De therapie in de Germanische Heilkunde®
vereist gezond menselijk verstand

Gezond verstand zou zoiets simpels zijn en ook iets zo zaligmakends, passend bij de ziel van de patiënt en iets zo allround geneeskundig. Maar het eenvoudigste is het moeilijkste. Ooit, in een ver verleden, werden de slimste mensen in de zin van gezond verstand dokters, tovenaars en medicijnmannen gemaakt, mensen die alle ups en downs van een menselijke ziel kenden.

De therapie van kanker volgens het systeem van de Germanische Heilkunde®  bestaat in de eerste plaats uit het uitleggen van de verbanden aan de patiënt, zijn paniekangst weg te nemen voor eventuele “metastasecellen" die in het lichaam rondkruipen, hem het mechanisme van ontwikkeling en progressie van zijn ziekte duidelijk te maken, dat hij meestal zelf al heeft gevoeld. Zij verschilt diametraal van de voorgaande therapie van de schoolgeneeskunde, met inbegrip van haar buitenstaanders. Daar werd de patiënt, de lijder of de gedoogde, altijd slechts symptomatisch behandeld, hetzij met "staal, straal en chemie", morfine, of met zemelen, sojakiemen, maretakinjecties, bieten, rechtsdraaiend melkzuur, enz.

Dit hele (on)systeem is nu achterhaald. De patiënt wordt een "agent", een mede-acteur, die zijn conflict zelf moet oplossen, misschien met wat hulp, maar in principe moet hij het zelf oplossen. De echte oplossing is altijd de beste en meest duurzame, is een definitieve oplossing. Er bestaat geen octrooirecept voor mogelijke oplossingen dat van tevoren kan worden gegeven. Er zijn alleen de best mogelijke oplossingen voor elk individueel geval. Natuurlijk zijn er ook conflicten die niet in de werkelijkheid kunnen worden opgelost en die geestelijk moeten worden aangepakt. Een religieus begrip kan ons evenzeer helpen als de bemoediging van een dierbare, volgens het motto: gedeelde smart is halve smart. Dit is altijd een belangrijk moment geweest voor religies, om mensen hulp te bieden bij zulke realistisch onoplosbare conflicten, om zo tot een spirituele overwinning van het conflict te komen. Vanuit het gezichtspunt van de Germanische Heilkunde® kunnen we de patiënt alleen maar vertellen welke weg hij kan vinden om uit de situatie te komen. Of hij deze weg of een soortgelijke weg kiest, is geheel zijn eigen beslissing. Bij ons is de patiënt echt de baas over de procedure. In geval van complicaties kan de arts hem dan opnieuw adviseren.

Wordt de patiënt echter voortdurend heen en weer geslingerd van de medische opvattingen van de schoolgeneeskunde naar het systeem van de Germanische Heilkunde®, zoals in het verleden vaak het geval was, dan krijgt hij of zij als het ware voortdurend te maken met wisseldouches. Maar hij houdt dit echter niet lang vol, omdat hij al op de laatste druppels van zijn reserve tank loopt. De diagnose van kanker, of de nomenclatuur "gegeneraliseerde metastase (uitzaaiingen)“, werpt de patiënt onmiddellijk in de diepste put van hopeloosheid. De vroegere mening dat kanker niet kan stoppen met groeien is ook het doodvonnis voor de meeste patiënten, of het veronderstelde doodvonnis. Daarom is het zo rampzalig voor patiënten om verscheurd te worden tussen hoop en paniek en tussen activiteit en passiviteit. Deze "wisselende buien of wisseldouches" zijn eigenlijk de ergste complicaties.

Er zijn een aantal complicaties die we ook moeten vrezen in het genezingsproces. Daartoe behoren niet alleen de herstellende processen in de hersenen, maar ook de herstellende processen rond het kankergezwel, zoals gebruikelijk is in elk herstellend stadium na een zogenaamde ziekte in vagotonie; zoals bijvoorbeeld bij hepatitis, griep of iets dergelijks. Hier vindt de patiënt het heel normaal dat hij enkele weken lusteloos en moe is, in het geval van hepatitis zelfs enkele maanden lang.

Maar als een zogenaamde kankerpatiënt tijdens de genezingsfase hepatitis heeft en zwak en moe is, hoewel hij zich verder goed voelt, is hij geneigd te denken dat dit niet normaal is. Veel patiënten die tijdens hun actieve kankerziekte nog op de been konden blijven (sympathicotonus!) worden nu na de conflictoplossing in vagotonie zo slap dat zij zelfs niet meer uit bed kunnen komen vanwege hun schijnbare zwakheid.

De patiënt die kanker heeft gehad moet eerst leren dat deze toestand zeer goed is, wenselijk, bijna optimaal.

Evenzo voelt iedere patiënt het na een botbreuk als normaal als de botbreuk pijn doet tijdens de genezing. De patiënt wordt verteld dat de breuk moet regenereren, dat het kalk (callus) zich daar moet vormen, en dat dat soms pijn doet. Bij een patiënt die osteolytische botfragmenten heeft gehad, is het in principe hetzelfde. De osteolyse moet zich herstellen, het gebied rond het bot vertoont een sterke zwelling, dit proces kan zeer hevige pijn veroorzaken, vooral in de wervelbeenderen, wanneer de foramina intervertebralia (tussenwervelgaten) vernauwd zijn, en zo op de zenuwen drukken die uit het ruggenmerg komen. Veel patiënten hebben zo'n hevige botpijn dat ze het nauwelijks kunnen verdragen. Als de patiënt echter weet dat de pijn deel uitmaakt van het genezingsproces, aan het einde waarvan het bot weer gaat verkalken, is hij veel beter in staat deze pijn te verdragen.

De vagotonie in de genezingsfase, na zo'n lange sympathicotonie in de ca-fase, is daarom als regen over het uitgedroogde land.

Alles wordt nu gerepareerd. Niet alleen de hersenen worden gerepareerd, maar overal in het lichaam worden de taken die "ongedaan" waren gemaakt of uitgesteld, nu aangepakt: het abces dat op de lange baan was geschoven, laait nu weer op, of het sijpelende bloed dat door de plaatsing van de bloedvaten tot een minimum was beperkt, neemt nu plotseling toe, het verloren gewicht wordt weer aangevuld, en last but not least worden ook de kankergezwellen zelf of de necrosen gerepareerd, opnieuw gekalibreerd of opnieuw opgebouwd of door microben afgebroken. Al deze processen, die op zichzelf normaal en welkom zijn, kunnen echter complicaties veroorzaken, zoals in het geval van een bloeding, of wanneer het oedeem vitale wegen belemmert: zoals in het geval van difterie de luchtwegen, in het geval van bronchiaal carcinoom de bronchiën, in het geval van galwegzweer-Ca de galwegen. Daarom mag geen enkele complicatie worden onderschat.

Wij maken een principieel onderscheid tussen complicaties in de conflict-actieve fase (ca-fase), zoals functiestoornissen b.v. bij diabetes, en complicaties in de genezingsfase. Op cerebraal niveau hebben we de meeste complicaties in de genezingsfase, wanneer het lokale cerebrale oedeem zich ontwikkelt als teken van genezing, wanneer de hersendruk toeneemt en wanneer we moeten oppassen dat de patiënt niet in een coma raakt. In deze fase kunnen koffie, thee, glucose, vitamine C, Coca-Cola en een ijskompres op het hoofd, zoals in grootmoeders tijd, in milde gevallen helpen. Maar 60-70% van de patiënten heeft geen medicatie nodig tijdens de genezingsfase. Een dergelijke beslissing moet echter in elk geval alleen worden genomen wanneer men er door de CT-scan van is overtuigd dat het echt niet nodig is.

Mensen moeten worden geadviseerd om bij hun medeschepselen in de leer te gaan. Elk dier dat zich in de genezingsfase bevindt, gedraagt zich rustig, slaapt veel en wacht rustig tot zijn (normotone) krachten terugkeren. Geen enkel diertje zou in deze pcl-fase (genezingsfase) zonder noodzaak in de zon gaan, omdat ze een hersenoedeem hebben en hun instinctieve code-adequaat gedrag hen vertelt dat direct zonlicht op dit hersenoedeem alleen maar slecht kan zijn.

Verkoelende kompressen op de warme plek van de Hamerse Haard (HH) zijn precies goed, vooral 's nachts, de al vagotone fase van het dagritme. De patiënten lijden het meest 's nachts in de pcl-fase, tot ongeveer 3 of 4 uur 's morgens, wanneer het organisme al weer overschakelt op het dagritme. In mijn ervaring overleeft 95% van de patiënten deze complicaties. En zelfs die 5% kan waarschijnlijk worden verlaagd als met name de patiënten met hersencomplicaties met intensieve behandeling door de kritieke periode kunnen worden gebracht.

Wij weten nu dus dat praktisch elke kanker na conflictoplossing cerebrale symptomen moet hebben - ook al zou de patiënt ze niet opmerken - maar ze zijn toch duidelijk zichtbaar op het computertomogram (CT) van de hersenen als een zogenaamd Hamerse Haard, en moeten ook in de toekomst gewetensvol worden gediagnosticeerd. En als de patiënt dit ook weet, dan hoeft hij niet meer te schrikken wanneer hij tijdelijk hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid of dubbelzien en dergelijke opmerkt als symptomen die hem voorheen in complete paniek konden brengen. In de overgrote meerderheid van de gevallen gaat alles heel vlot.

Wij artsen moeten de vele mogelijkheden van complicaties op dezelfde manier zien als bij elke andere "ziekte", als een taak voor ons als artsen. Wij moeten ons altijd afvragen: wat heeft de patiënt eraan als hij niet aan zijn kanker sterft, maar aan een vermijdbare complicatie die profylactisch had kunnen worden voorkomen? Dood is dood.

Bijna uitsluitend patiënten die reeds door de schoolgeneeskunde waren opgegeven, vonden hun weg naar mij. En ik heb veel mensen zien sterven die ik in mijn situatie en met de primitieve middelen waarover ik beschikte niet meer kon helpen, omdat mijn vroegere collega's geweigerd hadden te helpen. Velen van hen hadden niet hoeven sterven. Ik ben er vrij zeker van dat als slechts een paar van mijn vroegere collega's zouden helpen, vooral onder de neurochirurgen en Intensive Care artsen, wij deze complicaties spoedig onder controle zouden hebben.

De therapie van kanker moet verdeeld worden in 3 niveaus:

• psychisch niveau: praktisch-psychische therapie met gezond verstand
• cerebraal niveau: controle en therapie van cerebrale complicaties
• organisch niveau: therapie van organische complicaties

Wij moeten ons echter altijd bewust blijven van het feit dat alles in ons organisme altijd gelijktijdig, synchroon loopt. We mogen in geen geval terugvallen op een indeling van de Germanische Heilkunde® in speciale gebieden: Dus, de ene kijkt naar de ziel, de tweede naar de hersenen, de derde naar de organen. In principe moeten wij onderscheid maken tussen de fase waarin het conflict actief is (ca-fase) en de fase waarin het conflict wordt opgelost (pcl-fase). Als het verantwoordelijke conflict nog steeds actief is in de patiënt, moet men eerst het DHS, de conflict shock, te weten komen. Daarmee kent men reeds de maximale conflictduur en de conflictinhoud en de orgaanmanifestatie. Maar het is ook van groot belang het verloop van het conflict te kennen, vooral de intensiteit van het conflict, om de massa van het conflict te kunnen inschatten.

Men moet er rekening mee houden of de patiënte links- of rechtshandig is, en men moet ook de huidige hormonale situatie bepalen, d.w.z. of een vrouw zich bijvoorbeeld in de geslachtsrijpe fase bevindt, of in de menopauze, of de anticonceptiepil neemt. Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor mannen. Samen met de patiënt moeten oplossingen worden gevonden voor zijn conflicten, vooral voor zijn paniekaanvallen.

Hoe meer charisma een therapeut heeft en hoe meer gezond verstand hij heeft, des te beter zal hij in staat zijn te helpen bij het vinden of bemiddelen van een haalbare reële of zelfs mentale oplossing. Een oplossing die de patiënt zelf heeft gevonden in een dergelijke samenwerking lijkt mij de beste, omdat hij er volledig achter kan staan. De patiënt kan alleen uit zijn paniekconflict komen door zich gekalmeerd te voelen, net zoals het dier uit het paniekconflict komt zodra het zijn beschermende hol, zijn nest, zijn moeder, kudde, roedel, soortgenoten of iets dergelijks voelt of aanvoelt!

Allerlei kalmerende middelen verhullen slechts het beeld en dragen het gevaar in zich dat een acuut actief conflict omslaat in een subacuut, hangend conflict. Opwinding van allerlei aard is ook zeer gevaarlijk en moet worden vermeden, omdat elke opwinding om een onbeduidende reden kan escaleren en op elk moment een nieuw conflict kan uitlokken.

Indien het verantwoordelijke conflict bij de patiënt reeds is opgelost, is een CT van de hersenen zo spoedig mogelijk van belang, omdat de verwachte epileptische crisis een complicatie kan veroorzaken die tot de dood van de patiënt kan leiden. De verwachte epileptische crisis kan een complicatie veroorzaken die van tevoren moet worden beoordeeld. In het geval van een territoriaal  (territorium) conflict is het mogelijk de op handen zijnde hartaanval met een plus/minus van 14 dagen in te schatten, als men weet wanneer het conflict is opgelost en hoe de CT van de hersenen eruit ziet, en ook zo nodig tegenmaatregelen te nemen. Er zijn echter ook conflicten die niet meer kunnen worden opgelost.

Chirurgie moet in de GERMAANSE worden uitgevoerd wanneer dit redelijk lijkt, bijvoorbeeld wanneer een natuurlijke spontane genezing te lang zou duren en te veel ongemak voor de patiënte zou veroorzaken, d.w.z. wanneer een borst zodanig is verwoest dat een verder biologisch verloop psychisch onaanvaardbaar is voor de vrouw. De behandeling met geneesmiddelen is geenszins het exclusieve domein van de schoolgeneeskunde. In de GERMAANSE wordt het echter alleen gebruikt om complicaties in het natuurlijke genezingsproces te verlichten of te voorkomen. Niet om er bijvoorbeeld kanker mee te behandelen, zoals gebruikelijk is bij zogenaamde chemotherapie, wat neerkomt op het uitdrijven van de duivel. Dus, als u mij vraagt, hoe moet de therapie van kanker concreet in zijn werk gaan?

Nou, de slimme charismatische dokter weet toch wat ik bedoel. Vraag maar eens aan een moeder hoe zij het verdriet van haar kind geneest, en zij zal verbaasd antwoorden dat zij het niet weet, maar dat het haar tot nu toe altijd gelukt is haar kind te troosten en weer gelukkig te maken. En als ik geen vaste regels kan geven over hoe "psychotherapeutisch" te werk te gaan met een patiënt, dan kan ik helaas ook geen vaste regels geven over hoe de familieleden van de patiënt, de baas van zijn bedrijf, collega's op het werk of buren zo te behandelen dat zij "meespelen", vooral niet als zij zelf bij het conflict betrokken zijn. Want wij hebben niet alleen met de patiënt te maken, maar zijn omgeving moet ook altijd meedoen, anders kan de patiënt praktisch niet geholpen worden. Dus wordt het overgelaten aan het Fingerspitzengefühl, de kunst en tact van de dokter. En vaak, zijn de familieleden helemaal niet geïnteresseerd in het in leven houden van hun oom, zwager of vader waardoor de hele "erfeniskwestie" nog verder wordt vertraagd. Daar zijn dan ook de grenzen van de therapie mogelijkheden!

Met Germanische Heilkunde® hoeft de patiënt niet meer in paniek te raken. Er zijn niet zoveel opeenvolgende conflicten, vooral geen paniekconflicten, omdat de patiënt, als hij het systeem vanaf het begin of zelfs vóór de ziekte heeft begrepen, de voorspelbare symptomen, vooral die van de genezingsfase, zonder zorgen kan verdragen. Hij weet dat het in wezen niet om ziekten gaat, zoals wij altijd hebben geloofd, maar dat elk afzonderlijk proces deel uitmaakt van een zinvol biologisch speciaal programma dat door Moeder Natuur voor ons welzijn is opgezet. Hij begrijpt heel goed wat er gebeurt en wat er moet gebeuren, en hij weet ook dat 95% van de patiënten overleeft met Germanische Heilkunde®. Ook al lijden velen van ons af en toe onder een nieuw conflict en krijgen we een nieuwe "kanker", dat is heel normaal, dat is gewoon het leven, maar dat is niet zo erg als je de Germanische Heilkunde® hebt begrepen.

Sommige patiënten kunnen hinder ondervinden van het feit dat de Germanische Heilkunde® geen therapie voorstelt volgens het vroegere (on)begrip, maar dat uit het begrip van de Germanische Heilkunde® logischerwijze het soort therapie volgt. De therapie van de Germanische Heilkunde® komt het meest overeen met datgene wat biologisch voor mens en dier bestemd is, en is dus "geen medicijn om te slikken" - zoals een vroegere patiënt het eens uitdrukte; wat op zijn beurt niet betekent dat medicijnen niet ook gebruikt worden als ze nuttig zijn, of als we een voordeel voor de patiënt verwachten. Alle geneesmiddelen die symptomatisch goed zijn, moeten ten bate van de patiënt worden gebruikt, volgens het criterium of de arts ze ook bij zijn eigen vrouw zou gebruiken.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep