Het ideale ziekenhuis

De geborgenheid van een jong zoogdier is zijn moeder. De geborgenheid van een kind is zijn nestgevoel, zijn vertrouwde omgeving. De veiligheid van een ziek mens moet een gelukkig gevoel van welzijn zijn. Onze ziekenhuizen zijn tegenwoordig martel- en doodscentra, er is geen sprake van dat je je er op je gemak voelt.

Zo hoeft het niet te zijn!

Voor het geld dat een patiënt vandaag betaalt voor een dagverblijf in een armzalig streekziekenhuis, zou hij in een groot hotel kunnen verblijven met twee eigen bedienden of in een luxueus sanatorium van topklasse met zijn eigen verpleegkundige.

Mijn patiënten hebben geen van beide nodig. Zij hebben behoefte aan een huis van warmte en geborgenheid waar zij zich letterlijk "thuis" kunnen voelen. Dit is de basis van geestelijke gezondheidstherapie wanneer de patiënt observatie of behandeling in een kliniek nodig heeft. Maar een deel van de grote geruststelling waarin de patiënt moet binnentreden, is dat waar hij zich bevindt een kleine Intensive Care is - voor onvoorziene of ook voorziene of te voorziene complicaties van organische en cerebrale aard. Een dergelijke Intensive Care unit, zodat dokters van buitenaf niet kunnen ingrijpen met hun paniekzaaiende prognoses. Het dagelijks afnemen van bloed voor zinloze controles kan grotendeels achterwege worden gelaten. Niettemin moeten de patiënten een optimale medische diagnose krijgen, zelfs gemeten naar internationale normen. Dit is zonder problemen mogelijk, omdat deze dolle duivelsjacht op de "kwade uitzaaiingen" niet langer nodig is. Een patiënt die zich goed voelt, een goede eetlust heeft, goed slaapt, is net zo gezond als de teckel van hiernaast die ook goed eet, goed slaapt, vrolijk blaft en kwispelt.

Het belangrijkste zijn de verpleegkundigen, de "ziekenverzorgsters" en de "medische vrienden" van de patiënt. In elk geval is het waarschijnlijk niet altijd mogelijk een grote familie te vormen zoals wij altijd hadden toen ik drie maanden lang opnieuw probeerde mijn ideaal van "Huisvrienden van DIRK" te verwezenlijken. De laatste keer probeerden ze me te straffen voor het overtreden van de handelsregels vanwege dit. Maar de "Huizen van Vrienden van DIRK" moeten ondanks alle moeilijkheden worden geopend, zij zijn gewoon noodzakelijk. Vaak hebben alleen patiënten gezegd dat het de beste tijd van hun leven was die zij in zo'n herstelhuis hadden doorgebracht. De ziektekostenverzekeraars hebben altijd geboycot. Degenen die de dagprijs van het "hotel" konden betalen, betaalden die. Waar iemand niet kon betalen, incasseerden rijkere mensen voor hem. We waren als één grote familie, zonder paniek. Iedereen hielp wanneer hij daar zin in had en rustte uit als hij moe was. Bij de maaltijden kwam iedereen, indien mogelijk, samen. Degenen die alleen maar konden liggen, lieten zich in bed naar de lange gemeenschappelijke ontbijttafel rijden. In geen enkel hotel werd ooit zo veel en zo hartelijk gelachen als in ons "Huis Vrienden van DIRK".

Het is ook belangrijk dat patiënten hun familieleden mogen meenemen als zij dat wensen. Als dit belangrijk is voor hun welzijn, moet het mogelijk worden gemaakt. Zulke familieleden storen helemaal niet. Zij zijn meestal de positieve selectie van familieleden.

Men kan het zogenaamde personeel niet zorgvuldig genoeg selecteren, inclusief de artsen. Men moet zich voorstellen of men zelf door deze verpleegkundige, arts of schoonmaakster zou willen worden verzorgd als men erg ziek zou zijn. Maar als de "geest van het huis" in orde is, doet men vaak verbazingwekkende waarnemingen: Bijna ieder mens heeft wel ergens sterke kanten en wacht er vaak gewoon op om die te mogen laten zien. Zulke mensen ontwikkelen vaak verbazingwekkende gaven waarvan niemand had gedacht dat ze die hadden. Ik herinner me een moppentapper van dienst die zelfs de meest sombere mensen tot tranen van het lachen kon brengen. Ontbijt zonder hem was helemaal geen ontbijt. Eén patiënt was gepassioneerd door het koken van soepen. En haar grootste vreugde was als iedereen van haar soep genoot. Het smaakte ook echt uitstekend. Uiteindelijk, was er geen lunch zonder Genevieve's soep. Al gauw werkten alle enthousiaste patiënten mee aan de soep, die dagelijks op de heerlijkste wijze werd gevarieerd. Uiteindelijk werd de toeloop van enthousiaste geduldige koks zo groot dat we een tweede eskader moesten vormen die voor de avond mochten koken, maar natuurlijk alleen onder toezicht van Genevieve.

Op een keer zag ik een fabrikant uit Frankrijk, die door Genevieve waardig was bevonden om van zijn eigen geld inkopen te mogen doen voor haar soep en de onze, de keuken in verdwijnen met een enorme mand met ingrediënten. Toen ik later in de keuken keek, zag ik dat hij zelfs waardig was bevonden om in de soep te roeren als beloning. Hij werd door alle vrouwen benijd om die eer, stond daar in een keukenschort en roerde peinzend in de grote soeppot.

Eén patiënt was chauffeur van beroep. Zijn grootste vreugde was als hij iemand ergens heen mocht rijden. En elke avond waren zijn passagiers vol lof. Hij straalde als een kerstboom en iedereen was blij.

Het gaat er niet alleen om de patiënt bezig te houden, het gaat er ook om hem te motiveren en zijn ziekte onbelangrijk te maken. O ja, hij was eigenlijk ziek geweest, maar dat was niet meer belangrijk, want men werd toch wel weer beter.

Er zijn twee manieren om de patiënt gerust te stellen.

• Een ervan is dat hij het vanzelfsprekend vindt dat men beter en gezond wordt in het "Huis van de Vrienden van DIRK", omdat de anderen ook allemaal beter en gezond worden. Deze patiënten geloven! En dat is een goede zaak.
• Voor de intelligentere onder de patiënten is dit niet genoeg, zij willen het systeem begrijpen! En dat is ook goed. Omdat het te begrijpen is.

Het is dus raadzaam - zo heb ik het opgevat - om regelmatig "bijscholingscursussen" voor deze patiënten te houden. In een mum van tijd waren deze patiënten verfijnde specialisten, ook wat betreft röntgenfoto's en CT-beelden van de hersenen. Ik had daar altijd mijn stille plezier in. Als er een nieuwe patiënt kwam, konden ze nauwelijks wachten tot ik hem onderzocht had en een beslissing had genomen over de te volgen weg, en de CT en de röntgenfoto's waren genomen. Maar dan was er geen houden meer aan. Een golf van interesse overspoelde de patiënt. Hij moest zijn conflict waarschijnlijk 20 keer vertellen en deed dat met duidelijk plezier en steeds grotere opluchting. Zijn conflict, waarover hij een jaar lang niet had kunnen praten, zelfs niet met zijn vrouw, van wie hij hield, vertelde hij nu bruusk aan iedereen, zonder iemand tegen het hoofd te stoten, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. En als het een echt probleem was van technische, financiële of andere aard, dan kwam er een heel gezelschap van specialisten en "deskundigen" onder de patiënten bijeen en in een mum van tijd was het opgelost.

Een patiënt die in conflict was geraakt met een financieel probleem en daar al een half jaar over zat te piekeren, kon niet anders dan zijn medepatiënt in vertrouwen nemen, die van beroep bankdirecteur was van een grote bank. Hij was slechts tien minuten aan de telefoon met de "geëerde" collega uit het dorp. De zaak was in tien minuten "opgelost". Een van hen werd geholpen, zijn conflict opgelost, de ander was drie dagen lang "de grote koning". Beiden waren gelukkig.

Mensen die ooit zo dicht bij de deur van de hemel hebben gestaan, voelen dat hun nieuwe leven een geschenk van de hemel is. Ze gedragen zich weer menselijk, sommigen worden wijs.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep