Nomenclatuur
De taal van Germanische Heilkunde – de nieuwe terminologie

De verklaring van de taal of de terminologie van de Germanische Heilkunde (vroeger: NIEUWE GENEESKUNDE, Germaanse Nieuwe Geneeskunde) is bijzonder belangrijk om misverstanden van meet af aan uit te sluiten. Door de geheel nieuwe gezichtspunten en de nomenclatuur die daar noodzakelijkerwijs op gebaseerd is, kunnen er heel gemakkelijk taalproblemen ontstaan tussen de vroegere geneeskunde en de Germanische Heilkunde. Om de wetten ervan correct te begrijpen en toe te passen bij alle diagnostische, therapeutische en algemene menselijke gevolgen, is systeem-immanent denken als voorwaarde onontbeerlijk. De bedoeling van dit hoofdstuk is dit te verduidelijken.

Ten gevolge van dogmatische hypothesen weet de nomenclatuur van de schoolgeneeskunde geen onderscheid meer te maken tussen feiten en op hypothesen gebaseerde prognoses. Daarom kunnen wij de nomenclatuur niet op grote schaal overnemen. De Germanische Heilkunde moet een NIEUWE nomenclatuur creëren, een NIEUWE terminologie - een compleet NIEUWE taal!

Dirk Hamer Syndroom zie DHS

Biologisch Conflict

Elk conflict bij mensen of zoogdieren dat toeslaat met een DHS. De biologische conflicten kunnen alleen ontwikkelingsgericht (evolutionair) worden opgevat als archaïsche conflicten, die in principe analoog zijn bij mens en dier. Het dier voelt de meeste van deze biologische conflicten nog steeds in reële termen, wij mensen transformeren ze vaak. Voor het dier is een brok die het niet kan doorslikken eigenlijk een stuk voedsel, voor de mens kan het ook een briefje van duizend mark zijn of een gewonnen loterij. Alle relais van de hersenstam hebben te maken met de conflicten om een brokje te pakken te krijgen, het te kunnen inslikken, het te kunnen verteren, de ontlasting te kunnen uitscheiden, enzovoort. De verzamelbuizen-Ca van de nier, bijvoorbeeld, moet voorkomen dat het organisme uitdroogt tijdens het "vluchtelingen- of existentiële conflict", de urine is sterk geconcentreerd. Zie ook Gedragscode - Grondslag van Biologische Conflicten

Conflictinhoud

De biologische conflicten zijn allemaal archaïsche conflicten, analoog van toepassing op mensen en dieren. In het verleden dachten wij dat de zogenaamde "psychologische conflicten", of liever psychologische problemen, de enige belangrijke conflicten waren. Dat was een vergissing. Veranderingen en wisselingen in de hersenen maken alleen de biologische conflicten, analoog bij mens en dier. Bij de naamgeving van de conflictinhoud is alleen rekening gehouden met het feit dat deze conflicten quasi "inter-dierlijk" moeten zijn, althans voor "ons zoogdieren".

Al deze conflicten worden ook analoog geleden door onze medeschepselen, de dieren in zeer reële zin, terwijl de mensen deze conflicten vaak in meer figuurlijke zin ondergaan (b.v. vaak verbaal). In principe is er altijd een gemeenschappelijke biologische taal geweest tussen mensen en dieren (vooral zoogdieren). Dit blijkt uit het feit dat wij mensen ons zo verbonden voelen met honden, paarden of koeien dat wij met hen kunnen communiceren en hen als "quasi-mensen" kunnen beschouwen. Dus lijden wij ook onder hetzelfde conflict van verlies wanneer onze menselijke partner of onze partner-hond sterft. Bijvoorbeeld, als een jonge hond ziek is, voelt de menselijke vrouw ook een "moeder-kind zorgconflict" met borstkanker aan de linkerkant, bij de rechtshandige vrouw. Omgekeerd voelt het dier dezelfde biologische conflicten over ons mensen, als partners, enz. Kennis van de inhoud van conflicten zal, naar ik hoop, eindelijk een nieuw tijdperk openen in de relatie tussen mens en dier; weg van het verschrikkelijke begrip van het dier als ding, dat zijn afschuwelijke hoogtepunt heeft gevonden in het uitsterven van vele zeldzame diersoorten en de volkomen overbodige dierproeven, die een schande zijn voor de gehele mensheid.

Conflictmassa

Conflictmassa wordt berekend als het product van conflictintensiteit en conflictduur. De conflictmassa is bepalend voor het al dan niet overleven van de genezingsfase van een individu (bv. het hartinfarct). Eén fenomeen zorgt ervoor dat er zich nauwelijks conflictmassa opbouwt: de schizofrene constellatie.

Zinvol Biologisch Speciaal Programma van de Natuur zie SBS

ca-fase

Conflict-actieve fase: permanente sympathicotonie, koude huid en extremiteiten, slapeloosheid, verlies van eetlust, denken draait altijd om de conflictinhoud. HAMERSE HAARDEN in de hersenen in scherpgerande schietschijfconfiguratie, in het gebied van het orgaan kankergroei (oude-hersenen-gestuurde organen) of necrose of zweergroei (cerebrum-gestuurde organen). Zie ook 2e biologische natuurwet

Conflictolyse (CL)

Conflictolyse, conflictoplossing van biologisch conflict. Punt van overgang van permanente sympathicotonie naar permanente vagotonie, of van permanent dagritme naar permanent nachtritme of van stresstonus naar rusttonus. Zie ook conflictoplossing in het hoofdstuk de Germaanse en dieren.

pcl-fase

Postconflictolytische fase: genezingsfase die begint met conflictolyse en eindigt met renormalisatie of normotonie. Op het diepste punt van deze vagotone pcl-fase, ook wel de continu-nachtfase genoemd, vinden we in alle gevallen de epileptische/epileptoïde crisis.

Cerebraal: oedemateuze ontbinding van de scherpgerande schietschijfconfiguratie van de HH uit de ca-fase (oedeemringen, intra- en perifocaal oedeem van HAMERSE HAARDEN. 

Psychisch: Het conflict is niet langer een probleem.

Organisch: in de hersenschors gestuurde (met uitzondering van de SBS met functionele vermindering) en de hersenmerg gestuurde organen: genezingsgroei. In het geval van de oude hersenengestuurde organen: tumorafbraak door microben. Alle microben die wij kennen werken zonder uitzondering in deze pcl-fase, niet eerder en niet later. Ik bedoel..: Indien de juiste microben, b.v. Tbc-zuurvaste staafjes, tijdens de pcl-fase ontbreken, zal de tumor niet afgebroken en niet gedesintegreerd worden. Tuberkel mycobacteriën na de pcl fase is van generlei nut voor het bestaande carcinoom. Het kan ons alleen van nut zijn voor een later carcinoom. In dit geval worden de oude carcinomen die reeds langer bestaan echter niet meer "aangevallen". Zie ook  2e biologische natuurwet

epi-crisis (EK)

Epileptische crisis: = epileptische tonisch-clonische aanval, diepste punt van vagotonie in de genezingsfase na een motorisch conflict. De epileptische crisis is het keerpunt naar renormalisatie, die echter pas aan het einde van de genezingsfase wordt bereikt. De epileptische crisis is een quasi-fysiologische en verplichte conflictherhaling die door de natuur wordt ingesteld midden in de genezingsfase, quasi denkbeeldig. In deze epileptische crisis beleeft de patiënt zijn hele biologische conflict van de conflict-actieve fase (ca-fase) opnieuw in ijltempo. Op deze manier bereikt het organisme dat de oedemen worden uitgeperst en de renormalisatie (met diuresefase) in gang kan worden gezet.

Epileptoïde crisis: Behalve bij motorische biologische conflicten, die een epileptische crisis hebben in de genezingsfase (pcl-fase), hebben in principe alle ziekten in de gehele geneeskunde een epileptoïde crisis. Epileptoïde betekent epilepsie-achtig. Er zijn geen tonisch-clonische aanvallen bij epileptoïde crises zoals bij motorische conflicten, maar elk biologisch conflicttype en elk ziektetype heeft zijn zeer specifiek type epileptoïde crisis. Bijv. de epileptoïde crisis in de herstelfase na een zintuiglijk scheidingsconflict bestaat uit absentie. Hetzelfde geldt voor de biologische (brutale) scheidingsconflicten met het toebrengen van pijn van de periosteaal-zintuiglijke conflicten. Een typische epileptoïde crisis van het territoriumconflict met ulcera aan de coronaire intima (kieuwboogafstammeling, ectodermaal!) is het myocardinfarct, waarbij men het periinsulaire rechts-cerebrale gecontroleerde linkerhartinfarct onderscheidt van het periinsulaire links-cerebrale gestuurde rechterhartinfarct, dat gepaard gaat met ulcera van de coronaire aders in de ca-fase. Rechterhartinfarct is synoniem met longembolie en de epileptoïde crisis van cervicaal (baarmoederhals) carcinoom in pcl fase. Het verband tussen deze twee organen kan worden verklaard door het feit dat de mens, in zijn ontwikkeling, ooit een ringvormig wezen was. In deze zeer vroege ontwikkelingsfase lagen de twee organen zeer dicht naast elkaar.

Een andere epileptoïde crisis is bij voorbeeld ook de zogenaamde "lysis" bij longontsteking, waarbij longontsteking de pcl-fase is van een bronchiale Ca. Zelfs de tumoren die door de hersenstam worden beheerst, vertonen dergelijke epileptoïde crisissen in de pcl-fase, met of zonder mycose of TB, d.w.z. met of zonder caseïdie en opruiming van de tumor. Zoals wij het hartinfarct of de longembolie als een eigen ziekte hadden opgevat, zo kennen wij nu in de Germanische Heilkunde (vroeger: Nieuwe Geneeskunde, Germaanse Nieuwe Geneeskunde) twee soorten astma, die gemeen hebben dat zij beide een schizofrene constellatie vertegenwoordigen.

Bij alle ziekten zien we de zogenaamde "plas-fase" of diurese-fase onmiddellijk na de EK (Epi-Krise = epi-crisis). Vanaf de EK scheidt het organisme het overtollige water uit dat is opgeslagen. Patiënten kunnen vaak tussen de drie en vijf liter vocht uitscheiden. Als ze dit weten, zijn ze gerustgesteld. Als zij de correlatie niet van tevoren kennen, zijn zij geschokt wanneer zij vaststellen dat zij enkele kilo's zijn afgevallen. Als de plasfase gelukkig voorbij is, gaat het organisme weer over op renormalisatie. Normaal gebeurt er niet veel tijdens dit proces.

HAMERSE HAARD (HH) zie HAMERSE HAARDEN

Zijspoor zie Sporen

Als een individu een biologisch conflict doormaakt via een DHS, dan wordt op het moment van het DHS niet alleen het conflict zelf geprogrammeerd, maar ook bepaalde begeleidende omstandigheden. Doet een van deze samenvallende omstandigheden zich later opnieuw voor, dan kan het hele conflict zich herhalen als een zogenaamde terugval. Het beeld is dat men altijd van zo'n zijspoor opklimt naar het hele spoor. Vandaar de naam zijspoor.

Sympathicotonie en vagotonie

Het autonome zenuwstelsel, computercentrum van de biologische ritmische activiteit van ons lichaam. Wanneer ons organisme gezond is, slingert het in zogenaamde ritmen heen en weer en tegelijkertijd in grotere cycli. We noemen dit ritme het dag/nacht ritme of ook wel het waak/slaap ritme of het spanning/herstel ritme of het sympathicotone/parasympathicotone (=vagotone) ritme. Dit dag/nacht-ritme schommelt als een pendule bij mens en dier, waarbij sommige diersoorten ("nachtjagers") de spanningsfase 's nachts hebben en de rustfase overdag. Dit ritme, dat wij ook vegetatief ritme noemen, is een centraal bestanddeel van ons gehele organisme, ja van ons gehele leven. De werking van al onze organen wordt gecoördineerd door dit vegetatieve ritme. Het zenuwstelsel dat voor deze coördinatie zorgt, wordt het vegetatieve of autonome zenuwstelsel genoemd. Het wordt vaak vergeleken met de twee teugels van een paard, waartussen ons organisme loopt als een paard. De ene teugel, het sympatische zenuwstelsel, trekt in de richting van spanning, de andere, het parasympatische zenuwstelsel, in de richting van herstel en rust.

In bijna alle culturen staat de nacht voor duisternis, kou en dood, terwijl de dag staat voor leven, licht en warmte. In de natuur echter vinden herstel, rust en vagotonie 's nachts plaats, terwijl stress en conflict overdag voorkomen, met uitzondering van de zogenaamde "nachtjagers", die een tegenovergesteld ritme hebben als hun prooi. De natuur houdt hier zelf rekening mee in die zin dat de prooidieren in de pcl-fase (in het geval van SBS) pas kunnen slapen rond 3 of 4 uur 's morgens, wanneer het licht wordt, om niet te worden aangevallen en gedood door de nachtjager in de duisternis tijdens de diepe slaap. We willen een nieuwe term hanteren voor dit op en neer gaan in de biologie:

Het biologische golfritme

Zowel de normotoniciteit als de tweefasige aard van het Zinvolle Biologische Speciale Programma zijn dan variaties van dit biologische golfritme. Naar mijn mening is dit biologische golfritme de oermotor van het leven in het algemeen.

Sympathicotonie

Eerste fase van het "ziekte" proces of het speciale biologische programma. In de zin van permanente sympathicotonie, is het hetzelfde als de ca-fase. Als innervatie: permanente verschuiving van het vegetatieve evenwicht naar de sympatische zenuw (grensstreng van het sympatische zenuwstelsel).

Symptomen: Mydriasis, tachycardie, hyperhidrosis, hypoaciditeit van de maag, paralytische intestinale verlamming, enz. Vroeger werd dit algemeen opgevat als een vegetatieve stoornis (vegetatieve labiliteit). De feiten waren juist, maar het begrip van de oorzaken ontbrak.

Vagotonie

Vegetatieve innervatie van het parasympatisch zenuwstelsel, ook parasympathicotonie. In de zin van permanente vagotonie, is het hetzelfde als pcl fase. De nervus vagus wordt beschouwd als een volwaardige hersenzenuw, met verschillende delen, een dorsale kern, een ambigue zenuw en een tractus solitarii zenuw. Vagotonie (volgens Eppinger, Haas 1910): Permanente verschuiving van het vegetatief evenwicht in de zin van een verhoogde prikkelbaarheid of een overheersing (dominantie) van het parasympatisch systeem. In het verleden werd dit over het algemeen opgevat als voornamelijk constitutionele vegetatieve labiliteit.

Symptomen: Hypotensie, bradycardie, miosis, hyperaciditeit van de maag, darmkoliek, verhoogde speekselsecretie. Wat wij nu in de Germanische Heilkunde de pcl-fase noemen, was in het verleden natuurlijk ook al waargenomen, maar men begreep het niet en had het daarom verkeerd geïnterpreteerd als "vegetatieve labiliteit" of "dystonie". Het feit was en is onbetwistbaar, de interpretatie van het feit was verkeerd.

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer

Vertaling: Nederlandse werkgroep