De ziekte van Parkinson - een hangende genezing

De zogenaamde Parkinson is eigenlijk geen ziekte in de voorgaande zin, maar "slechts" een hangende genezing die nooit ten einde komt.

In de Germanische Heilkunde maakt elke zogenaamde ziekte deel uit van een proces in twee fasen - zolang er maar een oplossing van het conflict is. Het is normaal dat elke zogenaamde ziekte altijd een DHS heeft, dat er na de DHS een sympathicotone fase volgt, en als er dan een conflictoplossing (CL) is, volgt er ook een vagotone genezingsfase, die gepaard gaat met een epileptische of epileptoïde crisis.

Is er echter geen oplossing, dan gaat de conflictactiviteit door, d.w.z. het conflict blijft in een monofase. Dit kan dan betekenen dat de zogenaamde ziekte eindigt in cachexie, of dat het organisme erin slaagt het conflict naar beneden om te vormen, d.w.z. de conflictactiviteit blijft, maar niet meer zo sterk.

Een conflict kan ook steeds terugkerend zijn, in welk geval er twee mogelijkheden zijn: er is b.v. overwegend conflict-activiteit, gevolgd door kleine of korte fasen van genezing, in welk geval we spreken van een chronisch-terugkerend conflict, of het conflict wordt bijna altijd opgelost, maar komt nooit tot een einde omdat er steeds een korte conflict-actieve herhaling aan vooraf gaat.

Dit is bijvoorbeeld het geval met de zogenaamde ziekte van Parkinson, waarbij de patiënt meestal zijn Parkinson tremor (tremor = epileptische aanval) heeft, wat een vorm is van een epileptische aanval in genezing, meer precies, een genezing van een motorisch conflict, meestal van de handspieren.

's Nachts, bijvoorbeeld, droomt de patiënt regelmatig zijn conflict opnieuw, slechts kort maar heftig. De genezing duurt 23 uur en misschien 58 minuten, de herhaling van het conflict duurt maar 2 minuten, en toch komt er aan deze genezing geen einde. We spreken dan van een hangende genezing, die min of meer hetzelfde is als een chronisch terugkerend conflict, behalve dat de tijdsverdeling anders is. Het is dus een blijvende genezing, die alleen onderbroken wordt door korte terugvallen van het conflict, d.w.z. de terugkeer van hetzelfde oorspronkelijke conflict.

Volgens het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten vertonen alle cellen of organen die zich uit het buitenste kiemblad (ectoderm) ontwikkeld hebben celvermindering of -fusie (zweren, ulceratie) in de conflict-actieve fase, of, in het geval van de zogenaamde kankerequivalenten (alles wat geen kanker is, is kankerequivalent), een functievermindering of -verlies, b.v. verlamming.

Bij alle motorische verlammingen hangt het, net als bij skelet- of zintuigverlammingen, af van de links- en rechtshandigheid van de getroffene: Bij rechtshandige mensen hebben alle spieren aan de rechterkant te maken met partners, alle spieren aan de linkerkant met kinderen of de eigen moeder. Bij linkshandigen is alles andersom. Met tweezijdige verlamming zijn beide groepen altijd betrokken geweest bij de DHS (althans op zijn minst in gedachten).

Elke spier en spiergroep heeft zijn eigen conflictbetekenis. Met de strekzijde van het been, bijvoorbeeld, duwt de rechtshandige de partner weg, met de buigzijde omarmt hij hem.

De enige uitzondering is als een bepaalde spier toevallig plaatselijk aangedaan wordt, b.v. omdat iemands voet in de autogordel blijft haken en daardoor de betrokkene hard op zijn hoofd valt. Dan heeft het natuurlijk in het geval van een rechtshandige, bijvoorbeeld, als het de linkervoet is, niets te maken met zijn kinderen of zijn moeder.

Nu zijn er twee soorten verlamming: 

1. motorisch, dat we toewijzen aan het centrum van de motorische cortex van de gyrus praecentralis, en
2. zintuiglijk, dat we kunnen toewijzen aan het centrum van de zintuiglijke cortex van de postcentrale gyrus, waar de weg van de afferente geleiding geblokkeerd is.

De inhoud van de conflicten is natuurlijk verschillend.

In het geval van motorische conflicten is het altijd een conflict van,

• niet-in-staat-zijn-te-ontsnappen of mee-te-komen (benen),
• zich-niet-kunnen-vasthouden of niet-in-staat-zijn-zich-te-verdedigen (armen, handen), of
• niet-kunnen-ontwijken (schouder-, rugspieren),
• niet-meer-weten-of-niet-weten (verlamming van de benen).

In de conflict-actieve fase, met het begin van de DHS, zien we een toenemende verlamming, afhankelijk van de intensiteit van het conflict. Steeds minder of geen impulsen voor de gestreepte spieren gaan uit van het centrum van de motorische cortex van de kleine hersenen. Afzonderlijke spieren, hele spiergroepen of zelfs hele ledematen kunnen aangetast zijn. De verlamming is echter niet pijnlijk. In de motorische cortex midden vooraan (rechts of links, afhankelijk van de handigheid) zijn op het computertomogram van de hersenen zogenaamde schietschijfringen (Hamerse Haarden) te zien.

Als het motorisch conflict opgelost is, krijgen deze schietschijfringen in de hersenen oedeem. Daardoor lijkt de motorische functie tijdelijk te verslechteren in deze pcl-fase (genezingsfase). Er is ook altijd een epileptische aanval, want elke pcl-fase heeft, tenzij ze vooraf weer door een terugval onderbroken wordt, op het hoogtepunt van de genezingsfase altijd een epileptische crisis met tonische, clonische of tonisch-clonische krampen of stuiptrekkingen. Aan het eind van de genezingsfase nemen de verlammingen geleidelijk af.

Het oude idee dat hersencellen tijdens deze epileptische aanvallen vernietigd werden was onjuist. Het feit is alleen dat de aangetaste Hamerse Haard in de hersenen steeds littekenachtiger wordt, maar dit is ook het geval bij alle andere Zinvolle Biologische Speciale Programma's (SBS) met frequente recidieven. Elke ziekte heeft zijn zeer specifieke pcl-symptomen die beginnen met het oplossen van conflicten.

Hoe onbezorgd en eenvoudig van geest onze hersenchirurgen met deze facultatieve kennis omgingen, blijkt uit het feit dat ze overal in het land probeerden "epileptische haarden" te opereren, wat natuurlijk altijd leidde tot een onherstelbare verlamming van de getroffen spiergroepen.

Bij de ziekte van Parkinson is er echter nooit een definitieve genezing; we spreken daarom van een "hangende genezing".

Voorbeeld: Een rechtshandige patiënt droomde elke nacht van een voorval dat gebeurd was in 1944, het jaar van de oorlog. Partizanen hadden een troep Duitse soldaten in een hinderlaag gelokt. De soldaten omsingelden toen het dorp en eisten dat de bevolking de partizanen zou verraden. Als pressiemiddel haalden ze de vrouw en het kind van een verdachte partizaan tevoorschijn en dreigden ze beiden neer te schieten.

Toen niemand iets deed om aan de eis gevolg te geven, kreeg de beste vriend van de patiënt de opdracht de executie uit te voeren. Toen hij het geweer ophief om te vuren, sprong de patiënt, als een jonge soldaat, naar voren, rukte zijn kameraad aan de schouder en riep: “Jij schoft, dat kun je toch niet maken".

De commandant negeerde het voorval, want op preventie stond ook de doodstraf, maar de executie vond toch plaats.

De patiënt droomde dit tafereel nu elke nacht opnieuw...en overdag had hij dan een Parkinson trilling in zijn rechterhand en -arm, waarmee hij de kameraad de schouder wilde wegrukken. Nadat de patiënt deze vreselijke ervaring had kunnen "verwerken", verdwenen de dromen geleidelijk, evenals de Parkinson.

Vandaag is de patiënt ervan genezen.

Het grote gevaar is altijd dat de patiënten een tweede motorisch conflict krijgen door de schok van de diagnose. Dit is bijvoorbeeld het geval met de diagnose Parkinson en hier bijna altijd met de diagnose multiple sclerose: "Je hebt MS en zult nooit meer kunnen lopen", of iets dergelijks. Op deze manier krijgt de patiënt onmiddellijk te maken met een tweede conflict,  van "nooit-meer-kunnen-lopen", dat meestal definitief blijft hangen als een quasi post-hypnotisch engram door het geloof van de patiënt in de diagnose, die eigenlijk niet juist was, en de patiënt dus erg moeilijk bereikbaar maakt voor therapie. Ongeveer 70-80% van onze zogenaamde “dwarslaesie patiënten" behoren waarschijnlijk ook tot deze categorie.

Door de hersenschors veroorzaakte sensorische doofheid van de huid gaat altijd gepaard met zweren van de aangetaste plaveiselepitheellaag, met uitzondering van de sensorische zenuwplexus die het periost bedekt, waarvan het plaveiselepitheel in de ontwikkelingsgeschiedenis is teruggetrokken. Hier is het conflict de angst

• van het niet-kunnen-voelen, dat in de natuur meestal fataal van aard is; dan verder
• Verlies-van-lichaamscontact angst, of verlatings(angst)conflict:
• Conflict van het-in-de-steek-gelaten-zijn, isolement conflict:
• Conflict van geen-contact-meer-hebben met leden van de familie, roedel, horde, kudde enz.

De genezingsfase laat dan altijd de urticaria zien die in zijn vele vormen voorkomt, of de genezing van de zweren of neurodermatitis die gepaard gaat met hyperaesthesie, zwelling en bloeding. In de epileptoïde crisis zien we echter een afwezigheid die zelfs dagen kan aanhouden.

Alle motorische verlammingen, of we ze tot nu toe nu multiple sclerose, spierdystrofie, spieratrofie, ALS = amyotrofische laterale sclerose of zogenaamde "witte of bleke" beroerte of ook de ziekte van Parkinson genoemd hebben - hun ontstaan kan verklaard worden volgens de 5 biologische natuurwetten van de Germanische Heilkunde, en ze kunnen ook weer op dezelfde manier verdwijnen met het begrip van deze 5 biologische natuurwetten.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep