfde geldt voor twaalfvingerige darmzweren. In het verleden geloofden veel schrijvers van medische leerboeken dat het maagzuur van de maag maagzweren veroorzaakte. Maar in de grote kromming van de maag, waar het meeste maagzuur zit, komt nooit een zweer voor. De maagzweren zitten altijd op dezelfde plaats: bij de maagportier en bij de kleine kromming van de maag, nooit in de fundus of bij de grote kromming.

Maar de maag- en twaalfvingerigedarmzweer heeft nog een andere eigenaardigheid: omdat het relaiscentrum in de cortex ligt, maakt het na het inschieten van de conflictolyse oedeem een maagepilepsie. Omdat het grote hersenen-maag conflict sterk samenhangt met het territoriumconflict en vaak samen met zo'n conflict optreedt, was het niet ongewoon dat het beeld van een hartaanval versluierd werd door het klinische beeld van een maagkoliek (pijnlijke epilepsie volgens het SS schema).

Overigens hebben twaalfvingerigedarm zweren en maagzweren hun relaiscentrum en dus hun Hamerse Haard bijna op dezelfde plaats. De conflictinhoud heeft altijd een relatie met het territorium en is een typisch mannelijk attribuut van gedrag, namelijk = territorium ergernis conflict.

Men kan echter niet in de Germanische Heilkunde werken zonder links- of rechtshandigheid vast te stellen. Net zoals men moet weten hoe oud de patiënte is, welk geslacht, of er rekening gehouden moet worden met hormonale bijzonderheden of ingrepen, b.v. pil, bestraling van de eierstokken, hormooninname, menopauze enz. Zo krijgt een linkshandige man geen maagzweer maar een rectale zweer als hij hetzelfde conflict heeft (territoriale ergernis).

Als een linkshandige vrouw echter een identiteitsconflict krijgt, treft de Hamerse Haard de rechter hersenhelft (temporaal) en wordt een maag- of galblaaszweer op organisch niveau.

Het is ook een bekend feit dat een carcinoom in deze gebieden zich nooit uitbreidt naar het schijnbaar dichtstbijzijnde orgaan, d.w.z. dat het over de z.g. orgaandrempel kan springen. We zien nooit een rectaal ulcus dat zich uitbreidt naar het sigmoïd, een cervicaal ulcus dat zich uitbreidt naar het corpus uteri of een nierbekkenzweer dat zich uitbreidt naar de verzamelbuizen (endodermaal).

Bovendien verschijnen veel carcinomen in een geheel nieuw licht door hun toewijzing aan de drie kiembladen in de embryologie. Omdat niet alles wat cellen vermenigvuldigt als een tumor beschouwd wordt, ontstaan er geheel nieuwe dimensies met betrekking tot de prognose. Bovenal lijkt het vreemd dat deze "kwaadaardige kankercellen", altijd op de plaats waarheen ze zogenaamd gemigreerd zijn, precies het soort kanker en de histologische structuur ontwikkelen die precies daar thuishoren.

En als men met een mooie regelmatigheid de Hamerse Haard voor de bloemkoolachtig groeiende maagkanker steeds in de hersenstam (pons) vindt en voor de maagzweer in de rechter pariëtale kwab dorsaal van de insula corticale aan de basis van het sensibele corticale veld, dan moet daar een goede reden voor zijn.

De Germanische Heilkunde behandelt niet alleen de relatie tussen psyche, hersenen en orgaan, maar geeft ook de embryologisch-ontogentische verklaringen om te begrijpen waarom de afzonderlijke relaiscentra zich bevinden op de plaatsen in de hersenen waar we ze aantreffen. Het is zo'n alomvattend en logisch systeem dat alle ziekten als vanzelfsprekend in het geheel passen.

"Misschien is het voor patiënten nog een beetje moeilijk om de archaïsche biologische speciale programma's in ons heden terug te vinden, of om ze over te zetten. Dat een huis of een auto, archaïsch gesproken, een "brok" is, of dat ons bewustzijn aanneemt dat we naakt zijn, zodat scheiding van een ander mens neurodermitis veroorzaakt alsof beiden naakt zijn... Maar dit alles leer je in een mum van tijd, want de patiënten zijn niet dommer dan wij dokters, ook al hebben ze iets anders geleerd."

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep