5e Biologische natuurwet
DE QUINTESSENCE
De wet om elke zogenaamde ziekte te begrijpen als deel van een (vanuit de geschiedenis van de ontwikkeling te verklaren) zinvol biologisch programma van de natuur. 

Toen ik in 1981 de "ijzeren regel van kanker" en de tweefasigheid van ziekten ontdekte, en dit in oktober 1981 als habilitatie aan de Universiteit van Tübingen voorlegde, dacht ik dat ik de verbanden van kanker ontdekt had.

Twee jaar later, in de loop van mijn verder onderzoek, realiseerde ik mij dat niet alleen carcinoomziekten, maar ook alle andere ziekten duidelijk volgens deze twee biologische wetten verlopen.

In 1987 slaagde ik erin de derde en vierde biologische wet te vinden op basis van embryologisch en gedragsonderzoek. 

Tot mijn verbazing ontdekte ik dat alle ziekten in de hele geneeskunde kunnen worden verklaard volgens deze vier biologische wetten en in elk afzonderlijk geval kunnen worden gereproduceerd. Deze biologische kijk leidde mij, bijna noodgedwongen, tot een bijna adembenemend gevolg:

Toen ik de ziekten van de afzonderlijke kiembladen apart bekeek, ontdekte ik dat er duidelijk een biologisch doel was. 

Ik besefte dat de zogenaamde ziekten geen zinloze vergissingen van de natuur zijn die bestreden moeten worden, maar dat elke ziekte een zinvolle gebeurtenis is, zodat ik letterlijk gedwongen werd om bij elke ziekte te vragen: 

• Wat heeft deze "ziekte" veroorzaakt?
• Welke biologisch doel heeft het?

Het is mij gebleken dat wij het biologische doel van vele ziekten alleen uit de embryologie kunnen begrijpen. Ook is gebleken dat wij de biologisch-sociale context in dit biologische begrip van het doel moeten betrekken. Tenslotte rees bij mij de vraag of ons vroegere begrip van de aard van ziekten met het begrip "ziekte" als zodanig niet verkeerd was omdat wij ons niet bewust waren van het biologische doel van "ziekten".

Ik ben erin geslaagd te bewijzen dat het biologische doel van de zogenaamde ziekten afhankelijk is van het kiemblad. Dit is uiterst belangrijk en zelfs een van de centrale pijlers voor het begrijpen van de gehele Germanische Heilkunde. Dit gaf me een volledig nieuw nosologisch begrip van het vroegere concept van ziekte. Daarom kunnen wij eigenlijk niet meer spreken van ziekte in de vroegere zin, maar van een zinvol speciaal programma van de natuur. Het begin van dit speciale programma, het DHS, is al een zinvol proces om over te schakelen op dit zinvolle Speciale Biologische Programma (SBS).

Omdat wij de vermeende "ziekten" niet meer opvatten als "kwaadaardigheden", ongelukjes van de natuur of straf van God, maar als delen of afzonderlijke fasen van onze zinvolle speciale biologische programma's van de natuur, krijgt sindsdien het biologische doel die in elke SBS besloten ligt natuurlijk een doorslaggevende betekenis. Het SBS heeft derhalve een zinvol biologisch doel of: er moet iets zinvols of biologisch noodzakelijks met het SBS worden bereikt. Het biologische doel ligt echter, zoals wij hebben gezien (schema), nu eens in de conflict-actieve fase, dan weer in de conflict-opgeloste fase. Hier heeft Moeder Natuur eenvoudig de vrijheid genomen om beide te realiseren, maar heel ordentelijk, in verschillende kiembladgroepen, hoewel de oude-hersengestuurde organen en de cerebrale-cortexgestuurde organen verder lijnrecht tegenover elkaar staan in hun gedrag:

De oude hersenen gestuurde organen doen aan celvermeerdering in de ca-fase, de hersenschors gestuurde organen doen aan celvermindering in de ca-fase. Maar wat hun biologische zin betreft, mogen wij niet vergeten dat Moeder Natuur (zie schimmels en mycobacteriën) vanaf het DHS ook de pcl-fase voor ogen heeft. Want vanaf het DHS vermenigvuldigen de mycobacteriën (Tbc) zich, maar zij komen pas in actie bij de conflictolyse, d.w.z. er worden slechts zoveel mycobacteriën "voorgeproduceerd" als later nodig zijn om de tumor op te ruimen.

Voorbeeld: Als een brokje, dat te gulzig werd verorberd om de concurrent het niet te laten krijgen, in de darm blijft steken omdat het te groot is, dan krijgt het individu koliek. Samen met deze koliek, die in dit geval het DHS is, schakelt nu een zinvol biologisch speciaal programma in, d.w.z. dat een darmkanker nu proximaal groeit, d.w.z. naar boven of naar de mond toe. Dit betekent een snelle celvermeerdering (in de schoolgeneeskunde: sterk mitotisch groeiend, zeer kwaadaardig)! Tegelijkertijd vermenigvuldigen de mycobacteriën zich even snel (op voorwaarde dat het individu ten minste één van de soort in voorraad had). Het biologische doel is: de darmkanker bestaat uit miljoenen bijzonder sterke spijsverteringssap-producerende "wegwerpcellen" voor eenmalig gebruik. Liter na liter spijsverteringssap wordt geproduceerd, en daarmee wordt het te grote brok verteerd, verkleind, en uiteindelijk is het klein genoeg en glijdt het erdoor. Dit is conflictolyse.

Vanaf dit moment gaan de mycobacteriën aan het werk, aangestuurd door de hersenen - maar ook zelf uit vele miljoenen jaren ervaring wetend welke (wegwerp)cellen zij caseïsch mogen afbreken en welke niet - en ruimen uitsluitend de wegwerpcellen op, zeg maar: de tumor weer op. Dit alles gaat gepaard met een sterk, typisch nachtzweten tegen de ochtend en een hoge, later subfebriele (lichte) temperatuur. De nieuw gevormde cellen worden dus gewoon afgebroken door de verkazing, en wat later overblijft is een littekenplaat.

De patiënt moet nu leren begrijpen hoe hij dit kan doorvertalen. Bij ons is dit "lelijke onverteerbare conflict" gewoonlijk geen voedselklomp meer vanwege de "onverteerbare klomp", maar een "onverteerbare klomp in figuurlijke zin". Dus: een auto, een huis, een erfenis, een failliete zaak of een verloren rechtszaak. Maar wij reageren nog steeds biologisch-"archaïsch" alsof het nog steeds de onverteerbare klomp voedsel is die ons tot het "lelijke onverteerbare conflict" heeft gemaakt. Iets vergelijkbaars gebeurt in de vrouwelijke borst: (biologische zin: in de ca-fase).

Als een rechtshandige vrouw een moeder/kind-conflict krijgt, dan groeit in haar linkerborst een adenoïde borstkanker, d.w.z. het borstklierweefsel vermenigvuldigt zich. Het biologische doel is duidelijk de zuigeling, die nu een ontwikkelingsstoornis doormaakt, b.v. ten gevolge van een ongeval, te helpen door hem meer moedermelk te geven. Op deze manier probeert het organisme van de moeder de opgelopen schade te compenseren. Zolang het conflict voortduurt, groeit de zogenaamde melkkliertumor, met andere woorden, de melkproductie gaat door. Pas op het moment dat de baby weer helemaal gezond is, wordt het conflict opgelost, d.w.z. de groei van de borstklier stopt. Wat later overblijft is een spelonk. Dit kan ofwel een totale holte zijn, min of meer gevuld met vloeistof, ofwel een soort verdund gebied, zoals een spons of Zwitserse kaas. In beide gevallen is de borst zo goed als terug zoals ze er vroeger uitzag en is ze ook functioneel volledig intact, zowel wat de huidige borstvoeding als wat de toekomstige borstvoedingscapaciteit betreft. Voor vrouwen in zogenaamde beschaafde landen vinden deze processen natuurlijk meestal plaats buiten de borstvoedingsperiode.

Als een vrouw in de beschaving een moeder/kind-conflict krijgt, terwijl zij geen borstvoeding meer geeft, dan groeit zo'n melkkliertumor en imiteert het doel om meer melk te willen geven aan de zuigeling, die als kind aanwezig is, maar meestal niet meer als baby.

Dit is anders bij het water- en vloeistofconflict (grote hersenen hersenmerg/cerebrum-mesoderm), hier zien we necrose in het nierweefsel in de conflict-actieve fase en tegelijkertijd is de bloeddruk ook altijd verhoogd, maar dit heeft tot doel het door de necrose gevormde gat in het nierweefsel functioneel te compenseren, zodat er voldoende urine en ureum kan worden uitgescheiden. In de pcl-fase vormt zich uit de necrose van de nier een uitsteeksel gevuld met vloeistof. 

Dit noemen we een niercyste. Binnenin de cyste vindt nu een sterke celvermeerdering plaats, aan het eind waarvan na 9 maanden in plaats van vloeistof een vast celweefsel is opgebouwd, met een eigen bloedvatenstelsel. Gedurende deze tijd is de cyste over de hele omgeving "gegroeid", maar later, wanneer hij is geïnduriseerd (gestold), laat hij zich vanzelf weer los. 

Hier is de biologische zin in de pcl-fase, d.w.z. met een blijvende vergroting, zowel parenchymateus als functioneel aan het einde van de genezingsfase. Waarom Moeder Natuur dit op deze manier aanpakt, kunnen we nog niet helemaal begrijpen. Het is mogelijk dat een echte parenchymateuze en functionele orgaanvergroting, die verondersteld wordt blijvend te zijn, niet mogelijk is "in een sneltreinvaart", zoals het geval is met de snelle mitose van de "wegwerpcellen", omdat het er toch niet echt toe doet. Deze cellen zijn immers maar voor korte tijd gepland en worden daarna toch weer afgebroken.

In het geval van de hersenschors-gecontroleerde carcinomen is de biologische zin opnieuw in de ca-fase, maar in tegenstelling tot de celvermeerdering in de oude hersenengecontroleerde organen wordt hier juist het tegenovergestelde bereikt, namelijk door celafname van het plaveisel-slijmvlies, dat vervolgens in de genezingsfase weer wordt opgebouwd.

Maar omdat niemand er tot nu toe iets van wist, werden de restauraties of het opnieuw vullen van de necrosen en zweren in de pcl-fase ook wel kanker of sarcoom genoemd, omdat daarbij ook celvermeerdering (mitoses) met grote cellen en grote kernen plaatsvindt - maar dan met het oog op genezing. Nu kunnen wij ook begrijpen waarom wij nooit in staat zijn geweest de ontwikkeling van kanker te begrijpen zolang wij deze verbanden en vooral het ontwikkelingsmechanisme van onze biologische conflictprogramma's niet begrepen. La medicina sagrada (zoals de Spanjaarden zeggen) heeft alles op zijn kop gezet, niets is meer waar behalve de feiten.

Maar niet alleen heeft elk zinvol speciaal biologisch programma zijn biologische doel, ook de combinatie van dergelijke SBS in de zin van een schizofrene constellatie heeft op haar beurt een zeer speciaal biologisch doel, een "superzintuig" als het ware. Hiermee wordt niet iets transcendentaals, ideologisch of spiritueels bedoeld, maar het feit dat Moeder Natuur kennelijk de mogelijkheid heeft, of heeft geoefend, om in schijnbaar hopeloze situaties (b.v. psychoses) nieuwe dimensies te openen, waarmee het individu nog een kans heeft om zich deze moeilijke situatie weer eigen te maken. Ook hier opent de Germanische Heilkunde® nieuwe dimensies van zinvolle therapeutische zorg.

Met de 5e natuurwet is de Germanische Heilkunde® eindelijk compleet. Het is de quintessence of de quinta essencia. Wij mensen kunnen nu, in alle nederigheid, voor het eerst zien en zelfs begrijpen dat niet alleen de hele natuur geordend is, maar dat elk afzonderlijk proces in de natuur zinvol is, zelfs binnen het kader van het geheel. En dat de processen die wij tot dan toe "ziekten" hadden genoemd, geen zinloze storingen waren die door tovenaarsleerlingen moesten worden hersteld, maar dat wij met verbazing zien dat dit alles volstrekt niets zinloos, kwaadaardigs en pathologisch was.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep