Huidveranderingen

Volgens de bevindingen van de Germanische Heilkunde, die o.a. gebaseerd zijn op het ontogenetisch systeem van tumoren en kankerequivalente ziekten, zijn er twee soorten huid die op elkaar liggen, maar van totaal verschillende histologische (cel)vorming zijn, ook oorspronkelijk en deels nog steeds totaal verschillende taken hebben en ook door totaal verschillende hersenrelais aangestuurd worden.

Het zogenaamde corium, ook wel subcutis of dermis (onderhuids weefsel) genoemd, wordt aangestuurd door de kleine hersenen.

Een van de aanhechtingsplaatsen van deze coriumhuid is bijvoorbeeld de vrouwelijke borst, in principe de hele zogenaamde borstklier, zoals die bij dieren in twee rijen van de top naar de lies gevormd wordt.

Melanoom / amelanotisch melanoom

Deze coriumhuid maakt bij een ‘zich misvormd voelend’-conflict of een ‘zichzelf verminkt voelend’ -conflict een melanoom of een amelanotisch melanoom op de plaats waar het individu zich misvormd of verminkt voelt, in het geval er een biologische conflictshock optreedt ten gevolge van een DHS.

Amelanotisch melanoom noemen we de melanomen die geen pigment bevatten.

We noemen ze melanomen als ze pigment bevatten en dan zwart of blauw zijn. In dit verband kunnen we dit type (adenoïde) kanker van de vrouwelijke borst ook amelanotisch melanoom noemen.

De melanoom had oorspronkelijk het doel en de taak (oorspronkelijk betekent dat toen onze ontwikkelingsvoorouders nog geen andere huid dan de lederhuid hadden) om zowel de individuele integriteit af te bakenen ten opzichte van de andere individuen, als om te communiceren met de andere soortgenoten (kind of partner).

Was de integriteit van het individu door een aanval of misvorming zodanig aangetast dat een biologisch conflict op gang kwam, dan bouwde het individu een soort beschermende muur (adenoide = oude hersenen aangestuurd carcinoom) op de plaats waar het was aangevallen. Het versterkte als het ware de muur naar buiten.

Tot nu toe hebben we deze lokale beschermmuur melanoom of amelanotisch melanoom genoemd. We zien melanotische melanomen alleen dan wanneer een moedervlek toevallig betrokken is bij de lokalisatie van het gevoel van misvorming.

De moedervlekken zijn overgebleven eilandjes van onze huid die melanoforen bevatten, die ooit het hele lichaam met pigment bedekten tegen overmatig zonlicht, zoals nu nog het geval is bij gekleurde mensen, die de oorspronkelijke toestand van de mens zeker beter weerspiegelen dan de zogenaamde blanken of pigmentloze mensen. Volgens dit verhaal bevond het thuisland van het volk zich in het subtropische klimaat, waar geen kleding nodig was. Melanomen groeien, zoals gezegd, met celvermeerdering in de conflict-actieve fase. In de conflict-opgeloste genezingsfase worden ze gewoonlijk door schimmels of schimmelbacteriën afgebroken en geresorbeerd door caseatie (verbazing).

Huidtuberculose

Hebben we b.v. een z.g. huidtuberculose, d.w.z. zo'n caseatie van een melanoom in de genezingsfase, dan is aan de buitenste epidermis niets te zien, d.w.z. de buitenste epidermis blijft intact en daaronder lost het melanoom op.

Dit betekent dat de huidtuberculose een exclusieve coriumtuberculose is.

Acne

Het gebeurt echter ook dat b.v. een puber zich bezoedeld voelt, vooral in het gezicht, en last heeft van een z.g. acne: Kleine melanoom eilandjes van de coriumhuid, die hij naar buiten kan duwen.

De schoolgeneeskunde heeft niets erkend, vooral niet dat de coriumhuid en de opperhuid, wat celvermeerdering of -verkleining betreft, zich in de respectievelijke conflict-actieve of conflict-opgeloste fase tegengesteld gedragen.

Door het gebrek aan inzicht in deze verbanden, die voor het eerst in de Germanische Heilkunde werden beschreven, is geen enkele dermatoloog ooit in staat geweest meer te zien dan alleen symptoomgedrag. Daarom was zijn therapie altijd alleen maar "symptomatisch", d.w.z. zalfjes, poeders, tincturen en, in het ergste geval, een operatie inclusief veel gezond weefsel.

De opperhuid heeft een bovenzijde en een onderzijde. Met de onderkant grenst hij aan het corium. De bovenkant is wat we kunnen voelen als de buitenste huid. Deze buitenste huid bestaat uit plaveiselcellen en wordt aangestuurd door het sensorische cortexcentrum van onze hersenschors.

Neurodermatitis

Bij een conflictschok van het gescheiden zijn van kind of partner nemen we zweren in de huid waar, die we meestal alleen microscopisch als zodanig kunnen herkennen. Maar we voelen dat de huid daar niet langer fluweelzacht is, maar ruw. We noemen deze ziekte ook wel neurodermatitis (conflict-actief!).

Exantheem / Eczeem

In de genezingsfase na de oplossing van het biologische conflict zwelt de huid op, wat we exantheem noemen, met oedeemvorming, en de zweren vullen zich langzaam van onderen weer op met nieuwe plaveiselepitheelcellen.

Vitiligo (zogenaamde witte vlekkenziekte)

Hetzelfde proces als aan de buitenkant zien we ook aan de binnenkant, d.w.z. naar de lederhuid toe: Hebben we daar zweren, d.w.z. laesies van de huid, dan imponeert ons dat als zog. vitiligo, want daar worden de pigment-bevattende plaveiselepithelia afgebroken als quasi onzichtbare zweren, waarbij de witte vlekken ontstaan (witte vlekkenziekte). D.w.z. we hebben een sterk gepigmenteerde melanofore laag in het corium en een zwak gepigmenteerde melanofore laag aan de onderzijde van het plaveiselepitheel.

Het biologische conflict van vitiligo is altijd een brutale scheiding van een persoon met wie men emotioneel heel hecht was, op een heel lelijke manier van elkaar scheiden. 

Voorbeeld: als een jong meisje te horen krijgt dat haar vader een ongeluk had met zijn motorfiets en dat zijn hersenen op de weg lagen.

Deze twee soorten zweren hebben elk een scheidingsconflict als oorzaak van het biologische conflict. Afzondering is heel belangrijk in het dierenrijk, en neemt zelfs 4 tot 5 maal de ruimte van de motorische functie in de menselijke hersenen in, omdat het het hele sociale gedrag van de individuen onder elkaar regelt.

Veranderingen in de huid

De lokalisatie van de zweren wordt bepaald door het soort conflict of de inhoud van het conflict: b.v. onze baby's, die allemaal in rompertjes gekleed zijn, reageren vrijwel allemaal met neurodermitis van de wangen als er een biologisch scheidingsconflict is, omdat het contact met de moeder daar verbroken wordt.

Alopecia (haaruitval)

De haartjes zijn als het ware omgevormde plaveiselepithelia van de huid. Een jongeman wiens grootmoeder altijd met haar hand door zijn haar streelde, reageerde toen zijn geliefde grootmoeder onverwacht stierf met alopecia aretata, d.w.z. een cirkelvormige kaalheid midden op het hoofd. Pas toen hij in staat was het conflict op te lossen, begon het haar weer te groeien.

Neurofibromatose / Recklinghausen's knobbel

Behalve het scheidingsconflict hebben we nu ook het omgekeerde: Dat men niet door een mens aangeraakt wil worden. We reageren dan met een z.g. neurofibromatose, d.w.z. knobbels onder de huid waarvan niemand precies weet of het oorspronkelijk een kwestie van plaveiselcelvermeerdering is of alleen een zog. schwannoom, d.w.z. de bindweefselbekleding van de zenuwen. In het laatste geval beschouwen de histopathologen dit beeld als neurofibromatose. Dit betekent echter dat het lichaam de ongewenste aanraking vrijwel zou willen inslikken om te voorkomen dat ze in de eerste plaats de hersenen bereikt.

Voorbeeld: Een vader die zijn dochter jarenlang misbruikte, raakte haar altijd aan met de ene hand op het achterhoofd en met de andere op de dij. Neurofibromatose knopen (ook wel Recklinghausen's knopen genoemd) verschenen precies op deze twee plaatsen.

Basalioom

Een basalioom is een zogenaamd verhard plaveiselcelcarcinoom. Volgens onze nomenclatuur zouden we dit een hangende genezing van een ingesloten zweer noemen.

We noemen een hangende genezing een proces dat altijd wordt opgelost, maar nooit helemaal kan genezen omdat een klein terugkerend conflict, b.v. in de vorm van een vaak terugkerende droom, tussenbeide komt voor de genezing voltooid is. Dit laat een zekere genezingsspurt achter met nieuwe vorming van verharde plaveiselepitheelcellen. Zo'n proces heet basalioom van de huid. Het is duidelijk dat het niets te maken heeft met blootstelling aan de zon of verkeerde voeding.

Een bijzonder voorbeeld was altijd de basalioom van de pijproker. De grootvader, bijvoorbeeld, werd af en toe bijkans van zijn pijp gescheiden als hij die ergens had laten liggen.

Zoveel kan gezegd worden: Het hele vakgebied van de dermatologie moet zich heroriënteren, want het had tot nu toe geen wetenschappelijke basis, maar was min of meer alleen een symptoomgericht onderwerp. Tegelijk werden de symptomen telkens verkeerd geclassificeerd, omdat we de genezing of bloei van exantheem, eczeem of neurodermitis altijd als speciale ziekten of ziekteverergeringen beschouwden, terwijl we bij een conflictactiviteit met ulcera (zweren) een verbetering meenden te zien, wat echter precies het tegenovergestelde was.

Volgens de Germanische Heilkunde ordent alles zich op een heel verstandige, logische manier, want we kunnen nu de "ziekten" oorzakelijk begrijpen en behandelen, maar tegelijk leren we ook het totale verloop systematisch te begrijpen.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

 Vertaling: Nederlandse werkgroep