Medicatie
allopathisch - homeopathisch - alternatief

De geneesmiddelen zouden symbool staan voor de vooruitgang van de moderne geneeskunde of wat men als vooruitgang beschouwt. Veel patiënten krijgen 10, zelfs 20 verschillende soorten medicijnen per dag voor en tegen van alles en nog wat. Een dokter die geen medicijnen voorschrijft is geen echte dokter. Hoe duurder de medicijnen zijn, hoe beter ze lijken te zijn. Dat was een grote bluf! Het stomste was nog dat men altijd geloofde dat de geneesmiddelen plaatselijk werkten, dat de hersenen er zogenaamd niets mee te maken hadden! In feite heeft vrijwel geen enkel geneesmiddel een rechtstreeks effect op het orgaan, behalve de plaatselijke reacties van de darm wanneer een gif of geneesmiddel oraal wordt ingenomen.

Alle andere geneesmiddelen hebben een effect op de hersenen, en hun "effect" is praktisch het effect dat de vergiftiging van de hersenen, of de verschillende delen daarvan, heeft op het organische niveau. Als we de zuivere verdovende middelen, de narcotica en de tranquillizers buiten beschouwing laten, blijven er twee grote groepen geneesmiddelen over:

• de sympathicotonica - die de stress verhogen,
• de vagotonica - die de herstel- of rustfase ondersteunen.

Tot de eerste groep behoren adrenaline en noradrenaline, cortisone en hydrocortisone, en uiteenlopende geneesmiddelen als cafeïne, theine, penicilline, digitalis (vingerhoedskruid) en vele andere. In principe kunnen ze allemaal worden gebruikt als men het vagotonie-effect wil verminderen en dus ook het hersenoedeem, dat in principe een goede zaak is, maar bij overdaad een complicatie vormt.

De tweede groep omvat alle sedativa en antispasmodica (kalmerende en krampwerende) middelen die de vagotonie versterken of de sympathicotonie verminderen. Hun verschil ligt in het feit dat zij verschillende effecten hebben in de hersenen.  

Penicilline, bijvoorbeeld, is een sympathicotone cytostaticum. Het effect op bacteriën is onbeduidend en ondergeschikt aan het effect op het oedeem van het hersenmerg in de groter hersenen. Daarom kan het in de pcl-fase worden gebruikt om het oedeem van het hersenmerg te verminderen. Anderzijds is het inferieur aan cortisone in de andere hersengebieden.

Dit mag echter niets afdoen aan het belang van de ontdekking van penicilline en de andere zogenaamde antibiotica. Maar deze ontdekking werd gedaan op basis van totaal verkeerde premissen en ideeën. Men dacht dat de rottingsproducten van bacteriën als toxinen zouden werken en koorts zouden veroorzaken. Men hoefde dus alleen de slechte kleine bacteriën te doden om ook de slechte gifstoffen te vermijden. Dat was de vergissing! Natuurlijk treffen dergelijke effecten ook de bacteriën, onze ijverige vrienden die tijdelijk worden ontslagen omdat hun werk naar een later tijdstip is verschoven - met een minder dramatisch verloop.

Men moet zich echter afvragen in hoeverre het überhaupt zin heeft om te proberen een zinvol genezingsproces van de natuur te behandelen.

De arts in de Germanische Heilkunde® staat dus niet vijandig tegenover medicatie, ook al gaat hij ervan uit dat de meeste processen al door Moeder Natuur zijn geoptimaliseerd en dus in verreweg de meeste gevallen geen ondersteunende medicatie nodig hebben. Als het conflict van korte duur is en dus een kleinere massa heeft, zijn er tijdens de genezingsfase geen bijzondere complicaties te verwachten. Dan blijven er nog de bijzondere gevallen die dodelijk zouden aflopen, maar waarvoor wij uit medische ethiek bijzondere zorg moeten dragen. Toch zullen we ook in de toekomst patiënten verliezen. Maar we hebben nu het voordeel dat we van tevoren weten wat we kunnen verwachten.

Het heeft weliswaar geen nut gehad de frequentie van longontsteking naar beneden te brengen omdat we longontsteking tegenwoordig bronchiaal carcinoom noemen en de patiënten nu aan het bronchiaal carcinoom sterven alleen maar omdat we de ‘ziekte’ nu anders hebben gelabeld, maar wanneer bij een longontsteking (de genezingsfase na een bronchiaal-Ca) weten, dat het conflict (territorium angst) slechts drie maanden heeft geduurd, dan weten we dat de pneumatische lysis (epileptoïde crisis = EK) in het algemeen niet zal eindigen met de dood, zelfs wanneer we er medicamenteus niets aan zouden doen. Heeft het conflict echter negen maanden of langer geduurd, dan weet de arts dat het hier bij de epileptoïde crisis van de pneumonie (longontsteking) om leven en dood gaat als men helemaal niets doet.

In dit geval zouden bijvoorbeeld sympathicotonica eerder worden gegeven, maar zou ook massaal cortisone worden gebruikt, wat tot nu toe niet is gedaan, en wel onmiddellijk tijdens de epileptoïde crisis, om door het kritieke punt, dat altijd na de EK optreedt, heen te komen.

Het is ook logisch en consequent dat in het geval van een nieuw DHS of een terugval, d.w.z. wanneer de patiënt weer in sympathicotonie is, cortisone onmiddellijk gecontraindiceerd dient te worden. Cortisone mag echter niet in één keer worden gestopt, maar moet binnen enkele dagen of weken worden "afgebouwd". Als de patiënt namelijk zijn cortisone blijft innemen, zal dit de intensiteit van het conflict verhogen.

Maar het zou ook verkeerd zijn de patiënt nu kalmerende middelen te geven, omdat kalmerende middelen van welke aard ook het beeld alleen maar verbloemen en het gevaar in zich dragen dat een acuut, actief conflict een subacuut, hangend conflict wordt en de patiënt op elk moment door een volgend conflict in de schizofrene constellatie kan geraken.

Als een patiënt bijvoorbeeld symptomen van angina pectoris heeft, zeggen zij: "Ja, hij moet bètablokkers krijgen, hij moet kalmerende middelen krijgen, zodat hij geen angina pectoris meer heeft". In werkelijkheid echter heeft de natuur de symptomen zo ingesteld dat het conflict (territoriumconflict) kan worden opgelost en niet opdat een of andere medicus of alternatieve geneesheer het symptoom kan gaan bewerken en het kan doen verdwijnen. Want hoe meer je aan de symptomen werkt, hoe minder de patiënt de reden ziet om zijn conflict überhaupt op te lossen. Nog afgezien van het feit dat hij dan geen instinctief gevoel meer heeft voor zijn conflict. In plaats daarvan moet men de patiënt normaal gesproken altijd helpen zijn conflict op te lossen, dan zal hij onmiddellijk geen angina pectoris meer hebben - met of zonder medicatie. Dat is nu juist de onzin van altijd maar denken dat je de symptomen moet behandelen in plaats van de oorzaak.

Bovendien helpt dit de patiënt niet, integendeel, het is zelfs zeer gevaarlijk, want als de patiënt later door omstandigheden spontaan zijn territoriaal conflict zou oplossen, maar het conflict zou langer dan 9 maanden actief zijn geweest, dan sterft de patiënt aan een hartaanval in de epileptoïde crisis. In principe moet men zorgvuldig afwegen of men het conflict mag oplossen dan wel of het misschien verstandiger is, instinctief zoals de dieren doen (Beta wolf), het territoriumconflict om te buigen maar het pas aan het eind van zijn leven weer op te lossen.

Het is ook duidelijk dat in de ene fase, die fundamenteel verschilt van de andere door alle mogelijke fysische parameters, d.w.z. volledig tegengesteld, één en hetzelfde geneesmiddel niet kan "helpen". In het algemeen moet men zich afvragen: "Helpt het in de conflict-actieve fase of in de vagotone genezingsfase? Maar daar is tot nu toe bij alle medicijnen nooit rekening mee gehouden. En het geheel wordt natuurlijk ingewikkelder wanneer verschillende biologische conflicten gelijktijdig en misschien zelfs in verschillende fasen verlopen.

In het geval van jicht bijvoorbeeld: een actief verzamelbuiscarcinoom, d.w.z. een bestaans-/vluchtelingenconflict, en leukemie, de genezingsfase van een conflict over eigenwaarde, of in het geval van boulimie, een combinatie van twee actieve conflicten, hypoglykemie en een maagzweer.  

Welk medicijn, korreltje, druppeltje of poedertje wordt verondersteld daar te werken, hoe, waar en op welke plaats? Misschien slaagt het er alleen maar in een of ander symptoom te doen verdwijnen, maar van een echte geneeskrachtige werking of zelfs van genezing kan nooit sprake zijn.

Hetzelfde geldt voor hoge bloeddruk, die kunstmatig kan worden verlaagd met medicijnen, maar die tot doel heeft het door necrose gevormde gat in het nierweefsel in de conflict-actieve fase functioneel te compenseren, zodat voldoende urine en ureum kunnen worden uitgescheiden. Maar zolang het conflict actief is, blijft de bloeddruk ook verhoogd. Pas bij het oplossen van het conflict en de vorming van cysten in de genezingsfase daalt de bloeddruk weer helemaal vanzelf, en zelfs bij langdurige conflicten nog tot op de leeftijd passende waarden - en dit alles zonder medicatie.

Het is ook belangrijk om in alle pcl-fasen te weten of de symptomen verdwijnen door volledige genezing of door een nieuwe terugval, die ook een schijnbare verbetering veinst. De pseudo-therapie met celvergiftiging (chemo) die in dergelijke pcl-fasen wordt toegediend, boekt hier zelf, ten onrechte symptomatische "successen", door op onzinnige wijze de zintuiglijke symptomen van genezing te stoppen, waarbij de meest ernstige vergiftiging van het gehele organisme wordt aanvaard.

Maar alle zogenaamde alternatieve methoden hebben één ding gemeen met de symptoomgeneeskunde - of zij nu homeopathisch of allopathisch doseren, d.w.z. of zij veel substantie of weinig substantie geven, of zij nu muesli of maretak of zuurstof, macrobiotica of bachbloesem of van alles en nog wat geven, dat alle middelen geacht worden een symptomatisch effect te hebben. In werkelijkheid werkt het alleen via de hersenen, en die worden verwaarloosd.

Argumenten als: "Meneer Hamer, u kunt de ziel niet meten, of, wat kunt u tegen bachbloesem hebben, die werkt toch via de ziel….”. Hierop kan ik alleen maar zeggen: Natuurlijk kan ik de ziel meten. Ik kan zien dat in een bepaald conflict, dat een spiritueel proces is (een proces van de ziel), een persoon een overeenkomstige Haard heeft op een bepaalde plaats in de hersenen en een overeenkomstige verandering in het orgaan. Hiermee heb ik de ziel bepaald of afgebakend. Ik hoef het dus niet kwantitatief te meten, maar ik kan het wel wetenschappelijk bewijzen.

En natuurlijk zijn er ook zogenaamde placebo-effecten. Als je een medicijn goed "verkoopt" aan een patiënt, dan is het alleen al daardoor voor 80% effectief. Dat betekent echter niet dat de substantie op de een of andere manier werkt, maar alleen dat de mensen erin geloven. Zelfs als iemand iets goeds doet voor de patiënt met een goed hart, heeft dat hetzelfde effect, ongeacht hoe we de procedure noemen.

Onze vergissing berustte op het feit dat wij altijd dachten dat wij iets moesten doen, b.v. medicinaal, ongeacht of het om een grote dosis ging of slechts om één molecuul. Maar we zien dat 80-90% van de zieke dieren spontaan geneest - zonder medicatie.

Bovendien is nogmaals de vraag gerechtvaardigd hoe men bijvoorbeeld een conflict kan oplossen met om het even welk middel wanneer dit, zoals we nu weten, het belangrijkste criterium is. Hoe zouden we überhaupt met enig product een Zinvol Speciaal Programma van de natuur kunnen realiseren of verwezenlijken? Als we dat zouden kunnen, dan kom maar op met dat spul. Maar dat kunnen we niet, het bestaat niet. Daarom kunnen bepaalde substanties alleen een effect hebben dat de genezingsfase ondersteunt (verlichting), b.v. hoestsiroop, maar nooit een genezend effect in het vorige veronderstelde begrip, omdat de genezingsfase al is begonnen met het begin van de conflictoplossing.

De Germanische Heilkunde® is geen subdiscipline die zich zou kunnen beperken tot het oplossen van conflicten en complicaties zou kunnen delegeren aan andere subdisciplines, maar het is een allesomvattende geneeskunde die alle stappen van het ziekteverloop op psychisch, cerebraal en organisch niveau in het oog moet houden.

De arts in de Germanische Heilkunde® wordt bovendien ook als een allesomvattende, menselijk gekwalificeerde "medische criminoloog” gevraagd. De therapie van de toekomst bestaat immers niet zozeer in het toedienen van geneesmiddelen, maar vooral in het door de patient zelf leren begrijpen van de oorzaak van zijn biologisch conflict en zijn zogenaamde ziekte, en in het samen met zijn arts vinden van de beste manier om uit dit conflict te geraken of om te voorkomen dat hij er in de toekomst in verwikkeld raakt. Natuurlijk zal zo'n arts alle nuttige mogelijkheden, ook medicamenteuze en chirurgische, bij de patiënt gebruiken, maar alleen - als het noodzakelijk is, b.v. om mogelijke complicaties in het natuurlijke genezingsproces te voorkomen, en wanneer hij dit eveneens bij zichzelf zou doen.

Germanische Heilkunde® is op zichzelf compleet, het is uitsluitend gebaseerd op 5 biologische natuurwetten - zonder een enkele hypothese, en is geverifieerd door de Universiteit van Trnava (Slowakije) op 8/9 september 1998 en officieel bevestigd op 11 september 1998. Dus als we iets zouden willen aannemen, zou het in overeenstemming moeten zijn met deze 5 Natuurwetten van de Germanische Heilkunde®.

Zolang er nog mensen zijn die denken dat we het immuunsysteem met medicijnen kunnen versterken, kan ik alleen maar zeggen dat ze de Germanische Heilkunde® niet begrepen hebben.

In de schoolgeneeskunde en de alternatieve geneeskunde tot nu toe, heeft iedereen "successen" gehad. Men ging ervan uit dat deze successen groter zouden zijn naarmate de geneesmiddelen correcter werden gekozen. Maar het zijn niet de artsen, natuurgeneeskundigen, alternatieve behandelaars of andere therapeuten die succes verdienen, maar in de eerste plaats de patiënt zelf. Op dezelfde manier programmeert hij mislukking voor zichzelf, omdat zowel succes als mislukking altijd noodzakelijkerwijs de 5 Biologische natuurwetten van de Germanische Heilkunde® volgen.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep