Kanker

In onze heersende schoolgeneeskunde wordt "kanker" over het algemeen beschouwd als een "fout" van de natuur, als een storing van het zogenaamde "immuunsysteem" als iets "kwaadaardigs" dat het organisme tracht te vernietigen en daarom moet worden bestreden en uitgeroeid met alle voorhanden zijnde middelen van een medisch-militaire strategie.

Bijna alle benaderingen van het zogenaamde "alternatieve" kamp zijn ook voortdurend op zoek naar een stof of een middel, een stof die verondersteld wordt de vermeende "fout van de natuur" te helpen uitroeien.

In de 23 jaar van intensieve studie van dit onderwerp ben ik lichtjaren van dit idee verwijderd geraakt, en het is natuurlijk moeilijk voor een lezer die met dit onderwerp in aanraking komt om bij de eerste poging onmiddellijk de sprong te maken naar een nieuwe dimensie van biologisch-medisch denken.

In de Germanische Heilkunde maken de zogenaamde kankerziekten deel uit van de algemene context van alle ernstige ziekten en hebben zij over het algemeen slechts een bijzondere positie verworven omdat wij ze vooral waarnemen vanuit het gezichtspunt van de schijnbaar "ongecontroleerde" celvermeerdering. In de Germanische Heilkunde zijn het slechts bijzondere fasen, soms van een conflict-actieve kanker-vormende fase, en soms van een conflict-opgeloste genezingsfase.

Zij zijn ook niet langer kwaadaardig, maar kunnen met behulp van de geschiedenis van de menselijke ontwikkeling worden begrepen als Zinvolle Speciale Biologische Programma's (SBS) van de natuur. In de Germanische Heilkunde schikt alles zich volgens deze ontwikkelingscriteria en vijf natuurwetten die van "Moeder Natuur" zijn afgekeken.

Het was een lange, moeizame weg. Het begon allemaal met mijn eigen teelbalkanker in 1978, nadat mijn zoon Dirk dodelijk was verwond door een geweerschot van de Italiaanse kroonprins. Vanaf dat moment, begon ik onderzoek te doen. Ik kon niet stoppen met me af te vragen of andere kankerpatiënten ook zo'n psychologische schok hadden gehad als ik.

Als hoofdgeneesheer in een Beierse kankerkliniek die verbonden is aan het Universitaire Ziekenhuis van München, kwam ik tot de stellige overtuiging na patiënten hiervoor dag en nacht te hebben onderzocht, en ik vond toen in 1981 de 1e Biologische natuurwet, "De ijzeren regel van kanker", en zeer spoedig daarna de 2e Biologische natuurwet, "De wet van de tweefasigheid van ziekten" (op voorwaarde dat conflicten worden opgelost). In die tijd geloofde ik nog dat ik alleen de correlaties van de zogenaamde kankerziekten had ontdekt. Vandaag weet ik dat deze 5 Biologische natuurwetten van toepassing zijn op alle zogenaamde ziekten, d.w.z. delen van de zinvolle biologische speciale programma's, van het geheel der geneeskunde.

Bij het DHS (Dirk Hamer Syndroom, genoemd naar mijn zoon Dirk), d.w.z. een ernstige biologische conflict-ervaringsschok, wordt de innervatie (de innerlijke toestand) van de getroffen persoon omgeschakeld, d.w.z. in de conflict-actieve kankerontwikkelingsfase.

Uiterlijke symptomen van een actieve ziekte fase zijn:  

• gebrek aan of geen eetlust,
• constant gewichtsverlies,
• koude handen,
• slechte nachtrust,
• voortdurend nadenken over de conflictervaring,
• onvermogen om er over te praten.

Voorbeeld: Een moeder heeft een moeder/kind-zorgconflict gehad omdat haar kind voor een auto is gelopen en ernstig gewond is geraakt. De moeder verwijt zichzelf nu: "Ik had haar hand steviger vast moeten houden, ik ben een slechte moeder", enz.

Tijdens deze fase, waarin de moeder voortdurend piekert over wat er is gebeurd, zien we in haar linkerborst (als ze rechtshandig is) een toename van borstkliercellen, die we borstkanker noemen.

In het "computer"-relais in de rechter kleine hersenen, dat verantwoordelijk is voor de linker borst, kunnen wij gelijktijdig een Hamerse Haard (HH) in schietschijfformatie fotograferen als teken van de activiteit van de "ziekte", d.w.z. van het Zinvolle Biologische Speciale Programma, vergelijkbaar met de ringen van een wateroppervlak waarin een steen is geworpen.  

Als het conflict nu wordt opgelost doordat het kind weer gezond uit het ziekenhuis komt, of ook doordat de moeder bijvoorbeeld met een goede vriendin over haar conflict praat en het zo onschadelijk maakt en oplost, dan treedt op alle niveaus van het organisme (de psyche, de hersenen en het orgaan) Conflictolyse (CL) op.

Aanwijzingen hiervoor zijn:

• grote vermoeidheid,
• lusteloosheid,
• warme handen,
• goede eetlust,
• gewichtstoename.

De verantwoordelijke HH in de kleine hersenen vormt oedeemringen en begint te genezen en uiteindelijk ontstaat littekenvorming. Maar dat was nog niet genoeg.

Vervolgens ontdekte ik "Het ontogenetisch (d.w.z. ontwikkelings- of embryologisch) bepaalde systeem van tumoren en kankerequivalente "ziekten"" en "Het ontogenetisch bepaalde systeem van microben".

Tegelijkertijd begreep ik dat deze vier Biologische natuurwetten de gehele geneeskunde omvatten, d.w.z. dat zonder uitzondering alle veranderingen die wij tot dan toe als "ziekten" hadden beschouwd, volgens deze natuurwetten verlopen. Door deze biologische kijk kwam ik, vrijwel noodgedwongen, tot een bijna adembenemende eindconclusie.  

Ik besefte dat de "ziekten" geen zinloze fouten van de natuur zijn die bestreden moeten worden, maar dat elke zogenaamde ziekte een zinvolle gebeurtenis is, zodat ik letterlijk gedwongen was om voor elke zogenaamde ziekte (niet alleen kanker) te vragen:

• Wat veroorzaakte deze "ziekte"?
• Welk biologische doel heeft het?

Het werd me duidelijk dat we het biologische doel van veel ziekten alleen kunnen begrijpen vanuit de embryologie. Het werd ook duidelijk dat we de biologisch-sociale context moeten opnemen in dit biologische doelbegrip, b.v. een moeder "wordt ziek" ten behoeve van haar kind.

Tenslotte rees bij mij de vraag of onze vroegere opvatting over de aard van ziekten en het begrip "ziekte" als zodanig niet onjuist was omdat wij ons niet bewust waren van het biologische doel van ziekten. Ik ben erin geslaagd te bewijzen dat het biologische doel afhankelijk is van de kiembladen. Aan elk van deze zogenaamde kiembladen (endoderm, mesoderm, ectoderm), die zich vormen aan het begin van de ontwikkeling van het embryo en waaruit alle cellen en organen van het lichaam kunnen worden afgeleid, kunnen niet alleen bepaalde organen of speciale delen van de hersenen, bepaalde conflictinhouden, specifieke microben of histologische formaties worden toegewezen, maar dit verklaart ook onvermijdelijk het biologisch doel van elke zogenaamde ziekte - de 5e Biologische wet van de natuur.

Dit resulteerde voor mij in een geheel nieuw nosologisch begrip van de vroegere term "ziekte". Daarom mogen wij eigenlijk niet meer spreken van ziekte in de vroegere zin, maar van een zinvol speciaal biologisch programma van de natuur.

In een notendop zegt de 3e Biologische natuurwet: Alle tumoren die door ons oudste deel van de hersenen, de oude hersenen, worden aangestuurd, hebben de oudste archaïsche conflicten. Zij veroorzaken celvermeerdering in de conflictactieve fase, hun histologie is vergelijkbaar en ook het biologische doel van dergelijke ziekten ligt in deze ca-fase. In de fase van de conflict-opgeloste genezing worden de aldus ontstane cellen, die nu overbodig zijn geworden, weer afgebroken met de hulp van de daarvoor verantwoordelijke microben.

De tumoren en kankerequivalente "ziekten" die door ons jongste hersendeel, de grote hersenen, worden aangestuurd, vertonen daarentegen celsterfte (zweren, necrose en functieverlies, verlamming) in de conflict-actieve fase. Hun histologie is ook vergelijkbaar. In de genezingsfase worden deze door celsterfte veroorzaakte necrose's aangevuld of gecompenseerd met celvermeerdering.

Het biologische doel van de zogenaamde ziekten die door het hersenmerg van de grote hersenen worden aangestuurd, daarentegen, ligt in de genezingsfase.

Voor ons voorbeeld van de moeder met borstkanker, betekent dit het volgende:

Aangezien borstkanker een proces is dat door de kleine hersenen wordt aangestuurd, vindt de celvermeerdering plaats in de conflict-actieve fase, d.w.z. dat de knobbel in de borst groeit zolang het moeder/kind-conflict actief is.

Tegelijkertijd vermenigvuldigen ook de microben zich in deze fase, als die al aanwezig waren op het moment van het DHS (daarna hebben we er niets meer aan), maar slechts zoveel als later nodig zijn om de tumor af te breken. Evenzo ligt de biologische betekenis van de zogenaamde ziekte in deze conflict-actieve fase.

Maar om het te begrijpen, moeten we kijken naar de geschiedenis van de menselijke ontwikkeling. Wat wilde de natuur met deze zogenaamde "ziekte"? Van primitieve volkeren weten we dat vrouwen bijna altijd borstvoeding geven, ongeveer vier jaar lang, en gedurende die tijd kan de vrouw niet opnieuw zwanger worden. Daarna, als ze weer zwanger wordt, zal ze weer borstvoeding geven gedurende ongeveer vier jaar. Als een vrouw in deze periode een moeder/kind-zorgconflict krijgt, groeit er een borsttumor, maar die verandert in melkproductie, d.w.z. dat de nieuw gevormde speciale cellen nu meer melk produceren dan de normale cellen. Het biologische doel wordt bereikt door het kind te helpen meer voeding binnen te krijgen en zo sneller te herstellen.

Wanneer het conflict is opgelost, zijn de extra aangemaakte cellen nutteloos geworden en worden ze in de genezingsfase met de hulp van de verantwoordelijke microben (mycobacteriën = Tbc-schimmelbacteriën) weer afgebroken. Wat overblijft is een cavern (kleine holte).  

Uiteraard vinden deze processen bij vrouwen in de zogenaamde beschaafde landen meestal plaats buiten de borstvoedingsperiode.

Dus als een vrouw in onze beschaving een moeder/kind zorgconflict krijgt, dan groeit (volgens het archaïsche programma) zo'n melkkliertumor en imiteert het doel om meer melk te willen geven aan de zuigeling, die als kind aanwezig is, maar meestal niet meer als baby.

En in de genezingsfase - als die optreedt - wordt de tumor dichtgeschroeid door tuberkelbacillen (als die al aanwezig waren op het moment van het DHS), en opnieuw afgebroken. Indien er geen tuberkelbacillen aanwezig waren (zoals tegenwoordig helaas meestal het geval is), blijft de knobbel constant, en ‘verkaast’ hij zich natuurlijk niet meer.

Dit is wat onze moderne artsen er uiteindelijk toe heeft gebracht deze tumor te beschouwen als iets volkomen zinloos, ziekelijks, als een degeneratie van de natuur, omdat zij het begrip van de oorspronkelijke betekenis waren kwijtgeraakt.

Uit deze laatste twee natuurwetten kunnen we een paar dingen concluderen:

1. Groei is dus niet gelijk aan "groei". Er bestaat niet zoiets als kanker. Afhankelijk van welk hersenrelais de "ziekte" aanstuurt, zien we celvermeerdering zowel in de conflict-actieve fase als in de conflict-opgeloste fase. Het spreekt voor zich dat er daarom nooit een geneesmiddel tegen kanker kan en zal bestaan, want hoe zou er een stof kunnen bestaan die in twee verschillende fasen tegelijk op totaal verschillende manieren werkzaam kan zijn?
2. Er zijn ook geen uitzaaiingen, want hoe zou een door de oude hersenen aangestuurde tumor, die in de conflictactieve fase cellen doet vermenigvuldigen (b.v. melkkliertumor), cellen kunnen afstoten die dan plotseling in een ander deel van het lichaam, b.v. in het bot, in het niet kunnen overgaan, want botverlies in de conflictactieve fase betekent immers celdood, d.w.z. gaten in het bot?!
3. Er zijn alleen tweede en derde carcinomen, die meestal worden veroorzaakt door iatrogene (medisch getriggerde) diagnoses en prognoseschokken of door de paniek veroorzakende huidige therapie. Het typische opvolgende conflict is bijvoorbeeld het doodsangstconflict bij een patiënt die een slechte prognose krijgt.

De toepassing en de gevolgen van de 3e en 4e Biologische natuurwet leidden mij onvermijdelijk tot het inzicht dat elke zogenaamde ziekte, of het nu kanker of niet-kanker is, een zinvol biologisch speciaal programma van de natuur is, d.w.z. geen zinloze en lukrake gebeurtenis die bedoeld is om het organisme te vernietigen, maar iets goeds, een gebeurtenis die volgens vaste regels verloopt en die voor mens en dier (vergelijkbaar zelfs voor planten) op dezelfde manier geldt.

Toch sterven er mensen aan kanker. Waarom?

We kunnen hier niet in detail treden, maar ik zou drie belangrijke redenen willen noemen:

1. Een patiënt slaagt er niet in zijn oorspronkelijke conflict of zijn vervolgconflicten op te lossen, dan sterft hij aan cachexie (vermagering).
2. Een patiënt heeft een te lang durend conflict, b.v. meer dan zes maanden, en kan dan pas een oplossing voor het conflict vinden. De genezingsfase na afloop van het conflict wordt moeilijker naarmate het conflict langer heeft geduurd. Gevaarlijke momenten vloeien vooral voort uit het hersenoedeem dat met de genezing gepaard gaat (vochtretentie in het aangetaste hersenrelais, in extreme gevallen met het gevaar van een hersencoma), alsook de epileptische of epileptoïde crisis die bij elke SBS (Zinvolle Biologische Speciale Programma’s) bestaat. Algemeen bekend en bijzonder gevaarlijk zijn bij voorbeeld het hartaanval, de crisis bij hepatitis of de lysis bij longontsteking. Na zo'n crisis, het middenpunt van de genezingsfase, gaat het meestal weer beter als het voorbij is.
3. Als derde reden moeten, naast de vergiftigingspseudotherapie van de huidige geneeskunde, d.w.z. chemotherapie, ook morfine en aanverwante stoffen worden genoemd. Tijdens de genezingsfase kan tijdelijk pijn optreden (bv. bij botkanker). In de huidige geneeskunde wordt pijn over het algemeen beschouwd als het "begin van het einde". De meeste patiënten zijn zich echter helemaal niet bewust van de bijwerkingen van morfinehoudende pijnstillers: zij zijn verslavend, hebben een ademhalingsonderdrukkend effect en verlammen de darmen. Het eindresultaat is uithongering.

Idealiter zou men de Germanische Heilkunde al moeten leren kennen voordat men ziek is. Natuurlijk kunnen we conflicten in het algemeen niet vermijden. Maar we kunnen ons de materie echter op voorhand eigen maken en het in ons dagelijks leven toepassen.

Als bijvoorbeeld iemand in een vrienden- of familiekring plotseling vermagert en altijd koude handen heeft, kunnen wij hier proberen in te grijpen. Want wij weten: wanneer een conflict heeft toegeslagen, is het zaak het zo snel mogelijk op te lossen. Zelfs in het geval van "ziekten" zoals banale infecties, kunnen wij met behulp van de beschikbare literatuur en de "psyche-hersen-orgaan" tabel nagaan welk conflict het geweest moet zijn.

Verder kan men niet anders dan geïnteresseerd zijn in de vraag waarom de Germanische Heilkunde sinds 1981 met alle middelen van de meest massale boycot (inclusief karaktermoordcampagnes en gevangenneming van mijn persoon) wordt onderdrukt, en waarom patiënten - ondanks de verificatie van de Germanische Heilkunde (op 8 en 9 september 1998) - nog steeds de kans wordt ontnomen om volgens dit systeem gezond te worden.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep