Historisch overzicht

hoe de
EISERNE REGEL DES KREBS (de ijzeren regel van kanker)
(de 1e Biologische natuurwet van de Germanische Heilkunde)
geboren werd

Beknopte informatie
Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Het begon allemaal met mijn eigen "teelbalkanker" in 1979, nadat mijn zoon DIRK door de Italiaanse kroonprins V. E. van Savoye in zijn slaap was neergeschoten resp. dodelijk was getroffen. Hij stierf 4 maanden na de fatale schietpartij op 7/12/1978.

Zoals ik nu weet, leed ik in die tijd een verliesconflict met teelbalkanker. Op dat moment kende ik deze verbanden echter nog niet, maar vermoedde alleen dat mijn zwelling van de testikels, die ik 2 maanden na de dood van mijn zoon Dirk voelde, iets met zijn dood te maken moest hebben. Ik was nog nooit ernstig ziek geweest, en ik besloot dat ik, zodra ik de kans kreeg, zou onderzoeken of alle kankerpatiënten een soortgelijke vreselijke schok hadden doorgemaakt als ik.

Op 7/12/1978 's avonds, stierf mijn zoon in mijn armen in het Heidelberg Chirurgisch Universitair Ziekenhuis. De donkerste dag van mijn leven. De ergste wanhoop die iemand kan ervaren als zijn kind sterft. En dat in het midden van een vijandige rij van artsen en verpleegkundigen.

Ik wist dat het hoofd van de kliniek drie keer per dag aan de telefoon zat met de advocaten van de familie van Savoye. Zoals de uroloog, Prof. Röhl, mij had verteld, waren zij tijdens deze telefoongesprekken blijkbaar tot de conclusie gekomen dat het beter zou zijn als de jongen zou sterven, dat dit voor de familie van Savoye het voordeel zou hebben dat zij niet zouden worden geconfronteerd met een kreupele als levenslange herinnering, dat het ook veel goedkoper zou zijn, en dat zij dan met de nabestaanden zouden kunnen afrekenen. De gerechtelijke autoriteiten in Frankrijk waren volledig onder controle (...) hetgeen werd bevestigd door de vrijspraak van de prins en zijn veroordeling in 1991, 13 jaar later! voor het eigenaardige misdrijf van illegaal vuurwapenbezit, dat door het Franse Hooggerechtshof op een macabere en onmenselijke wijze werd bevestigd.

Mijn familie was in Rome, ik was helemaal alleen.

Niet alleen de vader van het slachtoffer, die zijn kind had verloren, werd op die dag van 7/12/78 ziek door (teelbal)kanker, nog een andere vader, de vader van de moordenaar, die zijn naam en zijn eer verloor, werd ziek door (botatrofie = osteolyse): Umberto II van Italië.

Zijn gevoel van eigenwaarde stortte in. Hij was nu de vader van een moordenaar, de familie van Savoye voor eeuwig te schande gemaakt. Umberto gaf ons het klassieke bewijs van hoe precies het verloop van het conflict en het verloop van de "ziekte" met elkaar overeenstemmen.

Toen het Huis van Savoye dacht dat ze het voorkomen van een proces en dus de publieke bekentenis van moord onder controle hadden (intussen was mij 2.000.000 DM zwijggeld aangeboden), werd de ziekte van de ex-monarch weer rustiger, in dezelfde mate als het conflict tot bedaren leek te komen. De hele zaak moest uitdoven. Immers, als er geen proces zou plaatsvinden en er bijgevolg geen vonnis zou worden geveld, zou er nog wel over worden gesproken, maar uiteindelijk zou de zaak tot rust komen.

Maar toen het Franse Hooggerechtshof, de Cour de Cassation, op 18/5/82 oordeelde dat de prins moord met voorbedachten rade ten laste moest worden gelegd en dat het proces onmiddellijk voor de jury moest beginnen, beleefde Umberto een dramatische terugval in het conflict. Zijn gevoel van eigenwaarde stortte in!

Later probeerde hij naar Italië en Rome terug te keren om daar het koningshuis te herstellen, niet om te sterven, zoals men zei. Want de Italianen hadden hem aangeboden alleen naar Italië terug te keren, maar hij was vastbesloten zijn zoon met zich mee te smokkelen. Maar de Italianen wilden de moordenaar eerst niet.

Uiteindelijk werd echter een meerderheid gevonden nadat de kranten en tijdschriften, die bijna allemaal aan de monarchisten toebehoorden, een ware perscampagne "voor de arme koning" hadden ontketend. Natuurlijk mocht zijn familie ook meekomen. Er werd zelfs ongegeneerd gesproken over de herinvoering van de monarchie in Italië. De ex-koning was in Genève, op een steenworp van de grens.

Vervolgens publiceerde ik op 2 maart 1983 via ANSA Bonn de mededeling van de hoofdofficier van justitie van Bastia dat het gehele onderzoek in het toekomstige proces tegen de zoon van de ex-koning vanaf de eerste dag volledig was gecorrumpeerd door de helpers, vrienden en steekpenningen van de Europese koningsmaffia. Dit nieuws werd op grote schaal gepubliceerd in bijna alle Italiaanse dagbladen. Op dat moment veranderde de stemming over de terugkeer, die tot dan toe positief was geweest, plotseling volledig. De mensen herinnerden zich plotseling maar al te goed de "moord" waarover in al die tijd daarvoor met geen woord was gerept.

De ex-koning Umberto, die een fervent krantenlezer was, besefte dat hij niet langer de geringste kans had om met zijn zoon naar Italië terug te keren. Hij gaf het op, onterfde zijn zoon en stierf 10 dagen later.

Ik zei hem dat hij zich aan de voeten van de moeder van de vermoorde koning had moeten werpen en om vergiffenis had moeten vragen, in plaats van steeds nieuwe listen te bedenken om de waarheid en de wet te corrumperen.

Het ziekteverloop van Koning Umberto loopt dus precies parallel met het conflictverloop van de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde en volgt dus precies de  IJZEREN REGEL VAN KANKER.

Ikzelf heb mijn (verlies)conflict, waarbij het conflict erin bestond dat ik mijzelf het vreselijkste verweet dat ik mijn zoon DIRK niet uit het menselijkerwijs abominabele klimaat van de universiteitskliniek van Heidelberg had weggehaald toen er nog tijd was, opgelost door intensieve gesprekken met mijn vrouw, die een ervaren, vriendelijke arts was, zoals ik nu weet. Op dat moment, zou ik vreselijk onverschillig zijn geweest voor de dood. Zelfs toen ik te horen kreeg dat ik kanker had, droomde ik 's nachts alleen maar van mijn DIRK.

Ik ben toen geopereerd, en zou nu zeker niet meer geopereerd worden, nu ik de IJZEREN REGEL VAN KANKER ken.

Ik kreeg de kans om deze veronderstelling van mij over de psychologische oorzaak van kanker tot op de bodem uit te zoeken in 1981 als intern geneesheer in een Beierse kankerkliniek, die verbonden was aan het Universitair Ziekenhuis van München. Toen ik daar begon te werken, lachten ze: "Daar hoort hij thuis, hij zoekt al een plek om te sterven".

Eerbiedig lieten ze me daar achter (voor een half jaar).

Ze vermoedden niets verkeerds. Mijn tegenstanders zijn pas geschrokken toen ik op 5 oktober 1981 op de RAI en de Beierse televisie aankondigde dat ik een nieuw systeem had gevonden voor het ontstaan, de lokalisatie en het verloop van kanker.

Ik heb het mechanisme voor het ontstaan van kanker DIRK-HAMER-SYNDROM (DHS) genoemd, omdat dit mechanisme voor de ontwikkeling van kanker voor het eerst bij mijzelf werd waargenomen na de dood van mijn zoon, door mijzelf! Sindsdien word ik als een haas over het open veld gejaagd.

De eerste die naar mij toekwam was de hoofdarts van de kliniek, die zei dat ik dit systeem alleen maar had uitgevonden om te bewijzen dat de prins ook schuldig was aan mijn kanker, zoals "een heer uit München" hem had uitgelegd. Bovendien had hij twee uur lang gebeld met Mildred Scheel (voorzitter van de Duitse kankerhulp) en met Prof. Krokowski (Kassel) en andere professoren uit München, en zij hadden allen met klem geadviseerd Hamer zo spoedig mogelijk uit de kliniek te gooien wegens “onrust stoken onder patiënten".

Ik kreeg de keuze om het te herroepen of te verklaren dat ik het mis had, anders zou ik onmiddellijk moeten vertrekken. Ik ben weggegaan.

Door mijn intensieve werk in de Beierse kankerkliniek groeide mijn zekerheid dat elke kankerziekte begint met een zware psychologische conflictschok. Het mag echter niet verzwegen worden dat hulp van buitenaf nodig was om het systeem van de ontwikkeling van kanker, en zelfs het ontstaan van elke zogenaamde ziekte, volledig te begrijpen.

Ik ben dan ook niet bang om waarheidsgetrouw verslag uit te brengen van wat er in het onderstaande is gebeurd, ook al kan dit voor velen "onwetenschappelijk" overkomen.

De IJZEREN REGEL VAN KANKER is de erfenis van mijn overleden zoon DIRK. Niet alleen heeft hij door zijn dood de aanleiding gegeven tot de ontdekking van deze verbanden, maar ik geloof dat hij - zelfs na zijn dood - veel meer in deze ontdekking heeft geïntervenieerd dan men tot nu toe had kunnen vermoeden.

Het gebeurde als volgt:

In september 1981, toen ik voor het eerst dacht een systeem te hebben gevonden in het ontstaan van kanker, namelijk het DIRK-HAMER SYNDROOM, kreeg ik, zoals men zegt, "slappe knieën".

Deze ontdekking leek me te groot om het zelf te geloven.

Gedurende de nacht had ik een droom: mijn zoon DIRK, van wie ik dikwijls droomde en met wie ik in mijn dromen overleg pleegde, verscheen in mijn dromen aan mij, glimlachte zijn goedmoedige glimlach, zoals hij dikwijls placht te glimlachen, en zei: "Wat je gevonden hebt, Geerd, is juist, is volkomen juist, dat kan ik je zeggen, want ik weet nu meer dan jij, je hebt het knap uitgezocht. Het zal een revolutie in de geneeskunde ontketenen. Je kunt het publiceren op mijn verantwoordelijkheid. Maar je moet meer onderzoek doen. Je hebt nog niet alles ontdekt, er ontbreken nog twee belangrijke dingen."

Ik werd wakker en had elk woord van ons gesprek onthouden.

Ik was nu gerustgesteld en vanaf dat moment er vast van overtuigd dat het DIRK-HAMER-SYNDROOM waar was. Tegen die tijd had ik ongeveer 170 patiënten onderzocht.

Ik belde de heer Oldenburg van de Beierse televisie, die reeds in mei 1978 vanaf het chirurgencongres in München een korte reportage over de Hamer-scalpel had gemaakt. Hij kwam naar Oberaudorf en maakte een korte film die op 4 oktober 1981 in Beieren werd uitgezonden, en tegelijkertijd werd het resultaat uitgezonden in een reportage op de Italiaanse televisie RAI.

Nu ging ik als in een roes verdere zaken onderzoeken. Ik wist precies dat ik spoedig "buiten spel gezet" zou worden in de kliniek, omdat mijn resultaten in strijd waren met de schoolgeneeskunde.

Door herhaaldelijk niet alleen verdere gevallen te onderzoeken, maar ook de oude gevallen, die ik in een tabel had samengebracht, deed ik een geweldige ontdekking: baarmoederhals "kanker" of zweer bijvoorbeeld, had altijd een zeer bijzondere conflict-ervaringsinhoud, namelijk een seksuele.

Borstkanker daarentegen had altijd een algemeen menselijk conflict, meestal zelfs een moeder-kind conflict. Eierstokkanker een verliesconflict, enz.

Enerzijds leken deze bevindingen mij logisch en redelijk, alsof ik ze had kunnen geloven, want zij waren niet alleen in strijd met de schoolgeneeskunde, maar zij zetten de hele geneeskunde op zijn kop, want het betekende niets anders dan dat de psyche zou bepalen waar de kanker vandaan komt!

Toen kreeg ik weer "slappe knieën". Het hele gebeuren leek drie maten te groot voor mij.

De volgende nacht droomde ik weer en ik sprak in de droom weer met mijn zoon DIRK. Hij prees me en zei, "Goh, Geerd, je had dat snel door, je deed het erg goed."

Toen glimlachte hij weer zijn onvergelijkbare glimlach en zei: "Nu heb je nog maar één ding nodig, dan heb je alles gevonden. Je mag nog niet stoppen. Je moet blijven zoeken, maar ik weet zeker dat je het ook zult vinden."

Ik werd weer wakker, was volledig overtuigd van de juistheid van mijn resultaten en ging koortsachtig verder met onderzoeken wat DIRK met het laatste bedoeld kon hebben.

Ik onderzocht nu elk volgend geval op de criteria die ik kende en stelde vast dat zij in elk volgend geval exact van toepassing waren. Dus DIRK had gelijk. Ik onderzocht niet alleen alle gevallen uit het verleden waarvan ik een protocol had gemaakt, van voren naar achteren en weer terug, maar vooral ook de "slapende carcinomen", alsmede de daaropvolgende gevallen.

Het geheim van de onderlinge relaties van kanker - en zoals u in het volgende kunt zien, waarschijnlijk van de hele geneeskunde zo had ik reeds in de zomer van 1981 begrepen - lag in het begrip van de "slapende carcinomen". In die tijd zei ik tegen mijn collega's: "Als we hebben ontdekt waarom ze slapen, hebben we het geheim van kanker ontdekt."

Collega's tikten op hun voorhoofd en dachten dat ik een mafkees was. Zij konden niet begrijpen dat die Hamer alle afdelingen van de kliniek afzocht, op zoek naar "slapende carcinomen" en wat die met elkaar gemeen zouden kunnen hebben.

Het werd een race tegen de klok. Ik wist heel goed dat ik op het punt stond om geen patiënten meer te mogen onderzoeken. Tijdens mijn laatste weekenddienst, heb ik daarom "vrijwel dag en nacht" onderzoek gedaan. Maar toen drong een adembenemend besef tot me door:

In de gevallen waarin de patiënten hadden overleefd, was het conflict altijd opgelost; in de gevallen waarin de patiënten waren overleden of een progressief beloop hadden, was het conflict daarentegen niet opgelost.

Ik was er al aan gewend geraakt te denken dat sommige dingen klopten, die de collega's met wie ik erover probeerde te praten gewoon als onzin bestempelden, en er niets meer van wilden weten. Maar dit besef was niet alleen drie, maar zelfs tien maten te groot voor mij. Ik was helemaal op en had letterlijk weer slappe knieën. In deze toestand kon ik bijna niet wachten tot de volgende avond, wanneer ik mijn schoolwerk aan mijn leraar DIRK zou voorleggen.

Weer droomde ik van mijn DIRK, net zo duidelijk als de laatste paar keer. Deze keer was hij positief duizelig van bewondering, glimlachte waarderend en zei: "Ik had niet gedacht dat je dat zo snel zou kunnen bedenken. Ja, dat klopt. Nu heb je alles.

Er ontbreekt niets meer. Het is precies hetzelfde. Je kunt het nu allemaal samen publiceren op mijn verantwoordelijkheid, ik beloof je, je zult jezelf niet in verlegenheid brengen, want het is de waarheid!"

Toen ik de volgende ochtend wakker werd en de droom duidelijk voor me zag, werden mijn laatste twijfels weggevaagd. Ik kon mijn DIRK altijd al geloven, en nu hij dood was, nog meer.

Nu ik mijn bevindingen in een document aan al mijn collega's in de kliniek had gepresenteerd (waartegen overigens niemand echt bezwaar kon maken), werd ik natuurlijk op staande voet ontslagen, wat eigenlijk eind september had moeten gebeuren. Ik mocht zelfs de eetzaal van de artsen niet meer binnen, omdat een hoofdarts in een gesprek met mij, in het bijzijn van de assistenten, moest toegeven dat wat ik had gezegd misschien toch waar was, in welk geval alles wat tot dan toe was gedaan fout was. Ik werd officieel uit de eetzaal verbannen (eetzaalverbod) wegens “onzekerheid van hoofdarts Merkel".

Ik vertelde een aantal mensen, toen al meteen, en ook later, over mijn dromen en zei dat ik mijn zoon DIRK in principe beschouw als de ontdekker van de IJZEREN REGEL VAN KANKER. Want het is mogelijk dat sommige andere mensen vóór mij al eens mentaal tot dit stadium zijn gevorderd, maar de volgende stappen niet verder durfden te zetten. Wie weet of ik verder had durven gaan als mijn DIRK mij niet in mijn dromen de zekerheid had gegeven dat wat ik heb gevonden juist is.

Daarom ben ik niet bang om naar waarheid te melden wat er gebeurd is. De waarheid kan noch de zogenaamde "wetenschappelijkheid", noch de verdienste van een persoon aantasten.

Mijn DIRK komt de eer toe dat hij niet alleen de bevindingen over de verbanden van kanker door zijn dood heeft teweeggebracht, maar ook dat hij ze na zijn dood aan mij heeft doorgegeven. Daarom beschouw ik de kennis over de correlaties van kanker als de erfenis van mijn zoon DIRK. En zo moet het blijven!

Dus, beste lezers, tot nu toe heb ik u naar waarheid verteld hoe de ontdekking van de EISERN REGEL DES KREBS (de ijzeren regel van kanker) tot stand is gekomen. 

Het DHS (DIRK-HAMER-SYNDROOM) is de spil van de gehele Germanische Heilkunde (vroegere namen: NIEUWE GENEESKUNDE, Germaanse Nieuwe Geneeskunde).

- Elke kanker wordt voorafgegaan door een zeer zware psychologische schok, een zeer heftige conflict-ervarings-schok.

- De conflictervaring is altijd zeer acuut-dramatisch geweest (in de ziel van de patiënt).

- De ervaring van de schok van het conflict was altijd isolatief.

Het is belangrijk dat we ons realiseren dat met de seconde waarop het DHS die de persoon onverwachts "op het verkeerde been" zet gebeurt, niet alleen een schokervaring als zodanig plaatsvindt, maar een conflict-ervaring-schok die een zeer specifieke inhoud heeft!

Wanneer wij het woord "conflict" gebruiken, moet onmiddellijk worden gezegd dat wij hier niet te maken hebben met conflicten in de vroegere betekenis, d.w.z. psychologische conflicten, maar met biologische conflicten. Deze vorm van conflicten kunnen zowel door mensen als door dieren geleden worden, zelfs planten op een soortgelijke manier.

Wat is iets conflictueus?

Een ervaring die een schok teweegbrengt, die de mens zo onvoorbereid treft dat hij er in eerste instantie niet op kan reageren:

Dit is me nog nooit overkomen.

Ik zou nooit van zoiets gedroomd hebben.

Ik werd getroffen door de bliksem.

Ik was bevroren.

Ik was verbijsterd.

Ik was sprakeloos.

Het is ook zo dat wat wij als een "stressor" ervaren, niet noodzakelijk een DHS met Biologisch Conflict hoeft te veroorzaken; bijvoorbeeld het overlijden van iemand, of een echtscheiding; of het feit dat iemand alcoholist is. Dit alles hoeft niet noodzakelijkerwijs "onverwacht" te zijn, de informatie hoeft ons niet onvoorbereid te treffen en hoeft niet volkomen onbegrijpelijk te zijn.

Maar de IJZEREN REGEL VAN KANKER was slechts de eerste stap op de weg naar de Germanische Heilkunde, het was de eerste van 5 Biologische Natuurwetten.  

Copyright door Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Op 7/12/1980 schrijft Dr. Hamer een brief aan zijn overleden zoon DIRK: hieronder in het archief "vóór 1981". 

Vertaling: Nederlandse werkgroep