Hersentumoren - bestaan per definitie niet 

Kanker is zowel een ziekte van onze psyche als van onze hersenen en ons lichaam. Het verloopt altijd volgens de IJzeren Regel van Kanker, die stelt dat elke kankerziekte begint met een DHS (Dirk Hamer Syndroom), met een zeer ernstige, zeer acuut-dramatische en isolerende conflict-ervaringsschok die het individu op het verkeerde been zet.

Elk conflict heeft ook een heel specifieke inhoud en die wordt in de seconde van het DHS gedefinieerd. Deze conflictinhoud ontstaat associatief, d.w.z. door onwillekeurige gedachten toeordening. Men denkt dat men nadenkt, in werkelijkheid heeft het conflict al ingeslagen binnen enkele seconden voor men begint te denken. Op het moment van deze DHS schakelt een speciaal programma in, praktisch synchroon. Alle processen van psyche en lichaam zijn verbonden door de hersenen en worden daar gecoördineerd.

De hersenen zijn, om zo te zeggen, de grote computer van ons organisme, de psyche wordt de programmeur, lichaam en psyche vormen samen beurtelings het succesorgaan van de computer.

Psyche, hersenen en orgaan zijn echter slechts verbeelde (imaginaire) 3 niveaus om diagnostisch en therapeutisch te kunnen werken. In werkelijkheid zijn ze een eenheid die we nu op alle 3 niveaus kunnen registreren. Want in de seconde van het DHS kunnen we deze veranderingen in de hersenen al zien, die gefotografeerd kunnen worden met onze computertomografie (CT). Ze zien er uit als concentrische ringen van een schietschijf, of als het beeld van een wateroppervlak waarin een steen is gevallen.

Zo'n relais wordt een Hamerse Haard (HH) genoemd. Uit de lokalisatie van de HH kan men precies afleiden welke soort biologische conflictinhoud hier een rol moet spelen!

Het verloop van het conflict komt altijd overeen met een bepaald verloop van de HH in de hersenen en een heel specifiek verloop bij het orgaan. Dit betekent: wordt het conflict sterker, dan wordt het ook sterker op het orgaan, verzwakt het conflict, dan verzwakt het ook op de andere niveaus, lost het conflict op, dan is er ook conflictoplossing op alle 3 niveaus, is er een terugval, d.w.z. komt het conflict terug, dan is er opnieuw een terugval op alle 3 niveaus. Een fantastisch ding om diagnostisch mee te werken. Je kunt er perfect en logisch mee werken, zoals in de natuurkunde, reproduceerbaar. Het is een overgedetermineerd systeem in de strikt natuurwetenschappelijke zin, d.w.z. als je één niveau kent, kun je ook de andere onomstotelijk vinden.

Dit voortdurende samenspel tussen psyche, hersenen en orgaan, met de hersenen als de grote computer van ons hele organisme, ontwikkeld in de loop van miljoenen jaren, is wat we in gedachten moeten houden als we het nu volgende willen begrijpen.

Vanaf het begin van het DHS heeft de patiënt koude ledematen, kan niet meer slapen, eet niet meer, verliest gewicht en denkt dag en nacht aan zijn conflict. Deze fase wordt de conflict-actieve stressfase of ook wel permanente sympathicotonie genoemd. We kunnen het zien als een te grote hoeveelheid elektriciteit die door een te smalle draad wordt gejaagd bij een te hoge spanning. Maar deze DHS, die ons op het verkeerde been zet, is eigenlijk een kans die de natuur ons geeft. Want op het moment van het DHS wordt een speciaal programma aangezet.

Door de permanente sympathicotonie, wat in principe iets is wat ingeprogrammeerd is (maar gewoon even te veel van het goede), worden de communicatielijnen van de hersenzenuwen nu steeds meer beschadigd, net zoals het lichaamsorgaan door de kanker vergroot, verkleind of in elk geval veranderd wordt om aan de bijzondere nieuwe onverwachte situatie tegemoet te komen.

Tot het einde van de conflict-actieve fase gebeurt er blijkbaar in de Hamerse Haard niets spannends, althans wat het computertomogram betreft, behalve - dat de schietschijfconfiguratie constant blijft. De werkelijkheid is echter heel anders en we kunnen de schade pas beoordelen als conflictoplossing (CL) heeft plaatsgevonden. Want pas in de genezingsfase (pcl-fase) kunnen we de volle omvang van de verandering of beschadiging overzien. Want exact bij aanvang van de pcl-fase begint het organisme de schade te herstellen - of het nu celvermeerdering of celvermindering (-afname) in het lichaamsorgaan is - en natuurlijk ook het aangetaste hersenrelais. En hoe langer het conflict duurt, hoe groter zijn ook de reparaties, het herstel. Met het begin van conflictoplossing (CL) schakelt het organisme dan weer over, van de stressfase naar de rustfase, die vagotonie heet.

Op psychologisch niveau vindt een rustfase plaats. De psyche moet zich herstellen. De patiënt voelt zich slap en moe, maar voelt zich alsof hij opgelucht is, goede eetlust, het lichaam is warm, vaak koorts, vaak hoofdpijn. De patiënt slaapt goed, maar meestal pas om drie uur 's morgens.

Op orgaanniveau zien we nu wat voorheen als het belangrijkste werd beschouwd: de kanker stopt! Onmiddellijk begint het herstel van de kankergroei door microbiële afbraak of de kankernecrose door microbiële ophoping.

Op het niveau van de hersenen zien we parallel dat de HH nu oedeem krijgt. De bijzondere weerstand en kracht van de hersenen om met biologische conflicten om te gaan ligt in hun vermogen om HH weer te helen. De hersenen doen dit met behulp van oedeem tijdens de genezingsfase.

Tijdens de tweede helft van de genezingsfase - met het begin van de epileptische crisis - worden in de hersenen onschadelijke stoffen aangemaakt. Tijdens de tweede helft van de genezingsfase - met het uitbreken van de epileptische crisis - wordt dan onschadelijk cerebraal bindweefsel, zogenaamde glia, in de hersenen opgeslagen om de Hamerse Haard te herstellen.

Als glia ophopingen in de hersenen gevonden werden op het hersen-computertomogram, wat ook nog gemakkelijk met jodium contrastvloeistof gekleurd kon worden, dan was de diagnose meestal duidelijk: "hersentumor"! 

Hersentumoren bestaan echter per definitie niet, omdat hersencellen zich na de geboorte helemaal niet meer kunnen delen, zelfs niet onder omstandigheden die tot nu toe verkeerd geïnterpreteerd worden als hersentumoren. Met andere woorden, gewoon onder geen enkele voorwaarde. Wat zich wel kan vermenigvuldigen is onschadelijke glia = bindweefsel van de hersenen - dat precies dezelfde functie heeft als het bindweefsel van ons lichaam. Deze heldere glia-verdichte Hamerse Haarden, die in het computertomogram te zien zijn, zijn reparaties van het organisme aan de Hamerse Haard dus een reden tot vreugde in plaats van angst of zelfs hersenoperatie.

Hierbij heeft de MRI onderzoekstechniek echter het nadeel dat de organische en cerebrale veranderingen visueel veel dramatischer lijken. Hierdoor krijgt de patiënt de indruk dat hij of zij een enorme "hersentumor" heeft, die op een CT-scan van dezelfde patiënt veel minder dramatisch lijkt.

Deze HH, d.w.z. een min of meer grote witte vlek of gebied op de CT, vertegenwoordigt dan het einde van de genezing als er geen intra- en perifocaal oedeem meer is. De prijs voor de reparatie is echter dat het weefsel van de HH vanaf dan meer rigide is, niet meer zo elastisch. De hersencomputer is als het ware op een geïmproviseerde manier gerepareerd. Maar er is nog iets anders: de patiënt heeft nu bij dit psychologische conflictlitteken, zijn zwakke plek, zijn psychologische Achilleshiel, zogezegd. 

Met dit inzicht kunnen we ons ook voorstellen waarom een terugval in een conflict in de vroege genezingsfase zulke verwoestende gevolgen moet hebben, want dan scheurt de oude wond weer helemaal open op alle drie de niveaus. Vaak bereikt de patiënt nog de tweede genezingsfase, maar dan schiet het hernieuwde oedeem er zo heftig in dat de hersenen overbelast zijn en niet meer meedoen. Nu begrijpen we waarom een reïnfarct fataal kan zijn, vooral als er daarnaast ook sprake is van syndroom (= verzamelbuis Ca in de ca-fase).

Chemo of bestraling veroorzaken nu ongeveer datgene wat een conflict-recidief zou doen. De genezing stopt en het hele gezwollen relais krimpt en verschrompelt weer. Het oedeem is verdwenen, maar de HH is niet genezen, bij lange na niet. Zo is de catastrofe van het zogenaamde trekharmonica-effect begonnen.

Omdat het proces in en rond de hersenen niet genezen is, maar alleen kunstmatig geblokkeerd (gestopt), probeert het organisme onmiddellijk na elke ronde chemotherapie of bestraling het genezingsproces weer op gang te brengen, d.w.z. de hersenen weer met oedeem te vullen. Steeds weer worden de synapsen, de verbindingen tussen de zenuwcellen, uit elkaar getrokken, dan schrompelen ze weer in elkaar bij de volgende ronde chemotherapie of bestraling. Het onzinnige spel gaat door tot de synapsen scheuren.

Opereren is nog onwetender. Chirurgie verandert de patiënt in iemand met hersenletsel, met alle vreselijke gevolgen die we nog kennen van soldaten met hersenletsel in oorlogssituaties. Maar dat is nog niet alles. Door de operatie is de genezing van het conflictproces niet voltooid, maar - zolang er niet ver in het het gezonde deel is gesneden en niet verminkt is - gaat de genezing door. 

De operatieholte wordt dan een cyste, die zich enorm opblaast door het omringende oedeem-producerende hersenweefsel. We willen hier niet in detail treden over de effecten van verdere ingrepen, zoals drainage (syndroom!).

Een Hamerse Haard met oedeem of glia betekent altijd dat er een speciaal programma in het organisme heeft gelopen en dat er een conflictoplossing moet hebben plaats gevonden. Een oneindig aantal mensen die het geluk hadden deze onschadelijke overblijfselen van kanker, ten onrechte aangezien als hersentumoren, nooit te hebben gehad, dragen ze tientallen jaren met zich mee zonder veel of weinig cerebrale storingen. Met uitzondering van verlammingen (paralyses) worden de meeste van de cerebrale processen van de kanker pas in de pcl-fase opgemerkt. Dit is niet verwonderlijk, want pas in dit stadium krijgen ze het genezende oedeem en worden zo zogenaamde "ruimte-innemende processen".

Het is juist dit ruimte-innemend proces dat altijd verkeerd geïnterpreteerd is als een tumorcriterium. Het is een tumor in de oorspronkelijke betekenis van zwelling, maar niet in de betekenis van carcinoom of zogenaamde "metastase". Bovenal is het intra- en perifocaal oedeem van de HH slechts van tijdelijke aard tijdens de genezingsfase. Als we de Hamerse Haard bekijken na het einde van de genezingsfase, zien we dat er niets overblijft van de ruimte-inname. De ruimten tussen de hersencellen zijn nu permanent gevuld met glia en herstelden wat qua (elektrische) functie door de sympathicotonie blijkbaar defect was geraakt tijdens de duur van het conflict.

Het andere bijzondere criterium is dat het carcinoom groeit in de conflict-actieve fase, en groeit door echte celgroei, maar dat de zwelling van de Hamerse Haard zich pas ontwikkelt in de genezingsfase, en slechts passief (tijdelijk).

Ook al neemt in principe de zwelling van elk cerebraal oedeem weer af, omdat het, net als elk lichamelijk oedeem, in principe slechts van tijdelijke aard is, kan de patiënt toch aan de hersendruk sterven voordat die weer afgenomen zou zijn; b.v. bij een te lange duur van het conflict of een te grote intensiteit ervan, ook bij sommatie van verscheidene gelijktijdige perifocale oedemen, ongunstige lokalisaties of ook recidieven, vooral met syndroom.

Hier bijvoorbeeld is een ondoordacht woord van een ander, een dokter, een vriend, die de patiënt competent acht, vaak genoeg om hem in de diepste afgrond van hopeloosheid en paniek te storten, waaruit het voor een ander mens, en niet in het minste geval voor hemzelf, moeilijk is zich hier weer uit te trekken.

Vraag: Is het mogelijk dat dit alles in principe echt hetzelfde is: beroerte, hersenbloeding, hersencyste, hersentumor, meningioom, hyperdense (verhoogde dichtheid) en hypodense (verminderde dichtheid) haarden of gebieden en al de vele onduidelijke hersenzwellingen van allerlei aard?

Antwoord: Op een paar uitzonderingen na, ja!

Natuurlijk zijn er de relatief zeer zeldzame subdurale hematomen bij valpartijen (bloedingen tussen de duramater (hard hersenvlies) en het arachnoidea (spinnenwebvlies)), natuurlijk zijn er meningitis (ontsteking van het zachte hersenvlies) en encefalitis, bv. na verwonding en operatie, en natuurlijk zijn er af en toe massale bloedingen in de hersenen. Maar afgezien van deze uitzonderingen, die hooguit 1% uitmaken, zijn alle andere veranderingen in de hersenen Hamerse Haarden, zoals ik al zei, in verschillende stadia van progressie, op verschillende lokalisaties, en tijdens of na verschillende duren van het conflict.

Zelfs een zogenaamd "herseninfarct" verschilt cerebraal slechts van een "hartinfarct" in die zin dat het cerebrale proces corticaal reikt tot aan de gyrus praecentralis, d.w.z. tot aan het motorisch centrum onder de schedelkap. De verlamming staat dan op de voorgrond, wat, als er geen nieuw DHS (motorisch conflict) optreedt, slechts tijdelijk is.

De Germanische Heilkunde is geen subdiscipline die zich zou kunnen beperken tot het oplossen van conflicten en complicaties aan andere subdisciplines zou kunnen delegeren, maar het is een veelomvattende geneeskunde die alle stappen van het ziekteverloop in het oog moet houden, ook op het cerebraal-organische vlak. In de Germanische Heilkunde wordt een medicinale behandeling echter alleen gebruikt om complicaties in het natuurlijke verloop van de genezing te verlichten of te voorkomen. Zo zou men een patiënt cortisone geven als hij te veel hersenzwelling heeft, zodat hij de genezingsfase kan overleven - behalve - als hij een syndroom heeft, want dan is cortisone contra geïndiceerd.

Het DHS is de basis van de IJzeren Regel van Kanker, is de spil van alle diagnostiek. Met de toepassing van de IJzeren Regel van Kanker ordent de hele geneeskunde en biologie zich als vanzelf. 

In werkelijkheid voelt en ervaart ieder mens volgens archaïsche biologische controlecircuits, ervaart conflicten op biologische wijze, terwijl hij zich verbeeldt dat hij los van de natuur denkt.

Hadden we ziekte tot nu toe beschouwd als iets vijandigs, zelfs kwaadaardigs, als een straf van God, nu verschijnt ze ons als een teken van een tijdelijke zinvolle verandering in de aard van ons organisme, die altijd synchroon verloopt op de drie opgevatte niveaus, de psyche, de hersenen en de organen, wat in wezen echter maar één organisme is. Het een werkt nooit zonder het ander, alles loopt altijd in synchroniciteit. Een bijna adembenemende synopsis!

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep