De gedragscode van de hersenen -
de grondslag van de biologische conflicten

Wanneer wij het over biologische conflicten hebben, moeten wij bepalen wat de grondslag van zo'n biologisch conflict eigenlijk is.

De ontwikkelingstechnische grondslag van deze biologische conflicten, beste lezers, vindt u in het hoofdstuk over het ontogenetische systeem van tumoren.

Aangezien wij het over een biologisch conflict hebben, gaan wij er natuurlijk van uit dat deze conflicten niet alleen menselijke conflicten zijn, maar ook dierlijke conflicten, zelfs biologische conflicten. Conflicten die kennelijk verondersteld worden biologisch bepaald te zijn of volgens een bepaalde regelmaat te verlopen, moeten in de hersenen van het individu een of andere stelregel hebben die zulk "systematisch conflictgedrag" mogelijk maakt. Ik noem dit de "gedragscode van de hersenen". In plaats van gedragscode, kunnen we ook zeggen “de som van gedragspatronen". In wezen drukken al deze termen uit dat mensen en dieren leven volgens een voor elke soort typisch gedragspatroon of gedragstijdschema. Het doet er niet toe welke term men gebruikt. Men moet van dergelijke termen geen nieuwe dogma's maken. Deze termen bestaan al sinds de geschiedenis van de ontwikkeling van mens en dier, niet pas sinds Darwin.

Deze termen, hoe ze ook geformuleerd zijn, zijn niet van mij, zij zijn algemeen bekend. Het enige wat ik heb erkend is het besef dat tegenover deze gedragscode een bepaald biologisch conflictgedrag staat. Dat is het nieuwe. Er is al een hele reeks experimenten gedaan, een hele reeks uitkomsten. Maar tot nu toe hebben wij ze niet kunnen classificeren, en sommige ervan zijn op een volkomen zinloze manier geïnterpreteerd. Een voorbeeld: Enkele jaren geleden deed een zogenaamd zeer serieuze studie van Amerikaanse wetenschappers de ronde en veroorzaakte een enorme opschudding. Formaldehyde of, volgens de scheikundige formule HCHO of mierenzuuraldehyde, een kleurloos, prikkelend ruikend gas dat oplosbaar is in alcohol en water, ook wel waterige oplossing Formol genoemd wanneer er methanol aan toegevoegd is om polymerisatie te voorkomen, zou kanker bij ratten veroorzaakt hebben.

Normaal gesproken gaan ratten met een grote boog om Formol in de normale verdunning die bij het ontsmetten en schoonmaken van operatiekamers wordt gebruikt heen, want ze kunnen niet tegen het spul tot de dood erop volgt. De slimme onderzoekers maakten gebruik van deze afkeer en verhoogden de concentratie formol tot het duizendvoudige en - let wel - spoten dit sterk geconcentreerde spul verscheidene malen per dag in de neuzen van de arme ratten! De arme dieren, die natuurlijk de ziel afgenomen werd, kregen elke dag een nieuwe terugval DHS, aangeleerd door deze onbehouwen onderzoekers. Na een aantal maanden werden de ratten aan het eind van het experiment geleidelijk "afgelost" en hun neuzen microscopisch onderzocht: De eerste ratten die gedood werden nadat de marteling beëindigd was, hadden "slechts" zweren in de neusslijmvliezen. De ratten die daarna nog wat langer mochten leven en in een pcl-fase kwamen (aanvulling van de zweren door celvermeerdering) kregen neusslijmvlieskanker! Hoe zou het ook anders kunnen?

Maar aangezien dieren, volgens het wereldbeeld van onze officiële wetenschap en de mening van onze grote kerken, geen ziel of psyche mogen hebben, en natuurlijk net zo min biologische conflictschokken kunnen hebben, bleef de enige conclusie over: formaldehyde veroorzaakt kanker! Een adembenemend gebroed van domheid! Ieder mens zou ook zeer waarschijnlijk neuscarcinoom hebben gekregen van dezelfde proefopstelling met een geconcentreerd stinkmiddel. Maar zelfs de benadering van dergelijke overwegingen is vandaag de dag dit soort zuiver intellectuele onderzoekers nog steeds vreemd.

Wanneer een dier weken- of maandenlang op dezelfde plaats gekweld wordt - volgens mijn lezing wordt het eerste kwellende DHS dagelijks voortgezet door een nieuw terugkerend DHS – en kan er bij elk dier kanker ontstaan. Het is echter nog nooit mogelijk geweest kanker te produceren in een orgaan dat van de hersenen gescheiden is, d.w.z. in een orgaanpreparaat. In vitro (= in de reageerbuis, d.w.z. buiten het levende organisme) kan men praktisch alleen sarcomen kweken, d.w.z. bindweefselwoekeringen. Deze bindweefselcellen hebben hun vermenigvuldigingsimpuls als het ware nog in hun rugzak, want bij de vorming van littekens in het lichaam zijn zij immers de "reparatietroepen" van dienst om littekens snel te genezen, littekens te laten ontstaan. Ook foetaal weefsel heeft een vergelijkbare "groeispurt" gedurende een betrekkelijk korte tijd (tot 9 maanden bij de mens), (hooguit voor de duur van een zwangerschap).

De normale gedragscode bij mens en dier staat dus tegenover het biologische conflictgedrag. Misschien staat het er helemaal niet “tegenover”, maar wordt het in het normale gedrag van de code geïntegreerd als een mogelijke variant. Wij zullen zien dat, bijvoorbeeld, in het geval van het hert, de ziekte van coronaire zweerkanker de enige manier is om nog twee of drie jaar te overleven, totdat een jong hert het definitief uit het territorium verdrijft.

Wij zogenaamd beschaafde moderne mensen hebben een verstoorde verhouding tot "ziekte" in het algemeen, die wij beschouwen als een vijand of als het kwaad bij uitstek, als straf van God, enz. Dit zijn allemaal verouderde oudtestamentische ideeën van een nogal primitief wereldbeeld, waarin ziekte iets kwaadaardigs is, iets niet-natuurlijks, waarin dieren geen ziel mogen hebben en alleen leveranciers zijn van vlees en bont, en men de aarde naar believen kan vernietigen.

De gedragscode is bijvoorbeeld gelijk tussen mensen en andere zoogdieren, maar elk ras heeft zijn specifieke gedragscode.

Dit alles vormt een harmonieus, kosmisch systeem, waarbij elke soort uiteindelijk op de een of andere manier verwant is met de andere soorten, al is het bijvoorbeeld maar dat er geen gevaar kan komen van het ene dier tegenover het andere. Een kat zou nooit weglopen van een koe of een olifant, maar hij zou onmiddellijk weglopen als hij een hond van een afstandje zag. Zo heeft elk dierenras en ook het mensenras in de loop van vele miljoenen jaren geleerd om zijn gedragscode te vormen, waarmee het in zijn ecologische niche kan of kon leven. Een eendje kan zwemmen vanaf de eerste dag van zijn leven, dat hoeft het niet te leren. Andere dingen moet het van de moedereend leren. Een hert, bijvoorbeeld, zal zich altijd volgens zijn hersencode gedragen en zijn territorium verdedigen, zelfs als het nog nooit een ander hert gezien heeft. Het zit er gewoon in, in zijn code. Dit is het geval met een oneindig aantal dingen die wij mensen ook intuïtief zouden doen volgens de oorspronkelijke oercode van onze hersenen, mits wij nog niet gedenatureerd zijn door de zogenaamde beschaving.

Iets zo fundamenteel belangrijks als de geboorte van een kind heeft de mens gedurende miljoenen jaren zonder problemen voor elkaar gekregen. De moeder wist niet alleen altijd hoe zij haar kind ter wereld moest brengen, namelijk in hurkzit, wat de gemakkelijkste en meest fysiologische manier is, maar zij wist ook dat zij de navelstreng moest doorknippen en de baby aan de borst moest leggen, na hem eerst schoongemaakt te hebben. Als u daarentegen vandaag een geboorte ziet, met welke geraffineerde domheid alle primitiefste regels van de natuur worden genegeerd - tot en met het inleiden van de bevalling of de zogenaamde "keizersnede", dan vraagt men zich werkelijk af waarom uitgerekend zulke wezens intelligentie voor zichzelf opeisen. Gelukkig hebben vrouwen onlangs het recht op een natuurlijke bevalling teruggewonnen van de overwegend mannelijke artsen...

Om hun kinderen op te voeden moeten de mensen ook dikke boeken lezen of naar de universiteit gaan om enkele zuiver intellectuele zogenaamde pedagogische systemen uit het hoofd te leren, die dan meestal in de praktijk mislukken. Elke hondenmoeder en elke mussenmoeder lukt dat moeiteloos en veel beter zonder universiteit! Er is waarschijnlijk geen dier op aarde dat ook maar in de buurt komt van het menselijke beschavingsras wat betreft wangedragscode-stupiditeit.

Ook al worden wij ijverig getraind om de code van onze hersenen te negeren, toch wordt praktisch elk van onze gevoelens, beslissingen en handelingen beslissend gevormd door deze gedragscode. Maar de ergste ingreep in onze menselijke gedragscode, zoals ik later zal aantonen, is hormoonmanipulatie. Niettemin is elk DHS een nieuw bewijs van hoe precies psyche met conflict, hersenen met Hamerse Haard en orgaan met kanker correleert. Er is nooit een uitzondering, behalve een systematische, b.v. bij linkshandigen. 

De wetmatigheid van deze correlatie en de som van alle correlaties van alle levende wezens van de schepping met elkaar - b.v. ook van de mens met "zijn bacterie" - het geheel samen is de wet van de natuur. Elke doorbreking daarvan is een soort moord of zelfmoord. Alleen "tovenaarsleerlingen" kunnen in hun onwetendheid zoiets willen proberen.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep