Sporen

zijn bijkomende conflictaspecten die samenhangen met een DHS

In de biologie zijn er wetten die we niet meer kunnen begrijpen omdat we gewend zijn geraakt aan "psychologisch" denken, maar die we heel goed kunnen begrijpen als we weer bio-logisch leren denken. Onderdeel van deze biologische manier van denken is het begrip van de conflictsporen.

Wij hedendaagse door onze beschaving opgevoede mensen, beschouwen dit "spoordenken" als bijna "pathologisch"; we spreken dan van allergieën die bestreden moeten worden. We spreken van hooikoorts, astma, neurodermitis, psoriasis, enz. en hanteren daarbij deze termen zonder enig onderscheid om verschillende conflicten in totaal verschillende fasen te beschrijven, samen met hun lichamelijke symptomen. Er is dus nogal wat verwarring, waarin we hier enige orde willen scheppen.

In de Germanische Heilkunde beschouwden we sporen vroeger als heel interessant en niet onbelangrijk, maar niet als centrale processen. Dit is grondig veranderd sinds we meer en meer de elementaire centrale functie van het DHS zijn gaan inzien.

Wanneer een individu door een DHS een biologisch conflict ondergaat, dan wordt op het moment van het DHS niet alleen het conflict zelf geprogrammeerd, maar ook bepaalde begeleidende omstandigheden. Het individu herinnert zich niet alleen de kleinste details op het moment van het DHS - zoals bij een momentopname van een lichtflits, maar ook tonen of geluiden, geuren, gewaarwordingen van allerlei aard, smaaksensaties, dit kunnen ook mensen, dieren, plaatsen of bepaalde kleuren of klanken zijn, en hij slaat deze registraties praktisch levenslang op. Als een van deze begeleidende omstandigheden hem later weer overkomt, dan kan het hele conflict als een zogenaamde recidief terugkeren.

Dit betekent dat er naast het eigenlijke DHS spoor ook zogenaamde nevensporen zijn, d.w.z. begeleidende omstandigheden of begeleidende momenten van essentiële aard die het individu zich op het moment van het DHS herinnert als essentieel. Er kunnen zelfs 5 of 6 gelijktijdige sporen zijn. Het is dus volkomen irrelevant of we later een "psychologische" betekenis aan deze begeleidende sporen hechten of niet, ze zijn er gewoon ingeprogrammeerd. Het is belangrijk te weten dat je vanaf zo'n zij- of nevenspoor altijd naar het hoofdspoor rijdt. Vandaar de naam spoor.

Voorbeeld: Een jonge vrouw kreeg een moeder-kind zorgconflict, met een borstkanker, vanwege een vruchtwaterpunctie om het vaderschap te bewijzen. Ze werd doodsbang dat het kind door deze ingreep schade had opgelopen. Vervolgens verliep het hele vaderschapsproces langs dit ingeprogrammeerde spoor, hoewel het kind allang gezond geboren was. Telkens als er een brief kwam van de advocaat of de rechtbank, kwam ze weer op het spoor en de borstkanker ging door.

Het DHS omvat dus niet alleen de acute dramatische conflictschok die ons "op het verkeerde been" zette, maar ook de inhoud van het conflict, die immers de lokalisatie van de HAMERse Haard (HH) in de hersenen bepaalt, en de lokalisatie van de kanker, de necrose of het functieverlies van het orgaan. Maar zoals je ziet kan er nog meer gebeuren in de seconde van het DHS: In de seconde worden de sporen gelegd die in de tijd daarna altijd meelopen of waarover de trein in de tijd daarna steeds weer verder rijdt.

Nog een voorbeeld: Vroeger vond de eerste liefde bijna altijd plaats in het hooi. Vaak traden er complicaties of kleine rampen op tijdens deze eerste intieme liefdesdaad. Als deze catastrofe een DHS was, dan ging de geur van het hooi meestal als een spoor het conflictcomplex in. Telkens als de persoon later de geur van hooi in zijn neus kreeg, zelfs zonder erover na te denken, kwam hij terug op dit spoor. Meestal had de persoon de eerste keer een biologisch conflict van "dit stinkt", een conflict voor het neusslijmvlies, doorgemaakt.

In het geval van recidieven, die we ook allergieën noemen, en die we met onze pleisters kunnen testen, kreeg de patiënt dan regelmatig zijn "hooikoorts" tijdens de genezingsfase. We spraken toen altijd van een "hooi-allergie". Natuurlijk had de patiënt (man of vrouw) deze hooikoorts (zonder hooi) tijdens de genezingsfase op dezelfde manier kunnen ontwikkelen als hij/zij bijvoorbeeld tijdens de intieme gemeenschap met dezelfde of een andere partner op dezelfde manier een vergelijkbare catastrofe had opgelopen. Deze catastrofe in het hooi was echter niet altijd een "catastrofe" voor beide partners, noch noodzakelijkerwijs een DHS voor beiden, vaak slechts voor één van de twee partners.

Overigens heb je voor hooikoorts (wat altijd de genezingsfase is na een korte conflict-terugval) niet per se stuifmeel uit het hooi nodig, maar het is voldoende als we bijvoorbeeld op TV een boer hooi zien oogsten, dat heeft hetzelfde effect. Dus als de partner bijvoorbeeld in die tijd een seksueel conflict had, kan ze (als het zijspoor "hooi" is) tegelijkertijd ook een herhaling van haar seksueel conflict met een baarmoederhalszweer krijgen.

Dus als ze nietsvermoedend haar vakantie opneemt in de tijd van het hooien op een boerderij of op het platteland, dan is ze verbaasd dat na afloop één keer haar menstruatie uitblijft (bv. rechtshandige vrouw zonder pil). De conflict-terugval is doorgaans al weer opgelost zodra ze weer thuis is en geen hooi meer ziet of ruikt, maar o wee als ze dan misschien naar haar gynaecoloog gaat en die een beginnend cervicaal "carcinoom" (in werkelijkheid een zweer) ontdekt.

Begeleidende sporen kunnen echter, als ze in het territoriale relais liggen, tijdens de conflict-actieve fase ook van kwaliteit veranderen, b.v. als de hormonale situatie verandert (operatie, menopauze, enz.).

Het bijzondere (dat ons in de natuur normaal gesproken bijzonder behulpzaam zou zijn) is dat we natuurlijk onmiddellijk van elke “hoofdspoor-conflictrecidive" naar elke afzonderlijke of zelfs alle "zij-sporen" kunnen gaan, maar dat we ook van elk zij-spoor, alle zij-sporen of andere sporen naar het hoofdspoor kunnen gaan.

Natuurlijk hebben alle zijsporen ook een overeenkomstig onafhankelijk conflictaspect, hun eigen HAMERse Haard in de hersenen en een overeenkomstige orgaanverandering. Sporen zijn altijd extra conflictaspecten die met een DHS samenhangen, d.w.z. de omstandigheden die in de seconde van het DHS worden geassocieerd. Maar alleen de patiënt zelf kan ons vertellen hoe hij het conflict specifiek voelde in de seconde van het DHS.

Als we het DHS gevonden hebben, met alle sporen die in de seconde van het DHS resoneerden, moeten we ze geduldig aan de patiënt uitleggen, zodat hij ze in het vervolg met een glimlach begroet en niet in paniek raakt, maar ook weet dat het eigenlijke conflict nog niet goed opgelost is.

De sporen in de Germanische Heilkunde betekenen dus dat een patiënt - of het nu een mens of een dier is - die ooit een biologisch conflict heeft doorgemaakt, heel gemakkelijk weer op een spoor belandt als er een terugval optreedt. De terugval kan zelfs bestaan uit slechts één component van het conflict. Dit alleen al is genoeg om de volledige conflict-terugval teweeg te brengen. Zulke conflicten gaan ons verstandelijk begrip te boven. We kunnen ze alleen intuïtief vatten en vermijden.

Wat wij mensen pas na de derde keer goed doen ("geleerd van onze fouten"), doet het dier meteen na de eerste keer, instinctief!

Voorbeeld: Twee boxerhonden zaten net in de auto op hun baasje te wachten met de ruiten half open. De honden waren nog nooit door de ruiten gesprongen, maar deze keer kwam er een bijzonder brutale en keffende soortgenoot langs die onmiddellijk weggejaagd moest worden. De mannelijke boxer, 4 jaar oud, springt met een enorme, elegante sprong door de halfopen ruit van het busje. De boxer teef, zes jaar ouder, wil hem nadoen, maar de oude dame blijft met haar wat dikkere middel haken, rolt om en belandt op haar hondenbillen. Ze liep een bekkenbreuk op die drie maanden duurde. Vanaf dat moment kon zelfs de lekkerste traktatie haar niet meer verleiden om weer in het busje te stappen. Ze ging tot aan de deur, maar draaide zich toen resoluut om: "Baas, ik zou de worst heel graag willen, maar ik stap niet meer in de bestelwagen, want je kunt er uit vallen..."

We moeten steeds voor ogen houden dat dit allemaal geen verstoringen zijn, zoals we vroeger allergieën hebben opgevat, maar echte en goede gedachtensteuntjes, die het organisme bewust moeten maken van een soort catastrofe die eerder geleden is! Terwijl het er vroeger alleen maar om ging om met een of andere truc van storende symptomen af te komen, zijn die symptomen meestal minder storend zodra we ze hebben leren begrijpen en classificeren.

In de Germanische Heilkunde hebben we de sporen of zogenaamde "allergieën" nog meer leren waarderen, sinds we de 5de biologische natuurwet hebben leren kennen. Want de sporen die ons soms storen, ergeren of zelfs hinderen, en die we daarom onwetend meenden te moeten behandelen, bestrijden in de schoolgeneeskunde, zijn in principe verstandige biologische waarschuwingssignalen: Pas op, je hebt in deze situatie al een DHS gehad.

Maar tegelijk mag in de toekomst in geen geval een soort "jacht op sporen" beginnen, want dat zou de patiënt alleen maar van slag brengen zolang hij nog niet helemaal vertrouwd is met de Germanische Heilkunde en nog niet weet dat dit allemaal maar geheugensteuntjes zijn, er is geen spoor van kwaadaardigheid. Ze hebben ook niets met psychologie te maken, maar zijn pure biologie, psychisch en zowel cerebraal als organisch. En - je kunt er zelfs oud en gelukkig mee worden.

Toegegeven, het is vaak helemaal niet gemakkelijk om dit over te brengen, vooral aan patiënten die de Germanische Heilkunde niet willen of kunnen begrijpen, het is soms een vergeefse arbeid van liefde.

We moeten daarom kennis maken met een geheel nieuwe dimensie van denken, een soort intuïtief biologisch grijpen. De biologische conflicten brengen ons terug naar de harde werkelijkheid, vooral het dier. Maar ook voor ons mensen is het eigenlijk altijd een kwestie van leven of dood!

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer 

Vertaling: Nederlandse werkgroep