Eierstok-Ca - Teratoom en eierstok-necrose

De Germanische Heilkunde is een natuurwetenschappelijke geneeskunde en ze geldt voor mensen, dieren en planten, zelfs voor eencellige levende wezens - voor de hele levende kosmos - en ze heeft ontdekt dat er geen "ziekten" zijn in de betekenis die we tot nu toe geloofden, maar dat de symptomen die we tot nu toe "ziekten" noemden tweefasige "zinvolle biologische speciale programma's" van de natuur zijn, waarvan de vermeende "ziekte" telkens maar één fase vertegenwoordigt. Tot nu toe hadden we niet alleen alle vermeende "ziekten" verkeerd gezien, maar waren we ook niet in staat geweest de oorzaken van ook maar één van die vermeende "ziekten" correct te behandelen.

De trigger van elke zogenaamde ziekte (niet alleen kanker) is altijd een biologisch conflict, een zeer dramatische schokervaring, die DHS genoemd wordt. En in de seconde van de DHS begint ook de conflict-actieve fase (ca-fase), d.w.z. het vegetatieve zenuwstelsel schakelt van het normale dag/nacht ritme over op permanente sympathicotonie of permanente stress-fase, de patiënt denkt dag en nacht alleen nog maar aan zijn conflict, kan 's nachts niet meer slapen, heeft geen eetlust meer, verliest gewicht, hij functioneert praktisch op volle toeren, en de verandering in het orgaan neemt zijn beloop. Deze onverwachte schok laat sporen na in de hersenen die duidelijk te zien zijn met behulp van computertomografie (CT) van de hersenen, de zogenaamde Hamerse Haard (HH), d.w.z. hieruit kan men precies opmaken wat voor biologisch conflict de patiënt doormaakte op het moment van de schok, welk orgaan is aangetast, en ook of er sprake is van celvermeerdering of celvermindering.

Alle conflicten of betekenisvolle biologische speciale programma's lopen altijd synchroon op 3 niveaus: In de psyche, in de hersenen en op het orgaan.

In het geval van eierstok- of ovariumkanker moeten we eerst onderscheid maken tussen de eigenlijke eierstokkanker, d.w.z. een compacte tumor (weefsel plus), een zgn. teratoom, en een interstitiële eierstoknecrose (weefsel min), een celvermindering.

We weten dat in de embryonale ontwikkeling drie verschillende kiembladen zijn die zich al tijdens de ontwikkeling van het embryo vormen, en waaruit alle organen kunnen voortkomen: Het endoderm, mesoderm en ectoderm, d.w.z. elke cel of orgaan van ons organisme kan bij een van deze zogenaamde kiembladen ingedeeld worden.

Dit omvat wederom:

• een heel specifiek deel van de hersenen (hersenstam, kleine hersenen, met hersenschors en hersenmerg van de grote hersenen),
• een bepaald soort conflictinhoud zowel als
• een specifieke lokalisatie in de hersenen,
• een specifieke histologie en ook
• specifieke aan de kiembladen gerelateerde microben.

Bovendien heeft elke zogenaamde ziekte ook een biologische doel die begrepen kan worden in termen van ontwikkelingsgeschiedenis.

Het teratoom (kiembaancel teratoom) behoort volgens de ontwikkelingsgeschiedenis nog tot de hersenstam, zij het dat het zich in het bovenste deel van de middenhersenen bevindt, en neemt dus een uitzonderingspositie in omdat het een jong hersenstam aangestuurd orgaan is. Het teratoom vertegenwoordigt als het ware de anachronistische hersenstamvorm van voortplanting. Het organisme probeert terug te vallen op het oude programma van voortplanting.

Alle organen die door de hersenstam aangestuurd worden, veroorzaken compacte tumoren van het adeno-cel type in geval van conflict. De conflictinhoud bij eierstokkanker is altijd een ernstig verliesconflict, b.v. een kind, een geliefde, maar ook een dier.

Voorbeeld: De moeder van een patiënt overleed plotseling in het ziekenhuis. De patiënte verweet zichzelf nu verbitterd dat ze haar moeder lange tijd niet bezocht had.

Doorslaggevend voor de DHS is niet alleen wat er gebeurde (verlies van de moeder), maar de gebeurtenis moet ook conflictueus geweest zijn. Normaal verdriet bij de dood van een naaste zonder DHS is natuurlijk geen ziekte, maar een heel normaal proces. Is er echter een DHS opgetreden, dan hoeft het conflict niet per se een conflict van verlies te zijn.

Het conflict kon bijvoorbeeld ook als een territoriaal conflict opgevat worden, of zelfs niet als een biologisch conflict, als de dood van de moeder al verwacht kon worden. Of als het verlies in een strijd gebeurt, dan kan bij een vrouw bijvoorbeeld in plaats van een eierstokkanker een borstkanker ontstaan.

Maar het conflict kan ook gevoeld worden als een scheidingsconflict met een sensorische zintuiglijke verlamming in de ca-fase, en naargelang kind/moeder of partner, in de linker- of rechterborst ook een zweer van de melkkanaaltjes teweegbrengen. Alleen de gewaarwording bepaalt waar het biologische conflict toeslaat.

In de conflict-actieve fase groeit het quasi-primordiale (oer) embryo als een teratoom volgens het oude-hersenschema (d.w.z. in sympathicotonie) Maar deze primordiale vorm van voortplanting is nu niet meer levensvatbaar, en wordt daarom ook weer door mycobacteriën afgebroken in de pcl fase (genezingsfase).

Tegelijk met de groei van het teratoom vermenigvuldigen ook de schimmels en mycobacteriën (b.v. TB, als die aanwezig zijn) zich in de ca-fase, maar slechts zoveel als later nodig zijn om de tumor af te breken.

De biologische betekenis hier in de ca-fase is de oude vorm van voortplanting nadat het familielid gestorven is. Ongeveer wat we tegenwoordig "klonen" zouden noemen.

Als de patiënte erin slaagt haar biologisch conflict op te lossen, gaat ze de tweede fase van het "speciale programma" in, de genezingsfase. De kanker stopt, stopt met groeien, ook al is de groeistop wat vertraagd, want elk embryonaal weefsel heeft nog de "embryonale groeispurt". Tegelijkertijd worden de schimmels en mycobacteriën, die zich vanaf de DHS op een ingevolge het kiemblad en evenredig met de tumor vermenigvuldigd hadden, actief en ruimen de overtollige tumor op door verkazende necrotisatie. Wat tegen het eind van de genezingsfase nog niet verwijderd is, blijft echter zitten en kan - maar hoeft niet, want het veroorzaakt geen symptomen - chirurgisch verwijderd worden.

Hoewel het teratoom van het niveau van de hersenen naar het niveau van de organen niet gekruist is, omdat de handigheid nog geen rol speelt in de hersenstam, liggen de zaken anders vanaf de kleine hersenen. Eenvoudig gezegd: het rechter cerebellum en cerebrum zijn verantwoordelijk voor de linkerkant van het lichaam en omgekeerd - het linker cerebellum en cerebrum voor de rechterkant van het lichaam.

Links- en rechtshandigheid begint in de hersenen, of preciezer, pas met het cerebellum (mesoderm), want vanaf het cerebellum wordt alles door de beide zijden bepaald, d.w.z. van het orgaan naar de hersenen of van de hersenen naar het orgaan, maar de correlatie is altijd duidelijk. Alleen in de correlatie tussen psyche en hersenen of hersenen en psyche is de links- en rechtshandigheid van belang, want die bepaalt ook de conflict/hersenbaan. Dus ook welke "ziekte" men überhaupt kan lijden met welk conflict.

De klaptest (applaus) is de zekerste methode om de handigheid vast te stellen: als de rechterhand bovenaan ligt, is men rechtshandig; omgekeerd, als de linkerhand bovenaan ligt, is men linkshandig.

De situatie is heel anders in het geval van eierstoknecrose (interstitieel), in welk geval de Hamerse Haard in het occipitaal basale hersenmerg van de grote hersenen ligt, in de onmiddellijke nabijheid van de middenhersenen, maar behorend tot een ander kiemblad. Dit komt omdat alle organen die door het hersenmerg van de grote hersenen aangestuurd worden, bij een conflict necrose, d.w.z. celvermindering, ondergaan.

Bij eierstoknecrose zijn er echter twee conflictaspecten:

1. Verlies-conflict (kind, vrouw, echtgenoot, ouders, vrienden, dier) door dood of vertrek.
2. Lelijk, semi-genitaal conflict met een man of met een erg mannelijke vrouw.

Semi-genitaal betekent hier dat het zwaartepunt van de conflictinhoud niet rond het zuiver genitale gebied draait (in de echte of figuurlijke zin), maar dat het genitale thema voorkomt als "begeleidende muziek", waarbij dit conflict duidelijk verschilt van het seksuele conflict.

Voorbeeld: De zeer mannelijke stiefmoeder van een jong meisje griste alle bloemen in de tuin weg en zelfs van het graf van haar overleden moeder.

De necrose wordt niet opgemerkt in de conflict-actieve fase, tenzij toevallig een verkleinde eierstok onder de microscoop van een histoloog komt. De necrose is eierstok "kanker" in de ware zin van het woord. Dit resulteert in een vermindering van de oestrogeenproductie, wat tot amenorroe (uitblijven van ongesteldheid) kan leiden.

In de genezingsfase wordt, net als bij de andere mesodermale grote hersenen aangestuurde organen, de necrose weer aangevuld met nieuwe cellen. En omdat er praktisch geen eierstokkapsel is, ontstaan er ook eierstok cysten van verschillende grootte (die binnenin vloeistof hebben), die eerst vloeibaar zijn, later indureren (stollen), d.w.z. gevuld zijn met zogenaamd interstitieel mesodermaal weefsel. Deze met interstitieel weefsel geïndureerde cysten werden vroeger ten onrechte eierstok-"kanker" genoemd, zelfs "snelgroeiende eierstokkanker", omdat de cellen van het interstitieel weefsel zich in de aanvankelijk vloeibare cyste vermenigvuldigd hadden.

In het begin van de genezingsfase hecht de cyste zich overal aan de inwendige organen, wat vroeger verkeerd geïnterpreteerd werd als "invasieve groei". Dit was in principe alleen te wijten aan het feit dat de cyste zichzelf van bloed uit de omgeving moest voorzien, want binnen 9 maanden bouwt het een volledig bloedstelsel op met slagaders en aders, die dan ook zelfvoorzienend worden.

Zodra de eigen bloedvoorziening (eierstokcysten, -slagader en -ader) verzekerd is, laten de verklevingen vanzelf los. De cyste vormt nu een 1 cm dik ruw kapsel, zodat hij gemakkelijk operatief verwijderd kan worden als hij mechanisch interfereert. 

De ingedureerde oorspronkelijke ovariumcyste produceert later zoveel oestrogeen dat de vrouw er 10-20 jaar jonger uitziet.

Het biologische doel van de verhoogde oestrogeenproductie is nu juist dat de vrouw er veel jonger uitziet en een veel groter libido heeft en, als jonger uitziende vrouw, een grotere aantrekkingskracht op mannen uitoefent. Dit geeft haar de kans om spoedig weer zwanger te worden. Het "eindstadium" van zulke speciale programma's is dus juist waar de patiënten mee gefeliciteerd moeten worden.

Hetzelfde gebeurt omgekeerd bij mannen, in het geval van interstitiële necrose van de testis, in die zin dat de testis, die in de pcl-fase vergroot is, zoveel testosteron produceert dat de man mannelijker wordt dan voorheen.

Ook in de nier produceert de geïndureerde niercyste uiteindelijk urine en stelt zo de nier in staat beter urine te produceren dan vóór de "ziekte", zodat hij na de genezingsfase zelfs een functioneel pluspunt heeft vergeleken met daarvoor. Dit is hier ook het biologische doel, die altijd aan het eind van de genezingsfase is in het geval van organen die door het hersenmerg worden aangestuurd.

In het geval van eierstok- en niercysten, die het ritme van een zwangerschap volgen en negen maanden nodig hebben om te genezen en de functie aan te nemen die het organisme hen toebedeelt, mag geen operatie worden uitgevoerd voordat negen maanden zijn verstreken.

Bij zulke overhaaste operaties opereerde de schoolgeneeskunde gewoonlijk alle "geïnfiltreerde" organen tegelijk (omdat, zoals hierboven beschreven, in die tijd de cysten op de andere buikorganen gegroeid zijn om hun eigen bloedsysteem op te bouwen), zodat de buik na zo'n maximale operatie vaak nog maar een torso was.

We willen het niet eens hebben over de daaropvolgende conflicten van deze arme patiënten. Wacht men negen maanden, dan zal men kleine cystes tot 12 cm niet opereren, want deze cystes vervullen de functie van hormoonproductie of, in het geval van de niercyste (de zogenaamde Wilms' tumor, die dan in de geïndureerde vorm nefroblastoom genoemd wordt), urine-uitscheiding, zoals het organisme het bedoeld heeft.

Alleen in extreme gevallen waarin deze cysten ernstige mechanische problemen veroorzaken, b.v. als ze erg groot zijn (6-8 kg), wordt na negen maanden een operatie geïnduceerd - precies na induratie van de cyste. Zo'n operatie is dan uit operationeel oogpunt een kleine ingreep, want alle verklevingen zijn intussen losgemaakt en de cyste is omgeven door een ruw kapsel.

Dit biologische proces werd vroeger verkeerd begrepen als "kwaadaardige infiltrerende tumorgroei". De vergissing werd echter door hen zelf meteen geleverd: toen geïnfiltreerde "tumordelen" tijdens de operatie uit een half-geïnfiltreerde cyste lekten en vervolgens de resterende negen maanden bleven doorgroeien en zogenaamd opnieuw geopereerd moesten worden. Ze werden daarom als bijzonder "kwaadaardig" beschouwd, maar dit was een grote vergissing, want deze veronderstelde zogenaamde "metastasen" produceerden plichtsgetrouw oestrogenen, net als de moedercyste.

In het geval van de door de oude hersenen aangestuurde tumoren hebben we nu nog de chirurg nodig (net zoals we de jagers in het bos nodig hebben sinds we geen wolven meer hebben), omdat we tuberculose hebben afgeschaft, die deze door de oude hersenen aangestuurde tumoren anders operatief zouden opruimen (zie 4e Biol. Wet van de Natuur).

De hele prognose van de vorige zogenaamde schoolgeneeskunde was, zoals we nu zien, alleen schijnbaar juist, namelijk door de paniek die ze verspreidden, en die meestal een nieuw DHS in de patiënten teweegbracht en daarop volgende conflicten (zogenaamde "metastasen"), die in het huidige inzicht echter niet bestaan. In werkelijkheid was dit volledig fout. Want de dieren krijgen uiterst zelden zogenaamde metastasen, d.w.z. tweede carcinomen, en de grote meerderheid overleeft. De weinige procenten die in de schoolgeneeskunde de zogenaamde vijf-jaars grens bereiken, zijn gewoon degenen die om de een of andere reden hun weg uit de paniek gevonden hebben en natuurlijk ook hun conflict opgelost hebben.

Terwijl in het geval van de door de oude hersenen aangestuurde eierstok tumoren de tumor die niet meer nodig maar wel nuttig geweest was in de genezingsfase opgeruimd wordt, mits er al mycobacteriën aanwezig waren op het moment van de DHS (het biologische doel ligt hier in de ca-fase), wordt in het geval van eierstok necrose die door het hersenmerg aangestuurd worden pas in de genezingsfase de cyste opgebouwd, die dan binnen negen maanden indureert en oestrogenen produceert. Hier is dus het biologische doel in de pcl-fase.

Hieruit blijkt hoe belangrijk een nieuwe nomenclatuur is als het begrip van processen die we vroeger "ziekte" noemden veranderd is.

Wat waren dan onze zogenaamde "ziekten"? Wel, de symptomen die we kenden blijven bestaan, maar ook alleen dat! We moeten ze helemaal opnieuw indelen en evalueren omdat we een heel ander inzicht hebben gekregen.

Als we kijken naar de 2e biologische natuurwet, de wet van de tweefasigheid van alle zogenaamde ziekten (nu: Biologische Speciale Programma's) als het conflict is opgelost, moeten we ons realiseren dat we veel meer vermeende "ziekten" meenden te kennen dan er speciale programma's waren, omdat we elk van de twee fasen als een afzonderlijke ziekte hadden beschouwd.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep