4e Biologische natuurwet
HET ONTOGENETISCH BEPAALDE SYSTEEM VAN DE MICROBEN

Tot nu toe hadden wij de microben alleen opgevat als de veroorzakers van de zogenaamde besmettelijke ziekten en deze opvatting leek voor de hand te liggen omdat wij deze microben altijd aantroffen bij de zogenaamde besmettelijke ziekten. Maar dit was niet waar. Want deze vermeende besmettelijke ziekten werden altijd voorafgegaan door een conflict-actieve fase. En alleen met de oplossing van het conflict mogen deze microben actief worden. Ze worden gestuurd en geactiveerd door onze hersenen. En zij helpen ons in die zin dat zij de gevolgen opruimen van de overbodig geworden kanker, d.w.z. de tumor (schimmel), die niet meer nodig is nadat hij zijn taak heeft vervuld, of waarbij de bacteriën en virussen helpen om de gaten, necrose, weefselvernietiging van de grote hersenen weer op te bouwen. Zo zijn zij onze trouwe helpers, onze gastarbeiders. Het idee van het immuunsysteem als het leger dat de kwade microben bestrijdt, was gewoon verkeerd. Want de microben zijn niet de oorzaak van "ziekten", maar zij zijn de optimalisatoren van de genezingsfase.

De 4e natuurwet van de Germanische Heilkunde® - het ontogenetisch bepaalde systeem van de microben - wijst nu de microben beurtelings aan de drie kiembladen toe, omdat specifieke, aan het kiemblad verwante microben ook tot elke aan het kiemblad verwante orgaangroep behoren.

Samen met de programmering van onze organen in de verschillende hersenrelais van ons computerbrein, zijn ook onze trouwe speciale werkers, de microben, ingeprogrammeerd.

Hieruit volgt dat

• de oudste microben, schimmels en schimmelbacteriën (mycobacteriën) zijn verantwoordelijk voor het endoderm, en in beperkte mate voor het cerebellum-mesoderm, maar in ieder geval alleen voor de organen die door de oude hersenen worden aangestuurd.
• de oude microben, namelijk de bacteriën, zijn verantwoordelijk voor het mesoderm en alle organen die erdoor worden gevormd.
• de jonge, zogenaamde microben, namelijk de virussen, die in strikte zin geen echte microben zijn, d.w.z. geen levende wezens, zijn uitsluitend verantwoordelijk voor het ectoderm, of voor de organen die door de hersenschors worden aangestuurd.

Competent in deze zin betekent dat elk van de microbengroepen alleen bepaalde orgaangroepen "verwerkt" die hetzelfde kiembladverwantschap hebben, d.w.z. uit hetzelfde kiemblad afkomstig zijn.

Het tijdstip vanaf hetwelk de microben mogen "verwerken" hangt niet af van externe factoren, zoals wij allen tot dusver ten onrechte hadden aangenomen, maar wordt uitsluitend bepaald door ons computerbrein.

Wij hebben microben ook beschouwd als iets "slechts" dat wij moesten uitroeien. Dat was pure onzin! We hebben die microben dringend nodig, en wel het hele scala dat op onze breedtegraad voorkomt. Als wij bijvoorbeeld "om hygiënische redenen" een tekort aan mycobacteriën (Tbc) hebben, kunnen wij onze tumoren in de genezingsfase niet meer afbreken. 

Dit heeft desastreuze gevolgen voor een hele reeks tumoren:

In het geval van een schildklier-Ca betekent dit bijvoorbeeld dat het conflict weliswaar is opgelost, maar niet kan worden afgebroken en grote hoeveelheden thyroxine zal blijven produceren. De reden hiervoor is dat de mycobacteriën die normaal de tumor afbreken en ervoor zorgen dat de tyroxinespiegel weer tot normaal daalt, ontbreken. Een darmkanker kan ook aanzienlijke complicaties veroorzaken en moet dan operatief worden verwijderd als er geen mycobacteriën aanwezig zijn.

Mycobacteriën zijn er al zo lang of bijna zo lang als er protozoën (een groep eencellige, vaak beweeglijke eukaryoten) zijn, d.w.z. lang voordat er dieren of mensen waren. Zij hebben een duidelijke taak, namelijk de tumoren, die door de oude hersenen worden gecontroleerd, vanaf het begin van de genezingsfase te caseïneren en af te breken. Maar net als de tumoren zelf, die ze moeten afbreken als ze hun werk hebben gedaan, vermenigvuldigen de mycobacteriën zich ook in de conflict-actieve fase.

We weten nu dus dat we de mycobacteriën (Tbc) moeten hebben, ook wel "zuurvaste staafjes" genoemd - omdat maagzuur ze niet hindert - dus vanaf het DHS moeten we deze mycobacteriën hebben! Krijgen wij ze nadat het conflict is opgelost, in de genezingsfase, dan hebben wij niets meer aan dit zinvolle speciale biologische programma, omdat zij zich alleen maar vermeerderen in de conflict-actieve fase. Het is duidelijk dat ons organisme - in samenwerking met zijn vriend, de mycobacterie - slechts zoveel zuurvaste staafjes kan produceren als later nodig zijn om de tumor te caseïneren. En wij dwazen geloofden dat we tuberculose moesten uitroeien.

Anderzijds behoren de bacteriën tot de groep van de grote hersenen en, zoals alle organen die door de grote hersenen worden bestuurd - hier vooral door het hersenmerg - vermenigvuldigen zij cellen in de genezingsfase. Daarom vermenigvuldigen de bacteriën zich ook alleen met conflictolyse (conflictoplossing).

De virussen(?) zijn geen zelfstandige levende wezens, zoals de bacteriën, maar slechts ingewikkelde eiwitmoleculen van het lichaam, die zich vermenigvuldigen - en alleen in de genezingsfase na oplossing van het conflict - en helpen bij de wederopbouw van de zweren van de huid en de slijmvliezen.

Wij zien nu dat de microben op een zinvolle en voor de ontwikkeling begrijpelijke manier in het biologische proces van de Zinvolle Biologische Speciale Programma's passen. Zij zijn als het ware met ons en voor ons gegroeid. Ze zijn elk lid van een regulerend circuit, wat we niet wisten. De regulerende circuits van de natuur kunnen echter niet functioneren als wij tovenaarsleerlingen willekeurig factoren wegnemen. Vrijwel alles wat wij "moderne conventionele artsen" hadden gedaan was onzin.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep